Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | quaere alia! | qui sumus? | index auctorum | schola et auxilia | scribe nobis, si corrigenda inveneris! |
Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme. Bibliographic criteria: none (Omnes textus textus) Search criteria: hieronymus Quod quaesisti inventum est in 312 locis.
1 2 3 4
Loci 1-100:1. Nikola Modruski. Nauicula Petri, versio electronica [Paragraph | Section] et sanctus eius in flamma et succendetur et deuorabitur eius spina et uepres in die una; et gloria saltus eius et Carmeli eius ab anima usque ad carnem consumetur et erit terrore profugus; et reliquiae ligni saltus eius prae paucitate numerabitur et puer scribet eos. Huius amentiam pulchre arguit Hieronymus: O stultissime, ait, mortalium, Dei iram tuam putas esse sapientiam et illius iussionem ad tuam refers fortitudinem? Quomodo si securis glorietur contra eum qui securim tenet, et serra contra eum a quo trahitur, et dicant opera cuncta, quae per securim et
2. Nikola Modruski. Nauicula Petri, versio electronica [Paragraph | Section] futuram aeternis defleant suppliciis. Sed hic forsan instabit aliquis: Cum scriptum est “Deus non punit bis in id ipsum”, quomodo ergo hoc stabit, si tamen ob unam noxam peccatores et praesentibus et futuris affligerentur flagris? Cuius contrarium et Hieronymus sensisse uidetur, qui illam Hieremiae tractans imprecationem ait: Quod genus humanum diluuio, Sodomitas igne, Aegyptios mari, Israelitas in eremo perdidit, scitote igitur ideo temporaliter pro peccatis punisse, ne in aeternum puniret, quia non iudicabit
3. Nikola Modruski. Nauicula Petri, versio electronica [Paragraph | Section] dicere nefas est. – Ceterum hoc de illis dumtaxat intellegere, monet Lombardus, qui inter ipsa flagella paenitentiam egerunt, quam utique Deus uel tenuem aut momentaneam tamen non aspernatur, quod uero hi, qui temporalibus non emendantur uerberibus, aeternis excrucientur tormentis. Idem ipse Hieronymus auctor est. Nam mox fere intulit: Quaeret hic aliquis: Si fidelis deprehensus in adulterio decolletur, quid de eo de eo] corr. lector A1 ex deo postea fiat? Aut enim punietur, et falsum est quod dicitur post dicitur canc. lector A1
4. Nikola Modruski. Nauicula Petri, versio electronica [Paragraph | Section] quare fiat, demus hoc prouidentiae ipsius, quia non fit fit] correxi ex sit sine causa, et non blasphemamus. Omnia enim quae uanis uidentur in rerum natura temere fieri, non fiunt sine iussu eius. – Deus namque, ut pulchre docet Hieronymus, uarie genus dispensat humanum, nunc punit, nunc miseretur, nunc corripit, nunc defendit, nunc arat, nunc serit, nunc maturas fruges metit et diuisas in areis terit, orbemque suum gubernat ut uoluerit. Caue igitur ne tuum diuino praeferas consilium, putesque ipsum quicquam iniuste agere.
5. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] et Anna apud Maronem in consolanda Didone sumpsit exordium: "O luce magis dilecta sorori, solane perpetua maerens carpere iuuenta." Hoc ipsum et Hieronymus Theodoram consolando in principio sermonis sui significare curauit: Lugubri nuntio consternatus super sancti ac uenerabilis mihi dormitione Lucinii uix breuem epistulam dictare potui, non quo eius uicem doleam, quem scio ad
6. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Haec et talia pleraque sapiens consolator tam in amissione rerum quam liberorum aut amicorum melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium: Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet, rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit
7. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Sed adde quod prudenti bonorum etiam laudatio quaerenda non est, ne illud ex euangelio referatur: "Recepisti mercedem tuam." Quid ergo nobis prodest, ut sancte monet Hieronymus, si illi nos laudent quibus placere peccatum est, quidue obest si uituperent? Cur non uituperatio plus prodest quam obest laudatio? Audiamus modo quod ille uas electionis et doctor gentium dicat et quo nos, ne hominibus placere
8. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Haec et talia pleraque sapiens consolator tam in amissione rerum quam liberorum aut amicorum melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium: Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet, rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit
9. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Haec et talia pleraque sapiens consolator tam in amissione rerum quam liberorum aut amicorum melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium: Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet, rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit
10. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Haec et talia pleraque sapiens consolator tam in amissione rerum quam liberorum aut amicorum melius atque aptius ex persona Dei apud pias mentes poterit disserere. Vt Hieronymus ad Tyrasium: Quod dederat, abstulit qui creauit. Quis est alius qui plangat quod ad tempus acceperat: commodaueras ut haberes quantocumque tempore uoluisset et, cum uellet, rursum auferret. Nihil abstulit tuum cui recipere decuit
11. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Sed adde quod prudenti bonorum etiam laudatio quaerenda non est, ne illud ex euangelio referatur: "Recepisti mercedem tuam." Quid ergo nobis prodest, ut sancte monet Hieronymus, si illi nos laudent quibus placere peccatum est, quidue obest si uituperent? Cur non uituperatio plus prodest quam obest laudatio? Audiamus modo quod ille uas electionis et doctor gentium dicat et quo nos, ne hominibus placere
12. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Sed adde quod prudenti bonorum etiam laudatio quaerenda non est, ne illud ex euangelio referatur: "Recepisti mercedem tuam." Quid ergo nobis prodest, ut sancte monet Hieronymus, si illi nos laudent quibus placere peccatum est, quidue obest si uituperent? Cur non uituperatio plus prodest quam obest laudatio? Audiamus modo quod ille uas electionis et doctor gentium dicat et quo nos, ne hominibus placere
13. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Sed adde quod prudenti bonorum etiam laudatio quaerenda non est, ne illud ex euangelio referatur: "Recepisti mercedem tuam." Quid ergo nobis prodest, ut sancte monet Hieronymus, si illi nos laudent quibus placere peccatum est, quidue obest si uituperent? Cur non uituperatio plus prodest quam obest laudatio? Audiamus modo quod ille uas electionis et doctor gentium dicat et quo nos, ne hominibus placere
14. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Hinc et illud Ouidii est: "Immensa finemque potentia caeli Non habet: et quicquid superi uoluere peractum est" Hinc et Hieronymus: Resurgere credimus nostros et plangimus: quid faceremus si mori tantummodo praeciperet Deus? Voluntas eius utique sola sufficeret ad solacium cui nullum praeponere iubemur affectum. et alio loco:
15. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] annotet gloriosum. Nam si nec uoluntate nec ratione compelleris
deuotionis Deo aliquid exhibere, in qua parte Christianum te poterit approbare?
Hic Hieronymus, tametsi alios locos prudenter immisceat, praecipue
tamen uoluntati Dei innititur, quam nos huic secundo loco assignauimus.
16. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] uacare. Quo magis est aequum tumulis mandare peremptos firmo animo et luctum lacrimis finire diurnis. Vanus est enim dolor, ut sapientissime inquit Hieronymus, "qui nec primus uidetur esse nec solus." Hinc et philosophia ait apud Boethium: delicias tuas ferre non possum, qui abesse aliquid tuae beatitudini tam luctuosus
17. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] septem diebus orbatus est, et M. Catonem, qui summo ingenio summaque uirtute filium perdidit. Idem fecit et Hieronymus ad uirginem in exilium missam ita scribens: Sed cur ego te ad tribulationis patientiam humanis aut praesentis uitae prouocare conor exemplis, cum nullum paene sciamus fuisse sanctorum qui procellosum huius temporis agonem absque
18. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] Quod si ita est, locus ergo a necessitate praecipue ad mitigandum laborem erit accommodatus; ut ostendas quam stultum sit iniquius ferre eas res quas aliter tenere non uales. Ideo Seneca ait: Stultum est timere quod uitare non possis, et Hieronymus ad Tyrasium: Non tam grauiter eos casus feramus quos nullo modo euitare possimus. Ex hac ratione apud Vergilium uxor Aeneam increpat frustra lacrimantem:
19. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] illic fas regna resurgere Troiae. et addit: Durate et uosmet rebus seruate secundis: forsan et haec olim meminisse iuuabit. Hieronymus ad uirginem scribens in exilium missam ex hac praecipue ratione ipsam consolatur, ita hunc locum tractans ut neque elegantius neque doctius neque prudentius quicquam uel fieri
20. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] commoda ui tantum tribulationes non minuunt ut etiam mors possit propter illa contemni, siquidem pretiosa in conspectu Domini mors sanctorum eius." Haec Hieronymus . Hoc loco pulchre adicere poteris quomodo clementissima illa diuina prouidentia uniuersa flagella sua, quibus concutit mortales, ad utilitatem patientum semper fere
21. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] ualeo et quia sum Romae, et quia curo attendoque quod possum, id tibi affirmo te in istis molestiis, in quibus es hoc tempore, non diutius futurum. – praeterea Hieronymus ad Theodoram: Aduersus mortis duritiam et crudelissimam necessitatem hoc solacio erigimur quod in breui uisuri sumus eos quos dolemus absentes. – hinc
22. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] – hinc et ille ait: quidnam est aliud ista uita praesens quam fumus in umbra? – ac si diceret nihil in nihilo. Hunc locum neque ille facundissimus Christi orator Hieronymus in consolatione Heliodori episcopi obmisit: "Sed debemus", inquit, "et nos animo praemeditari quod aliquando futuri sumus, et quod, uelimus nolimus, longius abesse non potest. Nam si nongentos uitae extenderemus
23. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] de imperio praeterea tanta imminutio facta est, omnes prouinciae conquassatae sunt; in unius mulierculae animula commoueris tantopere? Hunc locum et ille caelestis rhetor Hieronymus scribens ad Heliodorum episcopum haud segnius pertractauit his uerbis: Verum quid ago medens dolori quem iam reor et tempore et ratione sedatum ac non potius replico tibi uicinas regum miserias et nostri temporis calamitates ut
24. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] impendere legum iudiciorum temporum ut optime actum cum eo uideatur esse qui quam leuissima poena ex hac re publica discesserit. Hunc eundem locum et Hieronymus ad Tyrasium sapientissime perstrinxit: Ad quid putas Christianam et fidelem animam intra carcerem mundi remorari debuisse cui totus mundus naufragium est? Tantas ac tales tempestates uitae, tot impugnationes diaboli, tot corporis
25. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] ipsum, qui defunctus est, deuotum ac lubentem ex hac uita decessisse, et praesertim si qua ratione euidenti monstrare ualebimus cum eo bene actum beatorumque uitam possidere, ut fecit Hieronymus Heliodorum de morte Nepotiani consolando: Cum aestuaret febribus et uenarum fontes hauriret calor, lasso anhelitu tristem auunculum consolabatur, laetus erat uultu et uniuersis circa se plorantibus solus ipse ridebat.
26. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] inuidere. Quod si dicant "Nostras, qui ab eis deserti sumus, non illorum dolemus uices", tu hic apte subicies quam sit iniquum sua commoda ex amici incommodis spectare et salutem suam immeriti interitu quaerere aut optare. Quem locum Hieronymus ad Tyrasium pulcherrime explicauit: His uerbis plangere debuimus de saeculo recedentes si saeculi inimicitias contra nos minime sentiremus; et plangimus Domini beneficia, qui scit infirmitati nostrae quid
27. Nikola Modruski. De consolatione liber, versio... [Paragraph | SubSect | Section] filiis quam filii a parentibus prouocante diabolo separari, ad indulgentiam
percipiendam nolunt ab inuicem Domino uocante discerni.
Ita hunc locum ista oratione tractauit Hieronymus ut nihil addi posse
uideatur; quam ob rem eius exemplo contenti simus atque id simul et pro exemplo et
praeceptione habeamus. Itaque ad alia pergamus.
amicum admoneamus sibi diligentius prospicere ne Dominum
ad iram prouocare contendat, utpote qui mortalibus uehementius succensere
consueuit, quos cernit disciplinas iudiciaque sua ferre impatientius et detractare
iugum suum. Hinc Hieronymus Tyrasium monuit.
"Sapienter", inquit, "debet dolere qui dolet, ne perdat sine causa quod
dolet."
Idem et Boethius attigit quando ait:
In hoc sermone, licet et alios locos consolandi attigerit, id est a compassione, a
causa mortis, ab officio funeris, praecipue tamen laudis loco immoratus est.
Sic et Hieronymus, ut Theodoram de morte Lucinii consolaretur, longa
oratione recensere uoluit facta egregia ipsius, uitae sanctimoniam, diuinos mores
et alia uirtutum ornamenta dignissima; atque ut magis talem socium, quod habuerat,
gaudere uellet,
qui earum commendatione mirifice non
tangatur aut cuius aures simul et corda non demulceat. Vnde animus ingenti
dulcedine illectus uolens ac lubens ab illa maeroris imaginatione ad iocundissimam
laudum suarum speciem adducitur. Quod Hieronymus cum saepe tum
Pammachium de morte Paulinae consolando et longo quidem sermone diligentissime
exsecutus est, cuius nunc uerba referre studio breuitatis omitto.
quo dicto sapienter declarat praestare homini uel falsam spem habere quam ueram
desperationem. Desperatio enim enecat, spes uero qualiscumque
refocillat et nutrit. Hinc Hieronymus inquit ad Tyrasium:
Numquam spes cum dolore concordat nec fides aliquando sentit quantamcumque
iacturam.
Et alibi simile quid
et ad Titium:
Ego et memoria nostrae ueteris amicitiae et uirtute atque obseruantia tui filii
monitus nullo loco deero neque ad consolandum neque ad leuandum fortunam tuam.
Idem fecit et Hieronymus ad Theodoram:
Carissima filia, hanc epistulam meam amoris mei illum habeto epithaphium et
quicquid posse me scieris in opere spirituali, audacter impera, ut sciant saecula
post futura eum, qui dicit in Isaia Posuit me ut sagittam
Tunc illud innocentes consequuntur psalmistae solacium:
Laetabitur iustus cum uiderit uindictam, manus suas lauabit in sanguine
peccatoris.
Hieronymus quoque hoc pacto Oceanum consolatus est:
Veniet tempus ut eorum risus uertatur in luctum, quibus noster nunc plantus est
laetitia.
Et
Et tu, fili hominis, ne timueris eos neque paueas a facie eorum quoniam insanient
atque conuenient aduersum te in gyro et in medio scorpionum tu habitas.
Huc pertinet et illud quod Hieronymus ad Theodoram scribit:
Verum est illud super necessitatem mortis prophetale uaticinium quod fratres
diuidat et carissima inter se nomina crudelis et dura dissociet.
et cum a gubernatore urbis aliquando interrogaretur quidnam de illis, qui iniustam causam fouentes tamen ipsius nomine commendabantur, Illud inquit ut iustitiam mearum precum gratia minime
DE QUATTUOR ECCLESIĘ DOCTORIBUS
De laudibus diui Hieronymi carmen
Vt prius, oranti tu sibi in ore sonas.
Imprudens. Quibus ignis ignotus fuit, amplectebantur, donec noceret 57.
In eos qui omnia secundum litteram exponunt 396.
Vbi in fine sunt duo alleluia, alterum est psalmi qui sequitur 400.
Mare, id est occidens 402.
Gratis, id est sine causa uel frustra 404.
Anno Domini CCCC Hieronymus commentatus est super Psalmos 405.
Reuela oculos meos, et considerabo mirabilia de lege tua 415.
Mirabilia testimonia tua, ideo scrutata est ea anima mea 418.
Syon, specula, ecclesia, anima quę Deum
Thesaurus absconditus in agro 158.
Vestis apostolica 168.
Regnum Dei Scripturę sanctę 170.
Pecunia et argentum sermo diuinus 176.
Atheneum auditorium. Gentilium litterarum studia omisit Hieronymus. Academia litium 209.
Hypotesis epistolę 211.
Quantum prodest Scripturas legere 218.
Scripturę legendę 233.
Cibi documentorum spiritalium 269.
Cibi sapientię 269.
de obitu uxoris, consolatoria 266.
Exequię exhibitę Fabiollę 268.
Mors dura quę carissimos diuidit. Ad Eustochium de morte Paulę, matris suę 269.
Deploratio mortis eius et funus magnificum 275.
Beatus Hieronymus moriturus discipulos consolatur 307.
Ordinat de sepultura 308.
Cum animam
Babylon mundus 241.
Quantum in sublime nubes tollantur 289.
Mundus de quo non erant apostoli 302.
Cęlum et terra pertransibunt 380.
Multitudo. Locustarum myraculum uidit beatus Hieronymus 43.
Senacherib exercitus 75.
Miracula. Qui acceperit signa in cęlo sursum et in terra deorsum 205.
Primum signum in Chana 210.
Miracula maiora Euangelii quam Legis
in templo Dei, quod de amaritudine exprimitur oliuarum, et pascha cum amaritudinibus comedi
iubetur 284 .
Contra eos qui confessa iterant, et quis sit uere penitens 300 .
Beatus Hieronymus macie et uerberibus confectus 302 .
Tyti post lapsum penitentia et cuiusdam monachi 322 .
VI. Quę de homine procedunt, coinquinant hominem. Filia Channaneę est anima
peccatrix VII. Peccatum non est ens. Est enim res absque essentia et hypostasi peccatum X. Circa negationem Petri prima ancilla titubatio est,
secunda consensio, tertius uir actus est XIIII. Hieronymus: Peccata pręterita non nocent,
quando non placent XVI.
non nocent,
quando non placent XVI.
spelunca latronum XI. Gallus,
lucis nuncius, quis est nisi Spiritus Sanctus, cuius uoce et in prophetia et in apostolis nos
de trina negatione excitamur ad amarissimos post lapsum fletus, qui male cogitauimus de Deo,
male locuti sumus ad proximos, male fecimus ad nos metipsos. Hieronymus XIIII. Petrus coepit
flere et meruit ueniam. Contra Nouatianos qui dicunt post baptismum delinquentibus non esee
locum uenię XIIII. Dominus post
resurrectionem uidendus in Galilea dicitur, id
petit iuuari 245 .
Superbus. Quomodo sit castigandus contumax et inobediens 149 .
Superbia Sathanę et sequentium suorum 245 .
Beatus Hieronymus semper se uitasse superbos fatetur 298 .
Secretum foeminę manifestant, ante quam sciunt 149 .
constitui. Quae si tuae dignationi, ut spero,
placuisse sensero, ad alia conscribenda et promptior reddar et alacrior.
Caeterum oda, quam in calce bile oppletam exaravi, respondet singulariter
emulorum maledictis, de quibus etiam divus Hieronymus sparsim per omnia eius
quidem opera conqueritur et Terentius noster in prologis comoediarum.
Caius papa foelicissimum assecutus fuit nomen, quandoquidem summum tenuit pontificatum. Hic inter caetera sacram vestem, qua in sacris solennitatibus utitur levita et in pontificalibus antistes, a patria appellavit Dalmaticam. Quid dicam de Hieronymo, Hieronymus qui omnes ecclesiae doctores praestitit elegantia Graecam callens literaturam et Hebraicam et omnium divinarum rerum tenens scientiam? laus Hieronymi Vir profecto eximia vitae sanctimonia et divinis clarescens miraculis, de quo
clarescens miraculis, de quo
et factus (inquit
diuideretur. Igitur diuitias, et cum non haberet, contempsit, et
cum haberet, ne respexit quidem, sed alteri dilargiendas commisit, maiores
diuitias existimans Christi paupertatem.
Hilarion Palestinus, sicut de illo diuus Hieronymus litteris commendauit,
parentibus defunctis partem substantię fratribus, partem pauperibus largitus
est, nihil sibi omnino reseruans, Dominicę sententię memor dicentis: Qui
non renunciauerit omnibus, quę
Paula etiam Romana tanta quidem in hac parte ac talis sese offert, ut non
alio ore satis digne laudari queat, quam quo laudata est. Quid enim huberius
elegantiusue ab ullo unquam afferri possit iis, quę de illa diuus Hieronymus
litteris commendauit? Sed quę ad rem spectant, quam nunc tractamus, hęc
sunt. Paula, inquit, nobilis genere, sed nobilior sanctitate, potens quondam
diuitiis, sed nunc Christi paupertate insignior, Gracchorum
tamen illa siccos oculos tendebat ad cęlum, pietatem in
filios pietate in Deum superans. Nesciebat se matrem, ut Christi probaret
ancillam. O magni animi foeminam et tanto uirtutum suarum prqęcone dignam,
quantus fuit ipse Hieronymus!
Paris propositi nec minoris constantię fuisse creditur Elizabeth, Pannonum
regis filia. Quę lantgrauio, Thuringię regulo, nuptui data, deinde marito
Hierosolymis peregre defuncto ab iis, qui eius tetrarchiam
eum ubique prodentibus. Quia tamen uiribus
partim ętate, partim labore exhaustis inde iam emigrare incommodum erat,
ibidem et fugę finis et uitę fuit. Hunc tantum in ipso honoris contemptum
pręter cętera extollens Hieronymus: Mirentur, inquit, alii signa, quę fecit,
mirentur incredibilem abstinentiam, scientiam, humilitatem! Ego nihil ita
stupeo quam gloriam illum et honorem calcare potuisse. Concurrebant
episcopi, presbyteri,
palmam meruit obtinere, ut, quę mundi pompam
calcauerat, tyrannorum quoque tormenta superaret et in cęlesti gloria
humilitatis pręmium perfectę patientię merces augeret.
Paulę Romanę (ut Hieronymus refert) maternum genus a Scipionibus
Gracchisque, paternum ab Agamemnone, potentissimo quondam Gręcię
rege, erat. Liberos e Toxotio susceperat, qui ab ipso Aenea Iulioque
trahere originem credebatur.
sed
prodesse cupiens, seruum se et ministrum hominum constituat propter
Christum.
Diuus Marcus Euangelista, ut sacerdotio reprobus haberetur, pollicem sibi
amputasse dicitur. Veruntamen (ut ait Hieronymus) tantum consentiens fidei
prędestinata potuit electio, ut nec sic in opere uerbi perderet, quod prius
meruerat in genere. Cum enim ex leuitis esset, ut Alexandrię episcopus
fieret, eo compelli dignior fuit, quo
humilitas et in diuitiis modestia, inde
in Aquitaniam discedens operam prędicationibus dedit. In
quanto enim salutis suę discrimine uersentur hi, qui cęteris pręsunt,
uenusto admodum exemplo diuus Hieronymus docere aggressus: Senex quidam,
inquit, eremi cultor et Spiritu Sancto plenus, nepotem suum quęrentem, utrum
episcopus electus munus accipere deberet, super disco satis alte a terra
errecto diu fecit uolutari.
Consuetudo pessima apud
illas inoleuerat nullam in collegium admittendi, quę certum pecunię numerum
non afferret. Cuidam ex iis, cuius Deo deuotus animus a tam prophana
negociatione abhorrebat, apparuit in somnis Hieronymus iubens, uti cęteris
pergeret nunciare, nisi actutum poenitentes ab ea exactione destiterint,
ultionem a Deo paratam iam ipsarum capitibus imminere. Cumque hęc in
conuentu omnium narrata fuissent, ridiculo excepta
ualde, duę
eiusdem mensurę cęllulę uisebantur, in quibus uenientium frequentiam et
discipulorum suorum contubernium fugiens moratus est. Verum hęc in uiuo
excisę saxo ostia tantum adita habebant. His quidem uerbis diuus Hieronymus,
ut mihi uidetur, non solum loci formam atque naturam pulchre expediteque
descripsit, uerum etiam eleganter effinxit enucleateque expressit, quantus
in illis Dei seruis intimi amoris feruor accendebatur, dum singula
carice texto tuguriunculo declinauit. A uicesimo usque ad
tricesimum primum cęllula usus dicitur, cuius latitudo pedum quatuor erat,
altitudo quinque, longitudo paululo protensior quam eius corpusculum
patiebatur, ut, sicut Hieronymus ait, sepulchrum potius quam domum crederes.
Profecto, qui talibus delectantur habitaculis, etiamsi tacuerint, clamare
cum Apostolo mihi uidentur: Non habemus hic ciuitatem manentem, sed
futuram
ad ipsum ducebat, angusta scrupeaque et inuentu etiam difficilis. Antrum
quoque, quod inhabitabat, tetrum atque horrens ac statim propius
accedentibus nescio quid terroris incutiens. Hunc se ibi uidisse diuus
Hieronymus testatur, iam centum et decem annorum senem. Ferebatur autem
interdum etiam futura prędicere, euentu haud incerto, ut super eo quoque
Helię prophetę spiritum requieuisse dicerent, cuius et nomen sortitus fuerat
et
solitudine manens profecerit? Pro terrena et caduco regno,
quod contempserat, cęleste et ęternum accepit, quod concupierat.
Quid mirum igitur, si et ipse aliquando uastę solitudinis, nunc paradisi
incola Hieronymus, dum Heliodorum inuitat, sic demum illam laudibus efferat
dicens: O desertum Christi uernans! O solitudo, in qua illi nascuntur
lapides, de quibus, in Apocalypsi, ciuitas magni regis construitur! O eremus
familiarius
gloriam, quę
reuelabitur in nobis. Delicatus es, frater, si et hic uis gaudere
cum seculo et postea regnare cum Christo. Beatus seruus, quem Dominus
inuenerit uigilantem!
Ipse uero Hieronymus in illa, in qua hęc scripsit, eremo, in illa, inquam (ut
ipse ait) uasta solitudine, quę solis exusta ardoribus horridum monachis
pręstabat habitaculum, annos quatuor moratus est, scorpionum tantum et
ferarum
uirtutum, qui uult diu uagari peregre foris.
Exerceatur prius in simulachro pugnę, qui ad singulare certamen callidissimi
hostis cupit prodire. Hoc congrediendi genus ueteranos desyderat, non
tyrones. De ludo monasteriorum Hieronymus noster inquit: Volumus huiuscemodi
egredi milites, quos eremi dura rudimenta non terreant, qui specimen
conuersationis suę multo tempore dederint, qui omnium fuerint minimi, ut
primi omnium fierent, quos nec esuries
dicere poterant: Omnes nos filii lucis et filii diei sumus, non noctis
neque tenebrarum. Igitur non dormiamus sicut cęteri, sed uigilemus et
sobrii simus!
Beatum Hilarionem Hieronymus refert super nuda humo stratuque iunceo ad
mortem cubitasse. Sciebat enim eos, qui exquisitioribus culcitris per luxum
utuntur, prophetę uerbis deuoueri, dum ait: Vę uobis, qui dormitis in
lectis eburneis,
sole orare coepisset, non nisi
ex oriente cessaret. Itaque semper sic cum somno pugnauit, ut sabbatorum
noctibus nihil ei cederet, aliis tam parum, ut etiam naturam uicisse
uideretur.
Beatus Hieronymus ad Eustochium uirginem scribens, dum, quibus in eremo
corporis fatigationibus contra urbanarum uoluptatum
cogitationem contenderit, enarrat, de ipsa etiam cubandi austeritate
mentionem faciens:
Proponamus et foeminis, quę sequantur, exempla, quibus attendentes
somnolentię grauedinem possint discutere.
Paula illa Romana, quę summam generis nobilitatem superauit uitę sanctitate,
in grauissima etiam febre (ut Hieronymus inquit) mollia lectuli strata non
habuit, sed super durissimam humum in stragulis cilicinis quiescebat, si
tamen illa quies dicenda est, quę iugibus pene orationibus dies noctesque
iungebat, illud implens de
in
secula. Amen.
Ioannes apostolus: Fui, inquit, in spiritu Dominica
die, et audiui, et uidi, ea utique, quę in Apocalypsi commemorat.
Quorum pręstantiam diuus Hieronymus admirans ait: Apocalypsis Ioannis tot
habet sacramenta, quot uerba. Parum dixi: in uerbis singulis multiplices
latent intelligentię et pro merito uoluminis laus omnis inferior est.
Apostolici quoque uiri cęlum
sibi comparet, qui uult contemplatione
proficere. Scriptum est enim: Homini bono in conspectu suo dedit Deus
sapientiam, et scientiam, et lętitiam.
Qua quidem bonitate pręditus diuus Hieronymus meruit etiam ipse spiritalis
contemplationis ingentem et ineffabilem haurire dulcedinem. Post multas,
inquit, lachrymas, post cęlo inherentes oculos nonnunquam uidebar mihi
interesse agminibus angelorum et lętus
sanctorum exemplis, ut
eorum legendi studium secutus fructum quoque percipere, quem illi
perceperunt, mereatur.
Hilarion abbas in omni sanctitatis genere memorandus Scripturas diuinas (ut
inquit Hieronymus) post orationes et Psalmos, quasi Deo pręsente, recitabat.
Quę enim per prophetas et apostolos dictante Spiritu Sancto prolata nouerat,
ea non irreuerenter nec inconsyderate neque omnino inepte legenda iudicauit.
abdicauit, dum
cibos colligit uitę ęternę. Quorum suauitatem Propheta quoque admiratur
dicens: Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, Domine! Super mel ori
meo.
Diuus Hieronymus uanitatem seculi fugiens, Roma relicta, Hierosolymam petiit.
Et cum nec adhuc se tenere posset, quin gentilium libros pręcipueque
Ciceronis auidius legeret, fatetur in quiete sibi uisum fuisse se ad superni
Iudicis
ad martyrii palmam peruenit tormentorumque acerbitatem forti animo pertulit, dum ad Christum festinat, cuius dulcedine quotidie
aliquid de illo legens capta fuerat.
De Marcella uero, uidua nobili ac sancta foemina, Hieronymus sic ait:
Diuinarum Scripturarum ardor incredibilis ei semper cantabat: In corde
meo abscondi eloquia tua, ut non peccem tibi. Et illud de beato
uiro: In lege Domini uoluntas eius, et in lege eius
dogmatis a se confectum, quo errori
suo adscisceret autoritatem, a Hieronymo editum asseuerabat. Eum autem
falsitatis palam arguens Syluanus, Nazarensis episcopus, proposuit
conditionem, ut, nisi librum illum die crastino ipse Hieronymus ostento
manifesto reprobasset, tum se poenam capitalem subiturum. Sin econtra, idem
supplicii pro mendacio Sabinianus referret. Qui cum tale miraculum nunquam
euenturum timeret, sed magis speraret Syluani exitio suam
firmam
fore, accepit conditionem. Dies pręstituta uenit. Ad ecclesiam frequentes
conueniunt. Signum nullum apparet. Syluanus ex pacto ad supplicium poscitur;
prębet ceruicem, mori pro ueritate paratus. Sed pręsto illi fuit Hieronymus
cunctisque cernentibus tenuit spiculatoris manum iam ad feriendum errectam.
Mox ad hereticum conuersus acerrime illum increpuit, doli ac fallacię
accusans. Abiit uisio, et maius secutum est miraculum: Sabiniani
poterat, tunica de palmę foliis contexta nuditatem texit. Et qua
ille ueste necessitate usus est, hanc ipsam Antonius, cum defunctum
sepelisset, habuit in deliciis, non nisi festis solennibus eam induens. Quam
etiam diuus Hieronymus plurimi faciens: Si mihi , inquit, Dominus
optionem daret, multo magis eligerem tunicam Pauli cum meritis eius quam
regum purpuram cum regnis suis.
Palmeis quidem tegminibus et
ocii
causa insumebatur. Quod si desidię torporique se dedidisset, nec in deserto
solus permanere, nec ad perfectionem sanctitudinis peruenire potuisset.
Multam enim maliciam docuit ociositas.
Diuus Hieronymus ad uirgines scribens: Hoc unum - inquit — apud
omnes obseruationis pręcipuum est et celebre per Aegyptum, ut neminem
nisi obedientem et humilem ad omnes labores perficiendos
nostrum fatigatione aliqua agitauerimus, periclitabitur animę fortitudo,
quando quidem naturali quodam instinctu duo ista sibi inuicem aduersantur,
et alterius uis alterius debilitate constat.
Diuus Hieronymus in eo libello, quem ad uirgines Deo sacratas conscripsit,
uidisse se in eremo affirmat unum ex monachis, qui a seniore iussus
pręgrandem lapidem iam octo annos bis in die per tria fere milliaria
gestauerat in
Pesium * corr. ex Epesium
anachoretam annos quadraginta,
quos in Scythiotica eremo peregit, sol non uidit manducantem. Nunquam enim
ante uesperum quicquam gustauit.
Diuus Hieronymus testatur etiam Hilarionem abbatem nunquam ante solis
occasum, nec festis diebus nec in grauissima ualitudine, soluisse ieiunium,
cum tamen duro admodum parcissimoque uictu usum dicat — herbarum syluestrium
ex
farina et holere comminuto sustentatum fuisse, donec reddito
spiritu conuiuii cęlestis perpetua et ineffabili dulcedine, quam semper
appetierat, satiari coepit.
De se quoque ipse Hieronymus ad Eustochium uirginem scribens loquitur ac
dicit: Repugnantem spiritui carnem hebdomadarum inedia subiugabam. Non
tacuit, quod olim in eremo secretus egerat, ut illam, quam docebat, suopte
exemplo magis moueret, et
ipsa
superueniens adorat et Redemptorem Israhel confitetur Spiritu Sancto plena,
quia cibo uacua abstinendo et orando intellexit, quod scribę et pharisei
legendo non perceperunt.
Asellam uirginem Hieronymus laudibus efferens: ieiunium, inquit, pro ludo
habuit, inediam pro refectione. Et cum eam non uescendi desyderium, sed
humana conditio ad cibum traheret, pane et sale et aqua frigida concitabat
magis esuriem quam
pomis coctoque abstinuit. Postea uero etiam panem sibi
interdixit ac per biennium holere tantum et lentibus uixit. Hic duorum
Machariorum discipulus fuit, quorum mores imitando adeptus est meritum.
Sanctus quoque presbyter Hieronymus ad Eustochium uirginem scribens, quanto
labore in eremo carnis tentationibus repugnauit, recenset atque inter multa:
De cibis — inquit — et potu taceo, cum etiam languentes monachi aqua frigida
utantur et coctum
annos duodeuiginti in cęlla clausus pane et cocto abstinuit, dein duobus et
triginta annis nullum pomi genus gustavit, ut omni ciborum dulcedine
seposita edendi auiditatem coercere facilius posset.
Hilarionem abbatem diuus Hieronymus tradit a quinto decimo usque ad uigesimum
ętatis annum quindecim caricas post solis occasum comedisse. Triennio deinde
dimidium lentis aqua maceratę sextarium ac deinde totidem
annis panem cum sale
iam peruulgatę officeret ueritati.
Cęteris autem in rebus etiam apostolicis ac sanctis uiris ac mulieribus
simulare, fingere, mentiri summę interdum pietatis ingentisque prudentię
fuit.
Diuus Hieronymus ad Rusticum monachum scribens testatur uidisse se in Aegypto
adolescentem, cum stimulis libidinis resistere atque obniti posse iam
desperasset, abbatis solerti simulatione seruatum. Dicam- inquit — quod in
Aegypto
onagri crocodilique. Hos insiliens trans fluuium ibat, illos autem sarcinis
onerabat. Haud ita repente mansuescerent syluestria aquaticaque animalia,
nisi in homine mansuetudinis uim sentirent, cui obsequebantur.
Diuus Hieronymus, cum inuidorum maliciam atque infestationes ne ferendo
quidem posset reprimere, Roma cessit. Mansueti enim placidique hominis
proprium est dare locum improbitatibus aliorum neque cum pertinacium
malignitate
presbyter tradit), in senectute sua a Pelagianis deceptus, et agnoscens
loquacitatis culpam, silentium usque ad mortem tenuit, ut peccatum, quod
loquendo contraxerat, tacendo penitus emendaret.
Diuus Hieronymus libro, quem de institutione sanctarum uirginum ad Eustochium
scripsit, plerosque se in eremo reperisse testatur, qui per septennium
nullum prorsus uerbum homini alteri emiserant, scientes, quod non in
multiloquio
enim permittitur eis loqui, sed subditas esse, sicut et Lex dicit.
Siquid autem uolunt discere, domi uiros suos interrogent. Turpe est enim
mulieri loqui in ecclesiis.
Diuus etiam Hieronymus ad Celantiam scribens: Sit intentus — ait — ac
uigilans et audersus peccata semper armatus animus tuus, sermo in omnibus
moderatos ac parcus et qui necessitatem magis loquendi indicet quam
uoluntatem.
cruore perfusa mulier abiitque
admirans ac stupens et iam maius quiddam homine illi inesse reputans, quem,
ut libidini suę cederet, ne uinctum quidem cogere potuit.
Par huic exemplum in uita Pauli, priori eremitę, refert Hieronymus, sub Decio
et Valeriano persecutionibus apud Aegyptum passi iuuenis. Sed illum,
postquam omnia tormentorum genera superasset, in amoenissimos hortulos
adductum, inter lilia candentia et rubentes rosas lectuloque
quam male cessisset, si tentatus ipse sibimet minus pepercisset, si carnis
pruritum flammę cauterio non curasset, si denique digitos pro castitate dare
distulisset.
De Hilarione abbate diuus Hieronymus scribens ait: Iratus sibi et pectus
pugnis uerberans, quasi cogitationes percussione manus posset excutere: Ego
te — inquit — aselle, faciam, ut non calcitres. Nec te ordeo alam, sed
paleis, fame te conficiam et
cogites. Herbarum ergo succo et
paucis caricis post triduum uel quatriduum deficientem animam sustentabat,
orans frequenter et psallens et rastro humum fodiens, ut ieiuniorum laborem
labor operis duplicaret. Indicauit nobis Hieronymus aduersus libidinem tria
pręcipua, dum sancti huius recenset gesta: ieiunium, orationem, laborem.
Pręter hęc Euagrium hibernis noctibus in puteum, Bernardum abbatem in lacum
descendere solitos accepimus, ut
oculis parcere moneretur, respondebat haud esse tanti ipsos corporis sensus,
ut eorum causa languescere debeat deuotę mentis uigor, qui certe suspiriis
alitur et per lachrymas ad Deum sibi accessum parat.
Diuus Hieronymus pręter cęteras poenitentię suę angustias, quas ad Eustochium
scribens enumerat: Quotidie — inquit — lachrymę, quotidie gemitus. Quali
autem illas consolatione terminare solitus sit, declarat dicens: Post multas
Quid hoc est,
nisi quia Christus fideles famulos suos absque se duce ad cęleste regnum
transmigrare non permittit, ne uiam aberrent, si ab ipso, qui ueritas est,
non continuo dirigantur.
Et diuus Hieronymus diem agens extremum, sacrum Christi corpus dari sibi
petiit. Illud uero sumpturus de lectulo humi se deponi fecit saccoque
operiri. Tunc genibus prouolutus lachrymas fudit, pectus pugno percussit et
sic sanctam
insidiarentur, quidam ipsum ferire uolentes, uersis mucronibus ipsi sibi
mortem consciuere. Post hęc cum ad tumulum diui Hieronymi mulier demoniaca
curationis gratia adducta est plurimique eo simul confluxissent, apparuit
Hieronymus et demoni, ut ab ea exiens, quibus pręstigiis Nazarethanos
aduersus Syluanum ludificasset, palam faceret, imperauit. Illico mulier
sanatur et pręsente Syluano Syluanus alter iuxta illam cernitur, qui rem
ordine
quinque
dari iussit, gaudens utique, non quia equum recepisset, sed quod equi
raptorem ad poenitentiam conuersum cernebat et iam ab eo Deum timeri, qui
prius contemnere consuesset.
Diuus quoque Hieronymus illos, qui asellum monasterii furtim abduxerant et
inuiti rursum restituerant, cum ueniam rogatum aduenissent, dimissa offensa
conuiuio excepit et admonitos, ut suis rebus contenti aliena non appeterent,
multa cum
Nikola Modruski (c. 1427-1480) [1465, Italija]: De consolatione liber, versio electronica, Verborum 79291, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [modr-n-cons.xml].
Nikola Modruski (c. 1427-1480) [1474, Rim]: Oratio in funere Petri Riarii, versio electronica, Verborum 4115, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [modr-n-oratio-riar.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1477, Split]: Carmina Latina, versio electronica, 2206 versus, verborum 14802, ed. Bratislav Lucin ; Darko Novakovic [genus: poesis - carmen; poesis - epigramma; poesis - epistula; poesis - hymnus; poesis - elegia] [numerus verborum] [marul-mar-carmina.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1480]: Repertorium, versio electronica, Verborum 315700, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - loci communes] [numerus verborum] [marul-mar-repert.xml].
Sizgoric, Juraj (c. 1445-1509?) [1487]: Odae de apostolis, versio electronica, 526 versus, verborum 2640, ed. Veljko Gortan [genus: poesis - oda; prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [sisgor-g-odae.xml].
Sizgoric, Juraj (c. 1445-1509?) [1487, Sibenik]: De situ Illyriae et civitate Sibenici, versio electronica, Verborum 3721, ed. Veljko Gortan [genus: prosa oratio - descriptio; prosa oratio - chorographia] [numerus verborum] [sisgor-g-de-situ.xml].
Krsava, Jeronim (fl. 1492) [1492]: Ad lectorem epigramma, versio electronica, 10 versus, verborum 70, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - epigramma] [numerus verborum] [krsava-j-epigram.xml].
Nimira Rabljanin, Martin (floruit 1494) [1494]: Sermo de passione Domini, versio electronica, Verborum 7331, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - sermo] [numerus verborum] [nimira-m-sermo.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1496, Split]: De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica, Verborum 186963, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-inst.xml].
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se voditelju projekta.