Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | quaere alia! | qui sumus? | index auctorum | schola et auxilia | scribe nobis, si corrigenda inveneris! |
Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme. Bibliographic criteria: none (Omnes textus textus) Search criteria: christiano Quod quaesisti inventum est in 91 locis.
Loci 1-91:1. Toma Arhidakon. Historia seu cronica Salonitanorum... [Paragraph | Section] re publica multum strenue gestas a senatu populoque Romano imperator fuerat constitutus. Hic super omnes alios predecessores suos immanissimus christianorum extitit persecutor. Qui cum per uniuersum orbem fideles Christi beluina feritate persequi non cessaret, uelut rabidus leo sitim sue perfidie christiano cruore non poterat satiare. Propter ipsius siquidem edicta pestifera tot milia christianorum cotidie trucidabantur, ut pene uideretur totius humani generis excidium iminere. Vnde a suis aulicis tiranno suggestum est, ut tam crudele reuocaret edictum, ne tanta hominum cedes cotidie
2. Vitez od Sredne,... . Joannis de Hunyad virtus et... [page 81 | Paragraph | Section] situm fuerit, in re ista non modo faciem pudoris, sed et animam mortis contemtricem assumere. Itaque fiducia plenus hortor, advoco, moneo, flagito et humiliter deprecor excelsam sanctitatis vestrae dignitatem, quam divina providentia haud minus usui, quam regimini praetulit populo christiano, quatenus donec pendet spes, donec fiducia geritur et ingeritur, exurgat denuo pater ad persecutionem coepti pro filiis negotii, ferat opem et operam necessitati expugnandae, idem dux, dux salutis et comes, idem suorum rector et ultor; assistat huic lapsui, qui casui proximus est. Hostis
3. Vitez od Sredne,... . Epistolae duo a. 1448, versio... [page 125 | Paragraph | Section] ageretur, et si per intermissiones, intervallaque lentiorem spem nostram non fecerimus. Habet iam beatitudo vestra aequalem his stipendiis exercitum, habet milites domesticorum funerum avidissimos vindices, quibus non precaria, sed perpetua arma exstant, adversum illos nostros semper hostes, christiano nomini nunquam amicos. Placeat modo provisionem non postponere, et eum finem, ut liberata Europa et fidei consors et sedis illius gloria fiat, atque decus.
promissionis, quos ob carnalia praecipue flagitia Dominus Moysi delendos repromisit. Quantos Babylonis Nabuchodonosor et regis Asueri flagella humana potius quam diuina sapere monuerunt! Numquam tanto malo Pharao cum Aegyptiis affectus est, quin et Israelico et Christiano populo maius inde obuenerit beneficium, neque illud conuenientius nisi indurato Pharaonis corde fieri potuit. Propterea Moysi iussit Dominus postulare a Pharaone populum suum ut dimittat: Ego autem, inquit, indurabo cor eius, et multiplicabo signa et ostenta mea in terra Aegypti; et non
hoc modo mihi nihil aliud melius existimo."
Haec igitur ac talia si pagano homini et falsae religionis erroribus
inuoluto sperare post mortem licebat, quanto magis Christiano et uerae religionis
cultori, pro cuius salute pater et omnium Dominus filium unigenitum morti tradere
non dubitauit; cui certa repromissio facta est ut, quicumque crediderit in eum,
uiuet in aeternum. Ad quam uitam unicum
hoc modo mihi nihil aliud melius existimo."
Haec igitur ac talia si pagano homini et falsae religionis erroribus
inuoluto sperare post mortem licebat, quanto magis Christiano et uerae religionis
cultori, pro cuius salute pater et omnium Dominus filium unigenitum morti tradere
non dubitauit; cui certa repromissio facta est ut, quicumque crediderit in eum,
uiuet in aeternum. Ad quam uitam unicum
hoc modo mihi nihil aliud melius existimo."
Haec igitur ac talia si pagano homini et falsae religionis erroribus
inuoluto sperare post mortem licebat, quanto magis Christiano et uerae religionis
cultori, pro cuius salute pater et omnium Dominus filium unigenitum morti tradere
non dubitauit; cui certa repromissio facta est ut, quicumque crediderit in eum,
uiuet in aeternum. Ad quam uitam unicum
hoc modo mihi nihil aliud melius existimo."
Haec igitur ac talia si pagano homini et falsae religionis erroribus
inuoluto sperare post mortem licebat, quanto magis Christiano et uerae religionis
cultori, pro cuius salute pater et omnium Dominus filium unigenitum morti tradere
non dubitauit; cui certa repromissio facta est ut, quicumque crediderit in eum,
uiuet in aeternum. Ad quam uitam unicum
adhibuit atque ut eo, cum usus uenit , utantur homines et suadet et docet uaria mortis
genera explicando quibus facile sit uolenti e uita excedere. Sed absit tanta
impietas tantaque amentia ab homine Christiano quae non solum diuina, sed et
ipsius naturae ratione improbatur, ut pulchre in Politicha sua docet Aristoteles:
Homo namque natura est membrum ei rei
publicae cui
dixerit, quia non est personarum acceptor
Deus, sed in omni gente, qui timet Deum et operatur iustitiam, acceptus est
illi. Eadem quidem de causa et beatum Eustachium tradunt ex
gentili Christianum factum, ex Christiano martyrem immortalitatis palmam
assecutum. Cęsaris enim Traiani temporibus magister equitum super cornibus
cerui, quem uenando insecutus fuerat, Christum in cruce fulgentem uidere
meruit. Qui dum ob ipsius erga
Impletum est illud Esaię uaticinium dicentis: Venient ad te curui filii
eorum, qui humiliauerunt te, et adorabunt uestigia pedum tuorum, qui
detrahebant tibi.
Constantinus pręterea Christiano nomini templa posuit, dona contulit, urbem,
oppida, agros cessit. Quod idem propheta pręuiderat futurum sic olim ad
nostram hanc nouam Hierusalem loquens: Aedificabunt filii peregrinorum
muros tuos, et reges
quibus cruci affigebatur, ueniam dari
petiit: Pater, inquit, ignosce eis, quia nesciunt, quid faciunt.
Si tam clemens erga tantam sęuitiam Dominus, quomodo seruus eius erit,
qui uindictam expetierit? Aut quomodo Christiano nomine censeri merebitur,
qui in diligendis inimicis Christum imitari contempserit? Omnibus mandatum
est benefacere omnibus, si fieri potest, sin minus, bene optare; ita tamen,
ut homo semper ametur, malignitas
uinculum, consortium
charitatis. Nec poterit , inquit, ad hęreditatem Domini peruenire,
qui testamentum pacis noluerit obseruare. Nec potest concordiam
habere cum Christo, qui discors uoluerit esse cum Christiano. Concordes
autem erimus, si dabimus operam, ne ab iis, quę a Domino nobis pręcepta
sunt, discedamus dicente Dauid: Pax multa diligentibus legem tuam, et non
est illis scandalum . Et per alium prophetam
cumulaturum polliceretur: Opes meę — inquit — Christus
est. Dona tua aliis dato! Quid prius mirer, nescio, senilem tenerę ętatis in
respondendo sapientiam an puellaris animi in proposito constantiam. Sed idem
ille hanc Christiano principi respondere docuit, qui gentilibus philosophis
Catharinam. Et qui fecit, ne Luciam uirginem homines bouesque mouere
possent, fecit et hanc ne imperator. Perpetuum nanque Spiritus Sancti
habitaculum est
genus, ut a bestiis, nedum
a hominibus offensi, perpeti quam ulcisci satius putarent, illud semper
animo uersantes: Mihi uindictam, et ego retribuam, dicitDominus.
Vnde Cassianus de sene quodam Christiano hac patientię uirtute prędito
testatur: Cum apud Alexandriam infidelium turba constipatus maledictis
impulsibusque agitaretur et ab eo quęrerent, quid unquam miraculi fecisset
Deus eius Christus, ipsum
suadenti non cessit, miraculis nobilitatus est. Diocletiani filium ab
immundo spiritu uexatum sanitati restituit. Sed non ideo fracta est perfidi
imperatoris duritia; magis indignari coepit tantum inesse uirtutis homini
Christiano, et ipsum ad deos adorandos compellere perrexit. Tantum autem
profecit, ut a puero imperator uictus sit. Potuit illum mittere in carcerem,
in olla pice, resina et plumbo bulliente excoquere, feris bestiis laniandum
ac simul quęrentibus, quando ea, quę commemorata
sunt, ei pręstiterint, respondebit: Amen dico uobis, quandiu fecistis uni
de his fratribus meis minimis, mihi fecistis. Christo igitur
pręstatur, quicquid pauperi Christiano impenditur. Non est contemnendus
etiam minimus pauper fidelis, quia frater Domini nostri est. Non est in
necessitate deserendus, ne in illo deseratur Christus. Omni ope, qua
indiguerit, subleuandus est, cum inęo
parsimoniae atque integritatis obliviscetur misericors pater? numquid continere poterit in ira sua misericordias suas? et si namque mortem ob vetus illud crimen
tanquam iratus inferat iudex, gaudia tamen post mortem homini christiano negat minime; numquid ille qui etiam malis bonus est, impiis pius, probus improbis, misericors peccatoribus Cf.
quam illam, de qua scio me aliquando ad Vestram Maiestatem scripsisse, et quam utinam ante perditum Belgradum ac dirutum Severinum 11 secuti fuissemus. Sed vetera sero querimur. Clementissime Princeps, unusquisque curat sua propria negotia, et nemo nostra, et alii Christiani sang uine Christiano inexplebiles sub tegmine alarum Vestrarum Maiestatum Sacratissimarum requiescunt. Sed de his satis, praesertim cum non sit sine periculo scribere veritatem.
[7.] De tumultu Germanico 12 mira scribuntur, sed illa scio Vestrae Maiestati quam nobis esse
Sed cum aduersarios inde iam discessisse comperisset, ibidem patris loco regnare
Primus rex coepit natusque est ei filius cui Silimiro nomen fuit.
Ipse autem Seuioladus Bosnę, Valachię usque ad Polonię fines, et Delmatię Croatięque imperauit,
Christiano nomini infensissimus. Eos igitur qui maritima Delmatię oppida incolunt frequentibus
afficiebat iniuriis.
Anno imperii sui XII uita decedens, filio Silimiro regnum reliquit. Hic patri natura ac
moribus longe dissimilis erat. Rex
Etenim haud ita multo post moritur Ratimirus absque liberis nullaque post se prole
Rex 5 relicta. Suffectus est tamen in eius locum quidam ex
propinquis, deinde et hoc 6 7 8 mortuo alius; uterque autem grauis
atque molestus Christiano nomini inprimis fuit. Deinde alii duo unus post alterum regnarunt,
omnes tamen, ut melioribus locum darent, satis celeri morte de medio sublati sunt. Cęterum quam
diu uixerunt usque adeo nostrę religioni infensi erant ut nonnulli ex Christianis
persecutionibus afflicti
ab infidelibus tam diu possideantur, possessa polluantur prophanenturque,
et ab iisdem illa sacra, illa Domini mysteria, quę nobis uenerationi sunt, probro derisionique
habeantur. Iccirco uos, sicut et reliquos per orbem fideles, hortamur ut nobiscum socia arma
iungentes ad res Christiano nomini repetendas in libertatemque uindicandas proficisci
statuatis; huic rei cęteros reges ac nationes, quibus itidem scripsimus, consensuros speramus.
Nobis autem tam pręclarum facinus conantibus Dei opem affuturam nemo diffidat quando quidem
non nisi eius nutu
Ecclesiae rebus, et his, quae per tyrannos erant occupata, reparatis, continuo expeditionem indicturum in Turcas, omnesque Christianorum principes, qui ad hanc usque diem dormitauerunt, simul et dormierunt, ueluti ex somno Endymionis excitaturum, conuocaturumque ad eam perficiendam, ut qui Christiano nomini tam infensi, infestique sunt, ipsius Christi Vicarii inuictissimi auspiciis profligentur. Etenim si nemo priorum Pontificum aeque, ac iste, magnas res aut aggressus sit, aut felicissime gesserit, cur non speremus, ipso duce, et hoc futurum? Oremus igitur, ut qui Pontifici Maximo
concussa penitus fuit, quae deuictis hostibus postea totius orbis imperium consecuta est. Sed utinam quicquid iacturae factum est boni consuleretur, ut publico saltem commodo cederet! Noui Christianissimorum regum mores: nunquam putauisse sibi magis esse reges quam toti
fici arbore apparuit quę quoniam fructibus carebat,
maledicto Domini arefacta etiam folia quę sola habebat amisit.
Exiccato autem omni humore |
nulli usui apta nisi ignibus fuit.
Ita nonnulli
Hoc ipsum sanctus Propheta in psalmis iubet cum ait:
Quiesce ab ira |
et derelinque furorem |
noli emulari ut malefacias.
quoniam qui malignantur exterminabuntur.
Nihil existimes laudabilius,
nihil christiano dignius placabilitate atque clementia.
et rursum nihil indecentius neque foedius immanitate,
superbia,
ira,
impatientia.
certe vbi maior peccandi modus inest / ibi minor licentia deberet esse. Igitur miramini si morbi / fames / domestica externaque bella vos lacerent? magis enimuero mirandum est / quod aut montibus non obruamini / aut vos vndae non absorbeant / aut terra sub pedibus non subsidat. Putatis solo nomine Christiano iram dei euadere? scelera suppeditauerunt hanc gratiam. Si. noster deus nequitiam tum imbribus / tum igne vltus est: si Hebraeos electum sibi populum / Hebraei castigati a deo.
apud quem Christus natus est / castigari
et Trapezuntium Trapezus. duo splendidissima stemmata sunt accessura: in tantum magnitudinis impius hostis excreuit / vt tu maximum ac indelebile nomen ex ipso prostrato reportes. Ergo age foelicibus auspiciis Europam atque Asiam / ac ipsam tertiam orbis partem Aphricam Christiano redde nomini / et Hierusalem Hierusalem. sanctissima nostri saluatoris monumenta e faucibus canum eripe: vt tuae tuorumque fortissimorum Germanorum laudes per totum orbem decantentur / magnis vos et indefecturis proemiis apud superos expectantibus.
HVMILITATE ET GLORIA CHRISTI M. MARVLI OPVS
PRAEFATIO
Ad conseruandam animi mansuetudinem uitęque innocentiam et in omni rerum aduersantium
grauitate tolerandi constantiam nihil utilius homini Christiano esse existimo quam Christi,
Saluatoris nostri ac Domini, assumptas pro nobis passiones et ipsam crucis mortem quotidie
cogitare. Dum enim ad memoriam reducuntur ea, quę ille pro nostra salute non modo gerere uerum
etiam ab impiis sustinere uoluit, diuinę erga nos
equos Euristeus
cum accepisset, dedicauit Iunoni. Sed ne putes propterea nostris pręferendum esse Herculem,
hec idem etiam Christiani principes agunt, dicente Domino: Maleficos ne patiaris uiuere! At
uero, si ista, quę narrantur, spiritaliter intelligere uolumus, multo plus laudis fideli Christiano
quam Herculi tuo dabimus. Hercules occidit Diomedem, hic quotidie perniciosas interimit
cupidines non consentiens carni, sed spiritui. Hercules Diomedem mandendum apposuit equis
illis, quibus humana caro cibus erat, hic malorum demonum, qui semper hominibus infesti
sunt, mortiferam
contentus in paupertate Deo seruit. Neleus itaque uiuus necessarium uitę
sustentamentum est. Abiectis autem his, quę superuacanea erant, auaritię euersum est regnum,
quę in illos dominatur, qui plura quam necesse est concupiscunt. Propterea quidem, quod in
Hercule tuo scelus fuit, in Christiano uera est uirtus. (Euritus) Postremo loco dixisti, o poeta,
quod Euritum, Oechalię regem, liberosque eius inuadens interfecerit et Iolen sibi sponsam,
quam illi tradere nolebant, raptam abduxerit uehementerque amarit. Haud iniquum
Rhacusam inter alias fruges aliquot uini
amphoras, appetente festo die, quem Christiani Sacrosanctam ressurrectionem
appellant, quo sane solemni lustrari solent religiosi uiri, et quicquid piaculo
dignum per totum annum admiserint ritu Christiano expiare. Hoc eodem die
Slouini, ceterorum more barbarorum, non tam sacris precationibusque quam
epulis et largiore uino uti solebant. Docleates animaduertentes Rhacusanos ita a
Slouinis obsidione pressos ut neque appellentibus
tanquam dies ista crastina vel postridiana sit. Igitur de illo terribili admodum
atque horrendo iudicio uerba nunc facturus sum non minus de uestra, quam de mea
ipsius solicitus salute. Nescio equidem, an quicquam utilius homini Christiano
sit, quam illorum, quae in fine futura sunt, frequens recordatio, tenaxque
memoria. Hęc nos a uitiis auocat, ad uirtutes concitat, arrogantię supercilium
iubet deponere, mansuetudinem amplecti, auaritiam abiicere,
signis mendacibus credituri sunt? Qui uero neque signis, neque minis,
neque pręmio a proposito receptę ueritatis mouebitur, hic (ut Esaias ait)
preciosior erit auro et mundo obrizo . Quid enim inter homines
preciosius Christiano non tormenta, sed Deum timente et pro Christi confessione
mori parato? Ille quidem miraculorum pręstigiis fallet, sed incautos;
comminationibus terrebit, sed timidos; palpatione deliniet, sed molles et
obscoenitatibus assuetos;
consensu confirmari.
Verum ne Hungaros omnino stultitiae accusem, hac maxime
causa, ut quidam affirmant, apud eos haec superstitionis uanitas inoleuit, eo quod illud diadema diuus
Stefanus, qui primus Christiano ritu rex Hungarorum est appellatus, a summo pontifice
ob susceptam religionem dono accepisse dicitur, consuetudoque obtinuit, cum propter
uiri sanctitatem, tum Romani pontificis admirationem, quem sane id temporis paupertas
ac continentia, uti et ceteros fere sacerdotes, maxime
et fratre et Hungaris amicis uti perpetuo poteris. Quo facto maiorem
procul dubio laudem humanitatis, iustitiae, ac in fratrem pietatis, quam si uictor pugnando extitisses, domum reportabis, atque non modo a fratre, ab omnibusque Hungaris
summam inibis gratiam, sed etiam ab uniuerso Christiano nomine maximam feres laudem, nec demum Hungaris, qui in te iam concitantur, suas persequendi iniurias necessitatem impones. Ad haec Alemanis, qui iam instructi intentique sunt ad ulciscendas iniurias a Matthia Chugniade illatas, Turcisque, communibus omnium
ignauia inquietis hominibus audaciam incitante.
Nam non solum Hungari Vuladislauum nefario consilio sibi obnoxium facere conati
sunt, sed etiam Turcae, hostes Christiano nomini acerrimi, eodem tempore multa in
hunc regem, plane magis dormientem quam strenui principis munus obeuntem, moliti
sunt. Etenim Halis, inter Turcaicae gentis satrapas id temporis omnium bellicosissimus,
atque immanitate in Christianos ualde notus, perspiciens regem ab
ignem tormento celeriter admouet, ui
cuius lapidea pila, terribili fragore excussa, Turcae frontem percussit, quem simul ac
disiecto cerebro iacentem sui conspexere, statim fugam arripiunt.
Itaque nostri, tametsi metu Turcicae perfidiae ad fraudem (quae procul a Christiano
homine esse debet) neccessario confugerint, haud ulla librandi arte, omnibus culturae
duntaxat agrorum illis in locis deditis, sed Dei clementia certissimo ictu destinatum
hominem excipientes periculum euasere, propterea quod diuina ope protectis nihil non
uel summis
primum sciant Romani ritus Christiani te non modo inuictum, sed ne
leui quidem iniuriae esse opportunum. Quo facto et mihi, tutelę tuae commisso, e dignitate tua consultum erit, et imperio tuo maxime cauebis.
Haec Geta, secutus sane consilium nec Christiano homini satis honestum, nec imperio suo in posterum satis tutum. Nam ut apud Dalmatas in prouerbio est: quodcunque
solum Turcae equorum suorum ungulis contigerint, illud de caetero ne uernis quidem
imbribus reuirescere aut herbis uestiri . Quo sane prouerbio arguitur
enim
Deus, ut rei euentus affirmauit, Graecorum nomen delere, propterea quod non modo ius
Romani spreuerant pontificis, sed etiam a recto Christianae religionis ritu iam fere defecerant. Nactus itaque regnum Othomanus, non se ac suos ocio delitiisque corrumpi passus est, sed quoque finitimo, Christiano maxime, cuius generis mortalibus Asia hoc
quoque tempore incolitur, uiribus suis impari hoste destinato, uicinum agrum incursare,
praedas agere, hostem terrere,
et in dies imbeciliorem reddere, suos
meae
magnitudine forte sua uobis suspectae petuntur, auferte eas, libens his cedo, sit in tuto
religio, et quam Christo debeo fides.
Nec putetis me, cui sane iam ingrauescente aetate fatum lege naturae diutius differri
nequit, mortis metu haec dicere, quae quidem Christiano uiro longe felicior quam ipsa
uita est, praesertim ei, qui ne a uera desciscat religione occumbit, sed uestrae dumtaxat aestimationis, et gloriae causa. Nam damnatione mea procul dubio perpetuam subituri estis labem, quandoquidem ne uestrae
ac ferreis alligari catenis. Vbi flamma per carnificem excitata, inter orandum exustus est.
Hunc exitum uitae perditorum hominum scelere Hadrianopolitanus habuit, ne a
uera deficeret religione, sortitus plane mortem perpetuo celebrandam praeconio, et dignam eo Christiano, qui in coetu Romani ritus natus esset. Quamquam ad felicitatem consequendam, quae post hanc uitam Christianos manet, diuersitas ritus nihil obstat, modo
adsit ea religio, quam Apostoli diuino spiritu pleni per terrarum orbem tulere.
An autem huius uiri iniusta damnatio causa
tandem ad Hungarorum opem implorandam,
utpote (quos timeri a Turcis fama haud falsa plane erat) necessario confugiunt, non tam
eorum amicitia fraeti quam existimantes illos, si quis stipendium offerret, haud difficulter arma in Turcas sumpturos, quum alioqui his et per se essent infensi, et Christiano
nomini deditissimi.
Misso igitur ad Vuladislauum, cui Hungari ob segnitiem uaccae nomen indiderant,
oratore Sebastiano Iustiniano, oratione quam maxime miserabili (ipsi etenim eam aeditam uidimus) detegendo clades sibi ab hostibus illatas hortati sunt regem, non
rex, ut erat patriae religioni deditus,
hominem comprehendi, atque in foribus templi crudelissime necari iussit, denuntiauitque rem silentio tegi, graui poena proposita, si quis efferret. Verum id coelari Deus
haud quaquam permisit: nam quidam Turca Illyricae nationis eiusdem gentis Christiano
homini omnia, uti gesta erant, narrauit. Quae quum multorum affirmatione, uera esse
cognouissem, huic hystoriae inserenda censui.
euadendi animo uolutasset, tandem sanguinarius homo, ne ab ingenio
suo degeneraret, subsidium ab audacia et crudelitate petendum censuit.
Itaque simulata scelerum poenitudine uocat ad se quendam Caesiae sectę, cuius diuus
Franciscus auctor est, sacerdotem, cui scilicet Christiano ritu peccata aperiret. Qui cum
custodum permissu carcerem ingressus esset, in sede procul ab hostio carceris de industria collocata confessionem auditurus considere iubetur. Caesar, quantum temporis confessioni satis esse putauit moratus, educto pugione sacerdotem percutit uesteque
de
uictoria nihil dubitandum est. Quam quum consecutus fueris, Lodouice, humanitatem,
quae uirtus reges maxime ornat, hac uel imprimis causa non exues, ut scilicet te non
praedae cupidine, sed iniuriae propulsandae causa bellum Venetis intulisse omnes intelligant. Quod profecto toto Christiano orbi facile persuasurus es, si uictoriam, cuius spes
magna omnes tenet, adeptus intra fines tuos te continueris, nec tuis duntaxat, sed, quod
proprium magni regis est, amicorum et ipsorum etiam hostium rationibus inseruieris.
Nam sicut summi ducis est hostes superare, ita etiam
iura
uiolat, is et fidem frangit, et iniurius est. Proinde aut in animum inducite pro iniuriis satisfacere, aut bellum accipite. Satisfaciendi autem hanc unicam uiam esse: primum, ut
omnibus urbibus Flaminiae pontifici Romano uectigalibus cedatis; deinde, quicquid locorum ulli Christiano principi, praesertim Maximiliano Caesari ac regno Neapolitano
quouis modo pactioneue unquam ademistis, restituatis; praeterea quoscunque agros,
quascunque urbes Philippus Vicecomes, Mediolanensium dux, tenuit, imperio
Mediolanensi reddatis.
summus Machomethanorum sacerdos, tradidit, imitatus
Alexandrum Sextum, pontificem Romanum, qui ingenti ui nummum aureorum a
Bazethe, Selynis patre, accepta, ut supra demonstratum est, Gemium, Mehmethis filium,
ueneno sustulit. Pari tamen in scelere Machomethanus Christiano minus turpis extitit:
alter enim metu, alter auaritia ab honesto recessit, quamquam sunt, qui affirmant
Thomam fide interposita ad Selynem perductum fidemque datam Selynem seruaturum
fuisse, nisi rumor inter Caërenses temere uulgatus fuisset de reddendo Thomae imperio,
Taurunum castra posuisse, quia pacis modo incuriose id temporis agebant, trepidare coeperunt, pauoreque ac consternatione impediti, nihil, quod salubre
esset, expediebant. Tandem terror instans coegit eos ad consultandum, quonam modo
obuiam praesentibus periculis iretur. Itaque peractis Christiano ritu diuinis rebus regem
armatum de more Hungarico equum ascendere, delectumque militum habere decernunt,
misso prius Romam ad pontificem Leonem Decimum oratore, qui et periculum regni
Hungarici indicaret, et pecuniam ad conducendum militem ab eo peteret. Quamquam
plaerique e
ęrario esset, quae in communem salutem contulissent.
Ferunt autem legatum Hungarorum uerba in hunc modum apud pontificem
fecisse:
Omnibus qui Christiano nomine censentur, Pater Beatissime, opem tuam implorantibus, te adesse et auxilium conferre decet. Tu enim omnes Christianos aeque ac parens
liberos fouere, hisque consulere debes, nec modo externa et fortunae bona pro his erogare,
sed etiam, ut Christus ait, uitae proprie, si res
Rhacusam, inter alias fruges, aliquot
uini amphoras, appetente festo die, quem Christiani sacrosanctam resurrectionem
appellant, quo sane solenni lustrari solent religiosi uiri, et quidquid piaculo
dignum per totum annum admiserint, ritu Christiano expiare. Hoc eodem die
Slauini, caeterorum more barbarorum, non tam sacris precationibus, quam epulis
ac largiore uino uti solebant. Diocleates animaduertentes, Rhacusanos ita
Slauinis obsidione pressos, ut neque appellentibus
et quia et deorum nutu et celorum conflexu cuncta domari necessum est, hinc quae omnium rerum dari uicissitudinem uidemus. Laurentius cum coniuge et prole ab eo suscepta moritur, Alphonsina mater paulo post extremum diem claudit.
Dei ultio pro uero et christiano duce Francisco Maria.
Duos annos seuiendo Leo e superis discedit, quo genere mortis ipsos etiam clynycos uel peritissimos latuit. Quoniam nature legem
Lex nature.
nec deus, nec
Septemcollis Dicit illam sedere super septem montes, quod proprie Romae conuenit, quae ab antiquis ob hoc potissimum dicta est Septem collis. Ponit sedem quoque illius super aquas multas: quę significant populos, gentes, ac uarias linguas, ex quibus magis quam ulla alia, in orbe praesertim Christiano collecta est haec Vrbs, ut uidemus. Et propterea dicitur communis patria omnium undecunque uenientium. Dicit pręterea plenam esse nominibus blasphemiis, matrem immunditiae, fornicationum et abominationum terrae. Haec quippe uerba demonstrationem huius uerbis magis specificam non
avertendum. Quod ubi nullo modo impetrari potest Turca in Ferdinandum, mira
et incredibili ira percito, quod reliquum erat, dat omnem operam, ut regnum suum conservat, accedens
in persona propria ad Turcum in Hungariam intrantem nihil ibi pretermittens in salutem regni sui
procurare, quicquid a Christiano principe
quae de abusibus Sedis Romanae ubique predicantur, ommitto, quae de tanta
beneficiorum, aliorum super alia congerie, de nulla animarum, sed tantum de
proventuum et corporis cura iactantur. Praeterea neminem pene esse in toto
Christiano orbe antistitem in tot opulentissimis et Craesi divitiis equantibus
ecclesiis, qui verbum Dei, ad quod episcopi et sacerdotes sunt ordinati, doceat.
Charta me deficeret, si vellem vel partem eorum, quae nobis et maxime Sedi
pro mea in Sedem Apostolicam fide ac devotione, in Vestram autem Sanctitatem
singulari observantia et animi deditissimi propensitate Vestram Sanctitatem
humiliter admonere.
pręda tuto fruetur, sed quicquid reliqui apud nos superest, id omne hostis futurum, nisi maturo, qua inquam ratione, prouideatur.
Porro summa hęc et caput omnium rerum est, ut totius populi Christiani corpus unum fiat, et principes non sint sibi principes, sed toti populo Christiano, atque acta uita omnium legibus respondeat. Viuatur ita tam in statu temporali, ut ita dicam, quam spirituali, ut legibus institutum est, et contra eos seuerissime uindicetur, qui principatus suffulti potentia a nulla non abstinent iniuria.
imperatorem
propter meam summam in te obseruantiam. Scio enim (quo candore es) etsi non fuero assequutus, quod optabam, meum tamen conatum esse probaturum, nec parum videbitur in tantis obscuritatibus probabilia dixisse. Nolim autem quempiam offendi, si quid in hoc libello nobis exciderit alienum a dogmate christiano, dum exercendi gratia ingenii conamur idoneis coniecturis opiniones quorundam philosophorum de anima, eiusque partibus, et affectionibus obiter refellere. Nam ecclesiasticae veritati perpetuo nos addiximus.
quae non minus in Turcia quam hic iactantur: te illum unicum futurum, qui regnum illud Satanae destruas, si modo uires integras ad id bellum conferre possis. Nam ut in praesentia omittamus oracula, multae coniecturae sunt, quibus
idem quod oracula diuines. Nullus unquam in Christiano orbe a septingentis retro annis potentior Imperator, nemo uictorijs plenior, uoluntate pronior in hoc bellum fuit, aut milite exercitato instructior, adeo ut in debellandis Turcis ocium tibi tantummodo uideatur deesse, quod qui tibi auferunt, quicunque illi sunt, et quocunque animo hoc
DIALOGVS INTERROGATIOnum, et Responsionum Turcae cum Christiano.
Et primo Turca ad Christianum hoc modo:
stellarum, etiam lucernarum tenuem illam lucem
non reijciat, certissime mihi persuadeo, id quod tenuis cliens offert, quantumcunque sit tenue, tuae celsitudini cum summa humanitate coniunctae odiosum non fore.
Vale Praesul Reuerendiss. diuque Christiano populo, et studiosis omnibus incolumis sis et saluus. Louanij, 16. Calend. April. Anno. 1545.
tantum suffraganeo Varadiensi, vel isto mortuo ab alio aliquo, qui reperiri
poterit, absolvi possit. Cumque Sanctissimum Dominum Nostrum non solum
religionis Christianae summum antistitem, verum etiam omnium, qui illius opem
pio et Christiano zelo efflagitant, parentem pientissimum esse videam, filiusque
serenissimi quondam principis domini Joannis regis, quem ego summa fide parique
studio et diligentia memor accepturum benefficiorum educandum suscepi, ope
omnium
ut scilicet postea aliquanto ardentius contra istos Pharaones, Absalones, Achitophelos et Iudas ad Dominum gemant, tandem misericordiam et auxilium imp[e]trent.
Hic protinus nobis Achitopheles et alii impii obgannient, nos scilicet seditionem excitare uelle et Turcicum prae Christiano imperio exoptare. Nam quae est nunc illorum hominum peruersitas? Tyranni, cum aut importabilia et non necessaria onera tributorum aliarumque politicarum molestiarum subditis imponant, aut cum eos etiam Christo priuare et Antichristo subiicere conantur,
quas Deus apud Iudaeos, in typum spiritualis lotionis ordinaverat: sive denique, propter alias causas ac similitudines baptismi et Christianae pietatis, de quibus postea prolixius dicemus. BAPTISMUS igitur, et Baptizari, proprie significat nunc in Ecclesia pactum illud, quod primum ab omni Christiano cum Deo initur: cuius partes sunt promissio aut pactio, utrinque a Deo scilicet et homine facta: et aquae intinctio, cuius exempla sunt in novo Testamento innumera. Ab hoc porro ritu et sacramento, variae significationes, potissimum per metaphoram deducuntur, quas ordine recensebo.
id est, res gestae, aut quae alioqui acciderunt illis temporibus. Deuteronom. quarto inquit Moyses, Interroga de diebus: pro, de priscis temporibus ac historiis, seu consule annales. Dies prima qua Deus mundum condere coepit, est dies solis, qua etiam resurrexit. Fit primae diei, tanquam Christiano ritui solennis, et in Novo testamento mentio: unde apparet, mox initio sabbathum Iudaicum esse mutatum a Christianis in Dominicum. Nam Paulus 1. Corinth. 16 dicit, se ordinasse in Ecclesiis Galatiae et Achaiae, ut in prima die Sabbathi eleemosynas conferrent. Sic Actorum vigesimo.
se postea Christianos vocarunt. Sic et aliqui volunt exponere illud 1 Corinth. 9. An non habemus potestatem mulierem sororem circunducendi: id est, Christianam mulierem seu uxorem. Et 1 Corinth. 5. Siquem cum frater appelletur, fuerit fornicarius, aut avarus id est, cum habeatur pro fideli et Christiano. Ponitur aliquando pro simili: Proverbiorum decimo octavo Qui remissus est in opere suo, frater est Domino discrepanti: pro, similis, perinde culpandus. Vir sicuti frater aequalitatem indicat. Ezeck. quadragesimo septimo Haereditario iure accipietis eam. Vir
Vox alioqui Hebraea est
20, quum ait,
sane est dictum Bedae de hac re, et dignum quod hic adscribatur. Is enim in prima ad Corinthios primo: Ego dico tibi, tu es Petrus, etc. Quia enim Christus petra: Petrus, populus Christianus. Petra enim principale nomen est, ideo Petrus a petra, non petra a Petro: quomodo non a Christiano Christus, sed a Christo Christianus vocatur. Tu es ergo, in quit, Petrus: et super hanc petram, quam confessus es: super hanc petram, quam cognovisti dicens, Tu es Christus filius Dei vivi: aedificabo Ecclesiam meam. id est, super meipsum filium Dei, aedificabo Ecclesiam meam: super me
si quis in commendatione linguarum et artium, comparet ad cophinos, in quos colligebantur reliquiae quinque panum, disciplinas humaniores. Cum enim panes significent verbum Dei, cophini significabant linguas et artes, quibus inter homines asservatur verbum Dei. Non igitur aspernandae erunt homini Christiano disciplinae humaniores, cum sint vasa in quibus caelestis doctrina conservatur. Aut si quis dicturus de duplici iustitia, civili et spirituali, dicat Tabulas Moysi intus ac foris scriptas fuisse: ut significaretur, eas partim de iustitia cordis coram Deo praecipere, partim de externa ac
in ea totus est dies ac noctes: non magni fit ab incolis, plerumque etiam ali quibus incommodis afficitur. Denique reversus ad sua, plena animi quiete conquiescit, et benigne ibi tractatur, et denique iucunda ei est praeteritorum malorum recordatio. Omnes istae proprietates pulchre conveniunt Christiano homini, per tot miserias in vitam aeternam contendenti.
Quare cum Scriptura aliquando brevissime unam quam piam talem rem attingit vix unica voce, plurima nobis dicit: quia vult nos totam rem variasque proprietates diligentissime cognoscere, et ad praesentem
Hac igitur appellatione voluit populum confirmare in fide de impletione promissionum benedicti seminis.
2 Secundo, quia cum tunc populum suum ex carnali servitute liberaret, et totam religionem variis ceremoniis ac ritibus. renovaret, quae omnia prorsus (ut nulli Christiano dubium est) Christum ipsum, futuramque eius incarnationem ac liberationem significabant, et populo depingebant: voluit filius Dei hoc nomine, veluti accensa quadam amplissima lampade in domo Domini, in dicare, omnia illa quae ibi agerentur, esse tantum typos, picturas ac indices eius,
quo istam extremam perversitatem omniumque errorum fontem fugere ac detestari discamus, tantoque ardentius Scripturam scrutemur, eamque nobis in obscuro praelucentem sequamur. Iam igitur ipsam eorum normam religionis cognoscamus.
CHRISTIANO LECTORI ARDENS STUDIUM VERITATIS, ET
odium perfectum Antichristi Rom. eiusque abominationum desolationis.
Vere optimaque conscientia affirmare, atque adeo etiam sancte coram Deo iurare possemus, nos ipsos non putasse, ita prorsus horrendas et simul
ea negligentium.
Negant institutionem Christi eo tendere, ut Christianos ad communionem calicis obliget, O'extremam et plusquam Epicuream audaciam.
Quorsum ergo tandem tendunt institutiones ac ordinationes filii Dei, nisi ut firmissime a populo Christiano observentur? Dicite, si quid habetis, aut saltem comminisci potestis, quis alius sit institutionis Christi finis, quam ut ab Ecclesia sancte observetur? Verum finem tollitis, et alium nominare nequitis. Cur, inquam, vos alium finem aut consilium non indicatis, et multo minus probatis?
veritatis, tractatus VII. 402
De forma synodi et modo in ea disputandi ac procedendi 408
Norma simul et praxis constituendae religionis ac ecclesiae, dirimendarumque controversiarum, iam pontifici et synodis recepta et usitata. 411
Christiano lectori ardens studium veritatis, et odium perfectum Antichristi Romani, eiusque abominationum desolationis 414
Norma concilii Tridentini, quam in iudicandis controversiis sequuntur 416
Nicolai Cusani, postquam factus est cardinalis, sententia de
crassorum errorum refutatio 434. Tridentini norma 416. Viennensis sententia 75. 76
concilio generali cur praestanda fides. 421
concilium esse supra Scripturam, impia assertio 420
in Concilio Christiano cur plurimi conveniant 410
conciliorum mos vetustissimus quis sit 403
conciones a scholasticis disceptationibus quid differant 400. cur plerunque maiore verborum copia et earundem sententiarum repetitione repleantur.
contineri 10. 11. feliciter versari, quid 62. 63
in Literis S. frequenter omnes pro multis, et multi pro omnibus positum 111. interrogationes quaedam, negationem inferre visae, non intelligendae negative 108. locus intellectu difficilis durus sit impio, non Christiano 103. nihil contemnendum, aut obiter transeundum 104. nihil esse, quod non ingentem thesaurum contineat ibid. nihil supervacuum 105. non omnia quae gesta narrantur, aliquid significare 110. noticia duplex 10. 11. nume--- multa continere mysteria 90
dicere conor;
Deum sunt venerati: maxime ad Deum preces et sacrificia porrexerunt. Propriamque eorum virtutem Dei virtutem esse, idest a Deo in se profectam fassi sunt. De qua ad Deum prece, tam magna ea sunt, quae Proclus Chaldaeorum dogmatibus subnectit, ut maiora, et excellentiora, vix crediderim a quoque Christiano, scripta reperiri posse. Est in his Zoroastri oraculis Dei Patris, et Filii, et Spiritus non solum aperta cognitio, sed magnificae etiam laudes (crediderim hoc dogma de Trinitate personarum eum habuisse ab Abramo vel ab aliis Deo Charis. Quoniam suo lumine naturali non posse nos devenire
et sine magna clade antiquitus congressi sumus. Nunc autem cum in unius Urbis irrita obsidione alterum, et vigesimum annum haerentem cernamus, et clarissimis nostris, terra, marique victoriis debilitatum, et inertiae suae convictum; satis opportunam in illo materiem habemus, gloriosis, et Christiano animo dignis Romani Pontificis incoeptis; ne spectatae populi Christiani virtuti, barbarica ulterius illudat ignavia, cujus non intellectum ad hoc tempus arcanum, recenti hoc experimento manifesto deprehendimus: et tandem aliquando desinamus, pacem ab illo et securitatem ingentium
Thieneidem formavi: imitatus Authores Aeneidos,
Thebaidos etc. et quamvis in carminis venustate et elegantia, ita ab unoquoque horum absim, ut illis nullo modo sim conferendus; materia tamen seu obiecto, ita eos excedo;
ut mihi plane comparandi non sint. Quis enim Christiano vere Heroi Caietano, ab ipsis
decantatos Gentilium Heroes audeat comparare? Heroes dicuntur, quos praecelsa animi vis,
rerumque cum virtute gestarum summa gloria, reliquis hominibus excelsiores, et
laudabiliores effecit: quibus vero nominis huius excellentia
reliquit, neque eo ad pravos mores facilius combibendos usus est, quod utrumque
plurimorum vecordia solet, sed ab ineunte aetate atque a primis fere unguiculis et per
omnem deinceps aetatem optimarum artium studiis omnique liberali et digna homine nobili
ac christiano disciplina excoluit. In primis autem poeticae operam dedit assiduam certe
ac sollicitam adeoque in ea excelluit, ut inter principes suae aetatis poetas numerari,
a summis viris coli summisque laudibus efferri meruit. Maurus Orbinus excellentissimum
eiusque lucubrationibus, quascunque ad manus habere potui, expensis praestare utcunque summique viri res gestas paucis, cum plura non suppetant monumenta, describere proposui.
quadragesimus secundus annus is, qui
additur alter sive secundus bis vicenis sive 40.
16 Est mihi egregium sane telescopium dioptricum palmorum 20, cujus objectivum
vitrum a Christiano Hugenio elaboratum est anno 1682, quo tempore, ut ex ejus
vita constat, ipse optima perfecit objectiva vitra. Quod quidem ad ejusmodi observationem est satis idoneum. Verum aptiora sunt multo telescopia catadioptrica,
vel etiam dioptrica Dollondiana. Et ea etiam fortasse mecum habebo
suum principatum male et iniuste administrasse, statim anathemizabitur,
proscribetur, diris omnibus devovebitur.
tanti memoria publice honestaretur. Itaque et parentalia, et monumentum, et laudationem,
praesente hoc ordine universo ceterisque urbis magistratibus, eidem decrevistis. Quo sane
vestro decreto amplissimo satis ostendistis, et pietatem vobis inprimis cordi esse, quum
christiano more illi a Deo Optimo Maximo beatissimam in coelis quietem exposcendam
censetis; et perennis benevolentiae testimonium, quum ejus nomen habere semper in oculis
desideratis, et vero etiam amorem singularem, quum ejus laudum recordatione dolori vestro
gens haec Hungara
(verba sunt articuli 3ii eiusdem omnia) semper sese Turcarum genti
opposuit, illorumque vim et ferocitatem non solum fortiter et animose multo
tempore sustinuit, verum etiam saepius ab orbe Christiano repulit, sic hoc
ipsum in posterum quoque, quamdiu vires suppeterent, facient, suoque ipsi
proposito constanter inhaerentes pro ipsius maiestate et dulci patria
sanguinem cum vita profundere nullo unquam tempore
facientes in Mediolanensi ducatu in fluvio Po ex
insidiis occisi sunt; fuerant hi legati Gallici, unus Venetias, alter Constantinopolim deputatus
fuit, sed clam, se enim tantum pro privatis simulabant; Galli ergo suspicabantur hos duos jussu
Caroli occissos fuisse; Franciscus ergo cum Christiano 3‑o rege Daniae, cum Gustavo 1‑o rege
Sveciae, et cum Sulimanno 2‑o imperatore Turcarum, Carolus cum Henrico 8‑o rege Angliae inivit
foedus (qui ipsi infensus fuit nempe Francisco, quod cum ipso schisma non fecerit); Galli in
Belgio et Italia multa ex sententia
conquiescat. Quid enim hoc utilius ipsi Congregationi impenditur, quae plurimum decoris ac gloriae vestrae contulit Reipublicae: ex ejus enim tyrocinio quotnam illustres prodere viri ex patritia gente, quorum adhuc apud vos et nominis elucet gloria et digna servantur monumenta virtutum! Quid hoc christiano principe gloriosius, cujus potestas atque imperium virtuti ac Deo obsequentissime famulantur? Digna igitur vos laus manet pro tanti operis exitu, sicut et Gregorium nostrum pro bene incoepto manebit sempiterna. Quis enim inficiari potest hisce prudentiae officiis qua is omni in
Vitez od Sredne, Ivan (c. 1405-1472) [1445, Pesth]: Joannis de Hunyad virtus et character militaris, una rei praelio ad Varnam gestae series, sinistri exitus causae ac subsidiorum petitio, versio electronica, Verborum 977, ed. Gyorgy Fejer [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [vitez-i-epist-1445.xml].
Vitez od Sredne, Ivan (c. 1405-1472) [1448, Servia; Segedinum]: Epistolae duo a. 1448, versio electronica, Verborum 1682, ed. Gyorgy Fejer [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [vitez-i-epist-1448.xml].
Nikola Modruski (c. 1427-1480) [1463]: Nauicula Petri, versio electronica, Verborum 6607, ed. Luka Spoljaric [genus: prosa - tractatus; prosa - epistula] [numerus verborum] [modr-n-navic.xml].
Nikola Modruski (c. 1427-1480) [1465, Italija]: De consolatione liber, versio electronica, Verborum 79291, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [modr-n-cons.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1480]: Repertorium, versio electronica, Verborum 315700, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - loci communes] [numerus verborum] [marul-mar-repert.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1496, Split]: De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica, Verborum 186963, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-inst.xml].
Dragisic, JurajCrijevic, IlijaKarlo PucicFrano Galatin (non post 1445-1520; 1463-1520; 1458?-1522; floruit 1499) [1499]: Oratio funebris habita pro magnifico et generoso senatore Iunio Georgio patritio Rhagusaeo, versio electronica, 28 versus, verborum 2459, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - epistula; poesis - epigramma; prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [dragisic-j-oratio.xml].
Brodaric, Stjepan (1490-1539) [1505]: Epistulae, versio electronica., Verborum 166, ed. Petrus Kasza [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [brodaric-s-epistulae.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1510]: Regum Delmatiae atque Croatiae gesta, versio electronica, Verborum 4606, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio – historia] [numerus verborum] [marul-mar-rdcg.xml].
Niger, Toma [1512]: Doctissimo et integerrimo Marco Marulo nobili Spalatensi epistula, versio electronica, verborum 720, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa - epistula; prosa - dedicatio; prosa - paratextus] [numerus verborum] [niger-t-epist-marul.xml].
Benesa, Damjan (1476-1539) [1514, Lyon]: Epistolae dedicatoriae ex opere de secundo bello Punico, versio electronica, verborum 1502, ed. Rezar, Vladimir [genus: prosa - epistula dedicatoria] [numerus verborum] [benesa-d-epistolae-dedic.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1516]: Evangelistarium, versio electronica, Verborum 155872, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-euang.xml].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518, Augsburg]: Oratio Tranquilli Parthenii Andronici Dalmatae contra Thurcas ad Germanos habita, versio electronica, 35 versus, verborum 5015, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [andreis-f-thurc-germ.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1519]: De humilitate, versio electronica, Verborum 81625, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-humil.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1519]: Dialogvs de Hercule a Christicolis superato, versio electronica, Verborum 8236, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - dialogus] [numerus verborum] [marul-mar-dial.xml].
Crijevic Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1520]: Commentariolus de origine et incremento urbis Rhacusanae, versio electronica, Verborum 5404, ed. Vladimir Rezar [genus: prosa oratio – historia] [numerus verborum] [tubero-comm-rhac.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1520]: De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica, Verborum 16879, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - sermo] [numerus verborum] [marul-mar-ult-iudic.xml].
Crijevic Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522]: Commentarii de temporibus suis, versio electronica, Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, ed. Vladimir Rezar [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [tubero-comm.xml].
Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1522]: Feretreidos libri tres, versio electronica, 807 versus, verborum 8510, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - epica] [numerus verborum] [severitan-ip-feretr.xml].
Stafilic, IvanIoannes Staphileus (1472-1528) [1528, Roma]: Oratio ad Rotae auditores excidii Vrbis Romae, sub annum Christi 1527. causas continens, 4294 verborum, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa - oratio] [numerus verborum] [stafilic-i-oratio-roma.xml].
Vrancic, Antun (1504-1573) [1532]: Memoriale Antonii Verantii de statu rerum Hungaricarum a morte regis Ludovici II. usque ad finem anni 1529, versio electronica, Verborum 1364, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [vrancic-a-memoriale-1532.xml].
Brodaric, Stjepan (1490-1539) [1533, Budim]: Stephanus Brodericus episcopus Sirmiensis Clementi papae VII, versio electronica, Verborum 722, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [brodaric-s-epist-1533-08-01.xml].
Benesa, Damjan (1476-1539) [1534, Dubrovnik]: Epistulae ad principes, versio electronica, , 1867 verborum, ed. Vlado Rezar [genus: prosa - epistula] [numerus verborum] [benesa-d-epistulae.xml].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1544]: Dialogus philosophandumne sit, versio electronica., Verborum 8149, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - dialogus] [numerus verborum] [andreis-f-philos.xml].
Durdevic, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545, Leuwen]: De Afflictione, Tam Captivorum Quam Etiam Sub Turcae tributo viventium Christianorum : cum figuris res clare exprimentibus ; Similiter de Ritu, deque Caeremoniis domi, militiaeque ab ea gente usurpatis ; Additis nonnullis lectu dignis, linguarum Sclavonicae & Turcicae, cum interpretatione Latina, libellus, ed. Durdevic, Bartul [genus: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [numerus verborum] [djurdjevic-b-afflictio.xml].
Durdevic, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545, Leuwen]: Prognoma, sive Praesagium Mehemetanorum : primum de Christianorum calamitatibus, deinde de suae gentis interitu, ex Persica lingua in Latinum sermonem conversum., ed. Durdevic, Bartul [genus: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [numerus verborum] [djurdjevic-b-prognoma.xml].
Utjesenovic-Martinuzzi, Juraj (1482-1551) [1547, Varadin]: Frater Georgius episcopus Varadiensis cardinali Alessandro Farnese, versio electronica, Verborum 897, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [utjesenovic-j-epist-1547-02-07.xml].
Vlacic Ilirik, MatijaZigerius, Emerik (1520-1575) [1549, Tolna; Magdeburg]: Epistola cuiusdam pii concionatoris, ex Turcia, ad M. Illy. missa, qualis nam status Euangelii et Ecclesiarum sub Turco sit indicans, cum Praefatione Illyrici (1549), versio electronica, Verborum 1772, ed. Stanko Andric [genus: prosa oratio - epistola; poesis - epigramma] [numerus verborum] [zigerius-e-epist.xml].
Vlacic Ilirik, Matija (1520-1575) [1581]: Clavis scripturae sacrae, pars prima, versio electronica, 600000 verborum, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [numerus verborum] [flacius-m-clavis-1.xml].
Vlacic Ilirik, Matija (1520-1575) [1581]: Clavis scripturae sacrae, pars secunda, versio electronica, 600000 verborum, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [numerus verborum] [flacius-m-clavis-2.xml].
Mladinic, Sebastijan (c. 1561 - c. 1621) [1590]: Vita beati Ioannis episcopi Traguriensis, versio electronica, Verborum 4659, versus 746, ed. Mladen Ivanisevic [genus: poesis - epica; poesis - epigramma; poesis - ode; prosa - epistula - praefatio] [numerus verborum] [mladinic-s-vita.xml].
Petric, Frane (1529-1597) [1591, Ferrara]: Zoroaster et eius CCCXX oracula Chaldaica Latine reddita, versio electronica, Verborum 7671, ed. Erna Banic-Pajnic [genus: prosa oratio - tractatus; prosa oratio - versio] [numerus verborum] [petric-f-zoroaster.xml].
Gradic, Stjepan (1613. — 1683.) [1667]: Oratio de eligendo Summo Pontifice, versio electronica, 2879 verborum, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [gradic-s-oratio.xml].
Vicic, Kajetan (?-ante 1700) [1686]: Thieneidos libri sex, versio electronica, 5415 versus, verborum 33672, ed. Gorana Stepanic [genus: poesis - epica] [numerus verborum] [vicic-k-thien.xml].
Crijevic, Serafin Marija (1686-1759) [1740, Dubrovnik]: Bibliotheca Ragusina, loci selecti, versio electronica, Verborum 6633, ed. Stjepan Krasic [genus: prosa oratio - historia litteraria; prosa oratio - lexicon; prosa oratio - prosopographia; prosa oratio - commentarius] [numerus verborum] [crijevic-s-biblioth.xml].
Boskovic, Ruder (1711-1787) [1761]: De solis ac lunae defectibus, versio electronica, 5828 versus, 91294 verborum, ed. Branimir Glavicic [genus: poesis - epica; poesis - epistula; paratextus prosaici - commenta] [numerus verborum] [boskovic-r-dsld.xml].
Skrlec Lomnicki, Nikola (1729-1799) [1782]: Operum omnium tomus II, versio electronica, Verborum 46753, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio; prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [skrl-2.xml].
Zamanja, Bernard (1735-1820) [1787]: Oratio in funere Rogerii Josephi Boscovichii, versio electronica, Verborum 4192, ed. Irena Braticevic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [zamagna-b-boscovich-oratio.xml].
Skrlec Lomnicki, Nikola (1729-1799) [1790]: Discursus in secundum membrum propositionum regiarum seu opinio de insurectione in Regno Hungariae, versio electronica, Verborum 10693, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [skerle-n-disc.xml].
Baric, Adam Adalbert (1742-1813) [1792]: Statistica Europae, versio electronica, Verborum 91598, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [baric-a-stat.xml].
Kordic, Marko (m. 1806) [1792, Dubrovnik]: In funere D. Gregorii Lazzari Archiepiscopi Ragusini oratio, versio electronica, Verborum 3282, ed. Relja Seferovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [kordic-m-funere-lazzari.xml].
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se voditelju projekta.