Quod quaesisti inventum est in 62 locis.

Preme hic ut KWIC videas

Loci 1-62:

3.170  Dicere Calliope constanti uerbula corde, Oratio Caliopes ad Iouem.
3.171  Rex optate tuis Musis, nos uenimus ad te,
3.172  Omnia quae dicam Charitum tibi nomine tradam,
3.173  Summe deus, qui cuncta potes, qui cuncta gubernas,
3.174  Exaudi, refoue auspiciis et mente serena
3.175  Concipe, tu scis, summe deus, probitatis et

1.547  Quomodo communi possis idiomate, nosces.
1.548  Hic Christi merita, et quales dat Gratia menti
1.549  Humanae vires, velui septena favoris
1.550  Per signa aetherei, Charitum coelestis inundet
1.551  Pectora descensus: tum quo nos fine creatos
1.552  Supremum voluit Numen, quo marte mereri
1.553  Aeternas decrevit opes, quo tollere culpas

1.579  Coelestes animos: opulentam aetatis in ipso
1.580  Flore, Thieneae spondebant astra futuram
1.581  Virtutis messem, quam tot coelestibus, una
1.582  Humanisque dabant Charitum rorescere nimbis.
1.583  Iam supremum illi probitatis fama ferebat,
1.584  Doctrinaeque gradum, cum necdum abstersa, negasset
1.585  Maturum membris vultus lanugo vigorem.

1.644  Meta honor est, portusque simul, sed quo aulica raram
1.645  Non laceram portu donat fortuna carinam.
1.646  Dicitur Elysiis tota ambitione petitus
1.647  Degere honor capis, Charitum quam plurima cingit
1.648  Blandities; grataeque flabris ubi mollibus aurae,
1.649  Omnem curarum tollunt venientibus aestum.
1.650  Hic aulae suprema quies, hic meta laborum,

Ocrisiades subiectis aequa latinis,
3.696  Olim iura dabat; praestans nunc regia Matris
3.697  Virginis hunc animat collem, quo augusta suarum
3.698  Faecundo Charitum, colitur Regina sacello.
3.699  Virgineae moli spatium indelebile, fluxae
3.700  Prodigio scripsere nives, Sextilibus arsit
3.701  Cum Latium flammis: nivibus signata, calentes

Commemorat. Locus est, cui non curabilis aeger
4.417  Imposuit nomen; variorum hic Lerna malorum,
4.418  Morborum hic sedes; publici sentina veneni.
4.419  Ista forent veluti Charitum delubra, Thiene
4.420  Lustra petit, florumque sibi monstrosa figurat
4.421  Ulcera delicias: nullum hic damnare laborem,
4.422  Obsequio arrepti nullum subducere pensi

Titulo cum veriùs isto
1.763  Nil proprium, praeter morosi pondera cultùs,
1.764  Praeter et effusi referas dispendia censùs.
1.765  Perge. Venustatum succis, Pulchrique medullâ
1.766  Artifices inter charitum concreueris vlnas,
1.767  Nobile prodigium formae, dignusque, ministrum
1.768  Quem sibi rex Superûm velit, immissâque Volucri
1.769  Sublimem rapiens mensis assistere Diuûm
1.770  Pocillatorem

Insereremque animo melius quae damna voluptas
Unius sceleris, labisque licentia mortes
Istius quas una dedit, felicibus horti
Pulsos deliciis, mentis caligine pressos,
Caelesti Charitum quae nos privavit amictu.
Hac hausta damni specie, grave foedius omni
Horrerem magis angue scelus noxasque caverem.
Insuper ut scirem, quod nunc cognoscere primum
Est animus, quas Virgineae (quae vestra

Dona animi, quem perfecto subiunxit amoris
Igne Deus, cui aethereae par gratia menti
Credita. Qua solâ tangebat sidera, felix
Naturae; quaeque hanc procul excessere, bonorum
Possessor, Charitum donis sublimis Adamus.
Et tamen – ah! – nunc flete, oculi, peccavit Adamus:
Redditus aeger, inops, laesamque sequentibus asper
Naturam aerumnis atque hanc superantibus una
Dotibus amissis, nudum

30.
Hanc Carmeleae surgentis ab aequore nubis
Monstrabat species, quae surrectura malignis
Labis Adameae, sed nescia labis, ab undis
Fecundos caeli Charitum praesagiit imbres.
Haec fuit illa, caput Stygii obtritura draconis
Femina, qui plantae ferus insidiator in ista,
Quae timeat, propria semper cervice probabit,
Principe formidanda pedum vestigia

augustae rutilos quae Virginis ignes
Fecundaeque Deo solii decus improba Nymphae
Lingua negat vanosque huius mentitur honores. 36.
Tot vero Charitum donis, tot plena bonorum
Affluxu Virgo et tantis vincentibus ipsa
Sidera divitiis locuples, Iosippe, paratur
Sponsa tibi. Felix nimium, cui gratia tanta,
Tantus honor decorumque ingens cum Virgine

Aut veluti modico maior Thetis integra rivo.
Providus et sponsum quamvis ingentibus aether
Iosippum ornasset donis, potiora fuere
Quae data sunt Sponsae: licet hunc quoque foederis ergo
Virginei, Charitum forsan tanto igne rigari
Censuerit Numen, quantum nec farier ausim.
Ostenditque viri meritum Deus, impote prorsus
Humoris cum fuste, procis procul omnibus, illum
Connubio tanto asseruit, cum stipite

Vim facit ad palmam? Sed quem sperare maligna
Infectaque hominum poteris radice, remissi
Flagitii fructum? Si, dum fuit integra, motus
Ignara oppositi fallax immitia radix
Poma tulit; si tot Charitum stipata tuarum
Praesidiis natura ruit, num mortua virtus
Efficiet quod viva negat? Male demitur igni
Infecunda dapes quae non promiserit arbor.
Sit locus immeritae veniae tamen; ecqua reponet

Gnatae huius, superumque humili cervice colendus
Promicuit splendor: caeli huic terraeque coronam
Imposuit Numen; tanti cui culmen honoris
Non impar sancivit amor pietasque Tonantis.
Conscia tantarum Charitum iam noverat infans
Concepta ingentes caeli per pectora fusas
Divitias. Novit mentem faciente beatam
Ex vultu proprio Numen: quis tale relinquat
Spectatum sine amore bonum, similesque referre

gaudet
Numinis inscriptum digito populisque verendum
Matris ad augustae priscum fastigia marmor.
Haec Iessea etenim proles vix fixerat Annae
Materno radicem utero, sublimior altum
Orebi, Charitum superavit vertice culmen;
Ut subito veteres, alias molita, rogaret
Confringi tabulas radix, quae immitia Iudae
Conteret et molli tenuabit pulvere saxa.
Ostenditque suas Maria praesente ruinas

Sed refert memorare diem quo prodiga dotes
Effudit natura suas et caelica plenis
Coeperunt mundo manare charismata rivis
In caeli terraeque decus: Mariamque repostis
Astra laborarunt Charitum perfundere nimbis.
Septima terrigenûm sacrae donata quieti
Lux utero egressam vidit festiva puellam,
Nascentisque diem iucundum deses agebat
Iuda; sed una suo sollers intenta labori

37.
Interea superûm Mariam venerata potestas
Reginae dignos natae praebebat honores,
Obsequiis certare humilis: iam grandibus illam
Pollentem Charitum donis, quëis copia gazae
Angelicae minor est, uno hanc caeleste calebat
Flamen adorare inferiorem numine natam.
Iamque impensa sibi prudens cognoscere cultus
Officia, Aligerûm laudes referebat in

Vena remansuri parat adiumenta vigoris.
O, dilecte Deo mystes, o sorte beatus
Hac Simeon, tantum caelo terrisque cupitum
Spectature iubar! Numquam se tale videndum,
Gestandumque dabit Charitum sine faenore lumen.”
Subiecit Mystes: “Spero, hinc ego grande propinqui
Solamen referam fati: spem lucis ituro
In tenebras fax ista dabit laetusque receptis
Immoriar flammis, tumulo non maesta

Accessit Mariae, numquam cui illa pusillis
In membris pusilla fuit: non exigit ingens
Corporis extensi spatium ingens gratia; quaevis
Non magna humani capiunt hoc pectora donum.
Caelestis Charitum dux est prudentia, qualis
Summa fuit parvae quoque Virginis, externorum
Cui stat cura operum, dum non violabile rectam
Cuiuscumque sciens facti complebat amussim.
Omnis in ipsius, motus ignara decori,

“Iam satis,” Anna inquit, “terrenae, caelica proles,
Matris habes, meliora tuo inventura calori
Pabula. Sacratas templi pete, filia, sedes:
Hic divina tuae Numen caeleste parabit
Nutrimenta fami: Charitum plenissima suges
Ubera, nectareis animam saturantia succis.”
His ita perpensis sic est affata maritum
Anna: “Deest nostris ultra nil, optime coniux,
Pollicitis, sancti quam summo Antistite

Ignorare decens, famulae quae nota fuissent.
Hic simul obstupuit, qualis prudentia parvam
Ornaret Nympham, tacito quae pectore tantas
Asservabat opes: tantae cui copia lucis
Fluxit et aethereus Charitum quam reddidit imber
Prodigium et summae specimen mirabile dextrae;
Quam demissa suas premeret mens conscia dotes.
Sed quam venturi implevit lux praescia fati,
Lux eadem quoque nosse dedit, constanter

sublimem animam cui nil adversa resistat
Membrorum gravitas, carnis nil sarcina mentem
Ire vetet, comperta Dei propellat amati
Quo bonitas? Nihil hoc fieri quo posse negetis,
Audio! Vestrarum Charitum nec limite tantam
Circumscribi opus est animam, fulgere sed illa
Excessu maiore potest, quam summus Olympi
Aliger; et talis Maria est, cui pectora pleno,
Divinus Charitum complevit gurgite

Audio! Vestrarum Charitum nec limite tantam
Circumscribi opus est animam, fulgere sed illa
Excessu maiore potest, quam summus Olympi
Aliger; et talis Maria est, cui pectora pleno,
Divinus Charitum complevit gurgite torrens.
Haec Verbi decreta parens; Verbi illius, inquam,
Quod vestra, Aligeri, lux est qua cuncta videtis:
Vosque etiam Verbo melius comprenditis isto,
Quam vos in vobis – quanto

Hebraeis hac luce decus cognoscere felix
Terrenum hunc solem, de quo decernere caeco
Consilio “frustra est, inquit: qui protulit orbi,
Et templo inclusit, faciet comprendere quales
Hoc Charitum caeleste penu disponat ad usus.
Est generis fatum nostri, spem saepe fugacem
Feminea rediisse manu, virtute stetisse
Fortunam: aeternùm nostris ita Iuditha vivit
In fastis celebratque memor Iudaeus

Cui frater: “Quanta, dulcis germane, videtur
Sorte favere Deus! Mariam (quàm grandia spargit
Rumor et eximiae quas urbs Solymaea puellae,
Quas laudes Iudaea canit!) tibi praeparat aether,
Tot Charitum nimiam donis, Iosippe, maritam.
Connubii praecide moras, caelestibus esto
Aequus prodigiis! Signata amplectere taedis
Tempora, divinis frater cave nutibus obsta;
Immo, Dei vultum te respicientis

Virgo,
Non me praesentes audacia poscere nexus,
Nulla maritales accendere pronuba taedas
Flamma fuit peregrina mihi. Quin si qua fuisset
Fax animi, desiderium fortasse tuarum
Caepisset Charitum, at tantae virtutis habendae
Nulla mihi ratio spem, nec fortuna dedisset.
Post tamen, ut nosti Virgo, lex unica nostri
Connubii Deus est. En me tibi, nympha, fidelem
Iosippum, nec dico virum tantaeque

Regina alituum rostro; quibus omnibus ante,
Pectus ocellorum plenum fuit orbibus et, qua
A tergo poterant cerni, par copia lucis,
Par oculorum ordo atque frequens pupilla micabat.
Numinis ista fuit Charitum quam pinxerat una
Cycladis effigies oculis mortalibus impar
Spectari: nisi quod Sporadum pulcherrima Patmos
Hausta animo fertur divinae symbola telae
Significasse, sacro Neptuni filia spirans

Crevitque affectus, quorum mihi nomina non sunt,
Improvisus adest, forma turbante puellam
Aliger, et roseo vultu chlamidisque decoro
Tegmine perculsae referens nova nuntia nymphae
Inquit: “Ave Maria, Charitum te copia plenam
Efficit et tecum omnipotens amat esse Tonantis
Maiestas sexumque tuum felicior omnem
Una praeis mulier.” Virgo his adversa salutem
Ore datam sub corde agitat nilque ipsa reponit.

Affulsit. Virgo verborum comibus usa
Officiis, oris prudens animique puella,
Fert grates donorum ergo acceptique trimestris
Hospitii sobolique novae caeleste precata
Pectus et augmentum Charitum geminoque parenti
Munus idem sublime rogans, ad limina tendit.
Elisabeth vero famula demissior omni
Cognatam venerata nurum Dominamque suique
Hanc apicem sexus, florem gemmamque vocabat.

dicam
Digna tuo? Felix socia te Virgine vivam
Et moriar coniux. O felicissima matrum,
Nacta immortalem fecundantem intima sponsum
Viscera, mortali fetus experte marito.
O divinarum Charitum plenissima mater!
O flumen, cui ipsa Dei vitalis abyssus
Irriguum sine more fluit reducesque ministrat
In caelum lymphas; unde et sistentia Iudae
Labra tuos bibitura, parens excelsa, liquores,

In caelum lymphas; unde et sistentia Iudae
Labra tuos bibitura, parens excelsa, liquores,
Lucis inexhaustum per te contingere fontem
Vitalique vado mergi feliciter optant.
Me quoque, Virgo, tuis Charitum sociale fluentis
Connubii cum taeda ligat, sine, deprecor,aegras
Nectaris aetherei repleam dulcedine fauces.
Affligunt me vota tuum spectare peractis
Mensibus infantem parvoque in corpore summum

Matris egestatem facilis; quin fluxa bonorum
Ludibrium quam vile esset fortuna, docebat.
Huic tamen accessit Domui: peritura deesse
Cui voluit si dona Deus; cumulavit egenos
Divinarum ampla Charitum ubertate penates. 40.
Hic si ficta iuvat veris componere: pauper
Baucis erat quoque grata deis gratusque Philemon
Pauperie, thalami

Muneribus staret pius ad praesepia cultor.
Multa dedere quidem fuerantque hanc pondera thuris
Aurique myrrhaeque; tamen maiora reversi
Dona ferunt, laeti rebus meruisse caducis
Divinas Charitum fidei cum lumine gazas. 31.
His genetrix, Arabi munus sermonis adepta,
Explicat augustae cupidis mysteria prolis
Et Numen sub carne

Terrigenas Ioseph dederit tot fructibus arbor
Impleri, quantum nulli numeranda, nec ipsis
Caelitibus matri divinae copia plantae
Advenit. Poteritne parens tam grata cadentem
Tantarum Charitum iustè non flere datorem?
Tantus vero fuit, quo prole calebat, amoris
Impetus; ut simili, procul est, ardore micaret
Flamma, suum authorem qua complectuntur ovantes
Aligeri: quicumque ignis comprendet

Dotibus aspiciam quae quondam corpora vidi.
Vosque mei nati reliqui salvete sodales
Exciti tumulo patres et gloria Iudae!”
Dixerat haec Virgo, prono quam vertice cuncti
Reginam summo Charitum splendore micantem,
Propitiique sibi matrem Victoris adorant.
Tum natus: “Tua me, genetrix, tua tristis imago
Saepius occurrens, Erebi certamine victo,
Vultum immortalem materno offerre dolori

Humoris spatium, positi variare liquoris
Desuper adveniens, poterit nova gutta saporem,
Non tamen efficiet, pleno quin vase redundet
Humor, et in partes circum simul effluat omnes.
Sic pariter Charitum iam pleno corde replevit
Flaminis adventus MARIAM, divinior esse
Quae poterat non plena magis: torrentior esse
Sic poterat neque plena magis, ut Numinis illo
Imbre superfuso flueret fieretque

qua sorte sorores
Iucundae, pensis hilares filisque vacabant.
At non Taenaridum fuerat laus ista sororum
Aureas exonerare colus Phryxeaque lanae
Cocyti nigris deducere vellera fusis,
Sed Charitum fuit iste labor, queis parte serena
Aethereis Eoi iussis considere, Numen
Augustae matris vitalia pollice fila
Caelesti torquere dedit; quo munere 1081 munere : numere factum

Hinc tria; Virgineoque ornant se velleris auro.
Unde ipsi Euphrosynae, Aglaiae, blandaeque Thaliae,
Phryxeae accessit non simplex gratia lanae.
Quanta parens! Cuius filum vitale venustus
Fit Charitum ornatus: quarum caelestis origo
Et decor effulsisse isto de stamine gaudet. 37.
Post ubi morborum quaevis apparuit impar
Et non digna

Postremi necdum fuit ista potentia teli,
Tunc lacrymis peregrina patrum praesentia matrem
Invocat et donec poterat sentire loquentes,
(Hoc potuit sed morte tenus) se quisque potenti
Insinuat Charitum Dominae fideique labores
Commendat precibus migrantis in astra patronae.
Annuit illa patrum votis spondetque futuram
Interpellato memorem ad suffragia nato.
Illi plura loqui matrique audire

tueri
Depositum caeleste timet; diffusa per artus
Tanta erat exanimes maiestas, tanta decoris
Gratia Virgineique sacros spirantis amores
Corporis exundans fulgor mirandaque vultus
Nativa Charitum residens in sede venustas. 44.
Palladiae frondis gaudet qui nomine collis,
Molliter acclivi radice extendit aprico
Se Solymam versus

LXXX. GANIMEDES SCABIOSUS EPIGRAMMA 41.
1  Frater Narcissi, Veneris gener, Urbis ocellus,
2  Ille charis charitum Tullus, amoris amor,
3  Etsi vere genas pingat, conspersaque Cypro
4  Fluctuet auratae mobilis unda comae,
5  Corruptum praefert scabra porrigine corpus,

decus immortale Garampae
4.625  Et patriae, Francisce, decus, quem flore juventae
4.626  Vernantem primo, seu molli brachia gyro
4.627  Flectere seu sinuare pedes agilesque choreas
4.628  Exercere, chorus Charitum miratus et oris
4.629  Dulce decus roseasque genas blandumque micantes
4.630  Fronte oculos flavasque comas suspexit et imo
4.631  Infigens animo suspensus inhaesit. At alto
4.632  Nunc etiam Pindi

pr8.114  Vota timent, Latiumque utraque diva fugit.
pr8.115  Dii meliora! abiit nondum spes; quin mage crescit.
pr8.116  En exoratus jam mihi Pegasidum
pr8.117  Munera, jam Charitum spondes, queis tuta sit Echo,
pr8.118  Vivere et innumeras possit Olympiadas.
pr8.119  Gaude Echo, o Siculi lusus gaudete роëtae,
pr8.120  Palladia et Graji carmina Battiadae:

modo siderea [c] suffusam luce videbo
2.4.60   Ardenti sanctas fundere ab ore preces,
2.4.61  Quas alacer charitum circumvolitans chorus omnis
2.4.62   Excipit, ac sedes evehit ad superas
2.4.63  Astra super solisque jubar: modo sacra canentem
2.4.64   Carmina, vel prisci temporis

Venere in thalamum ducant; Hymenaeus, Amorque,
3.1.60  Ambo hilares, ambo juvenem comitentur ovantes,
3.1.61  Et rutilas de more faces et serta ferentes.
3.1.62  At chorus aequalis charitum per mutua nexis
3.1.63  Inter se manibus celeri plaudant pede terram
3.1.64  In numerum, serus veniat dum olymp.
3.1.65   O Amor, o Charites, o Hymen, o Hymenaee

14.309  Corda Jovi, Alcidae ut gnati sunt mota periclo?
14.310  Surge agedum; pretium dabitur, sociare jugali. 310
14.311  Quam tibi dudum optas vinclo, pulcherrima coetu
14.312  E Charitum, primo vernantum flore juventae,
14.313  Pasithea. Ingenti perculsus corda repente
14.314  Pollicito Somnus laeto haec citus ore profatur.

14.319  Quotquot Saturnum circa tenet alta sub umbris
14.320  Terra, deos, thalami cupio cui foedere jungi, 320
14.321  Te mihi Pasitheam, coetu praecellit in omni
14.322  Quae Charitum prima florentum aetate, daturam.
14.323  Haec Somnus: dictis paret dea; jurat et omnem
14.324  Vim divūm infernam, subter quos Tartara tellus
14.325  Ima tenet clausos; Titanas

nocturni ceperunt gaudia somni.
244  Post ubi dispulerat stellas aurora micantes
245  Suave rubens, Ithacus chlamydem tunicamque superne
246  Induit, at niveam tenui velamine pallam,
247  Artis opus rarae charitum, demisit ad imos
248  Nympha pedes, zonaque latus constrinxit utrumque
249  Auro intertexta; tum flavo vertice mytram
250  Imposuit properans reditum non segnis Ulyssi. 250
251  Principio solido e

docuit non invida laudes;
269  Artis opus rarae admirans stupet excita turba,
270  Luminibusque inhiat tacitis. ita nata Tonante 270
271  Olli humeris capitique novos afflarat honores.
272  Jamque nitens Charitum forma digressus ab amne
273  Litore consedit sicco. mirata puella
274  Obstupuit, sociisque haec protinus addidit ore.
275  Accipite o fidae, quae dicam cumque, ministrae:
276  Haud equidem hunc

visis turba omnis amantum.
210  Ambrosio primum suffudit lumine vultus 210
211  Rore levi lustrans, quo vittis tempora cincta
212  Ungitur alma Venus, properat quum tendere laetos
213  In Charitum formosa choros, et ludere gestit.
214  Exin majoremque habitu, succoque recenti
215  Florentem magis esse dedit, sectique elephanti
216  Vincere candorem, matutinamque pruinam.
217  Queis ita

ante ora parentis simam quartam diei nocusque partem distinguendam. Saepe sunt venustatis praesides. 70 Sedibus adiunctae Charitum etc. Recte quidem vicinae Musis habitare dicuntur Gratiae, uti et Cupido. Quid enim Musae valeant, nisi accedat Gratiarum lepos, et Cupidinis non lascivientis, sed animorum motus honeste

1052  Per noctem furto congressa. at claudus utroque
1053  Ille pede ignipotens Vulcanus coniuge parta
1054  Aglaia, Charitum prima, sua gaudia sensit.
1055  1055 Bacchus item auricomus flavam crines Ariadnam
1056  Minois natam certo sibi foedere iunxit,
1057  Quam

durior] Krša : durius Radelja et chalybe;
4.138.7  Nam quidquid Charitum, quidquid fert Musa leporum
4.138.8   Pol brevibus nosti claudere versiculis;
4.138.9  Et nunquam Phoebaea tibi non Musa canenti
4.138.10   Adflat,

multo spectaclis omnibus unum:
4.154.8   Te laetum nostra cernere laetitia. 155. [153.] De Eurynome Arcadica.
4.155.1  Eurynome, o Charitum mater, laeti Arcades aram
4.155.2   Hanc tibi Parrhasio ponimus in nemore,
4.155.3  Addimus et vario plexas de flore corollas,
4.155.4   Munera parva tuae, diva, sed apta

4.156.4  Quae possit magnas forma decere deas,
4.156.5  Et circum ludit manibus per mutua nexis
4.156.6   Triplex composito gratia juncta choro.
4.156.7  Non fallor: salve o Charitum formosa decentum
4.156.8   mater, adesque tuis Arcasin, Eurynome. 157. [155.] De adventu Eurynomes inter Arcadas.

270. [268.] De crumena sibi data a Clementina Rossia.
4.270.1  Juppiter hanc auro licet impleat usque crumenam,
4.270.2   Omni erit haec auro cara crumena magis,
4.270.3  Quarta mihi Charitum multa quam sedula cura
4.270.4   Clementina sua texuit ipsa manu,
4.270.5  Cecropiae illa deae ante omnes dilecta puellas,
4.270.6   Ingenio illa deae par prope

3.41  Uvidulam a dominae fletu, quam Chloridos ales
3.42  Sustulit in coelum, decus immortale Catulli.
3.43  Altera et, haud pariter tentata elegia, recepta est
3.44  In libri partem, Charitum flos, dignaque certe
3.45  Et minio, et cedro; qualem jam carus utrique
3.46  Nostrum Cunichius vertit, numerisque Latinis
3.47  Inseruit, magnam cum magna Pallada pompa

Delibare omnes Musaei nectaris haustus.
11.21  Proin veluti ignoti contemnimur, ipsaque lingua
11.22  Barbara, quam loquimur, nec Phoebo nata, nec ullis
11.23  Creditur illecebris Charitum sat idonea. Quid ni?
11.24  Quum jaceat passim perraris cognita libris,
11.25  Privatas et servet opes: nec si unus, et alter
11.26  Excoluit scriptor florentem, turba sequuta

Desertis extremum urbibus excidium;
Non pueri primo flentes in limine vitae,
Non armis pubes inclyta, non roseo
Quae reliquas inter praecellunt ore, puellae,
Crescentes Veneris deliciae et Charitum
Laetos nequicquam suspirantes Hymenaeos;
Non incana senum debita jam tumulo
AEtas, non quisquis gavisus luminis haustu
Tam diram potuit perniciem effugere.
Quis memoret diram

CARENE,
Quorum mens tetra exhorret adhuc specie,
Humanae sobolis crudelem exscindere pestem
Atque hoc mortis iter claudere quis potuit?
Magna Virum nutrix et Virtutum Anglia salve,
Et Charitum et diae grata domus Sophiae,
Qua nil prisci olim majus novere Parentes,
Ventura aut noscet postmodo progenies!
Angligenae salve Gentis decus, inculte salve
JENNERE et nostris, concilio Superum

Vaccarum, attactu dextram foedare bubulci
Atque ipsam paribus spargier hinc maculis;
Instituit morbi certas evolvere leges
Atque triumphatam pellere ab Orbe luem.
Tunc Amor exsultans, Charitum stipante corona,
Exsiliit, matri et rettulit Idaliae,
Diae virgineum formae decus atque lepores
Amplius haud foedae damna timere luis.
Navifrago veluti cum sospes ab aequore nauta

Flaccus quo Virgiliusque poetae
1.1.146  Duxerunt Grajas Romana ad carmina Musas,
1.1.147  Aurea quoque cohors scriptorum cetera lusit.
1.1.148   Sed mihi praecipue Charitum laetabile numen
1.1.149  Orandum, multo Charisin mihi ture litandum,
1.1.150  Et nudis solida est Charisin ducenda hecatombe.
1.1.151  Vos igitur, Divae, solae quia nempe

Bibliographia locorum inventorum

Vicic, Kajetan (?-ante 1700) [1686]: Thieneidos libri sex, versio electronica, 5415 versus, verborum 33672, ed. Gorana Stepanic [genus: poesis - epica] [numerus verborum] [vicic-k-thien.xml].

Rogacic, Benedikt (1646–1719) [1690]: Euthymia sive De tranquilitate animi. Carmen didascalicum, versio electronica, 8211 versus, verborum 111.074 [genus: poesis - epica; prosa - praefatio; prosa - summa] [numerus verborum] [rogacic-b-euthym.xml].

Vicic, Kajetan (?-ante 1700) [1700]: Jesseidos libri XII, editio electronica, 13523 versus, verborum 84448, ed. Gorana Stepanic [genus: poesis - epica] [numerus verborum] [vicic-k-jess.xml].

Durdevic, Ignjat (1675-1737) [1700]: Poetici lusus varii, versio electronica, versus 5453, verborum 35062, ed. Veljko Gortan [genus: poesis - epigramma; poesis - elegiacum; poesis - ode; poesis - sonetto; poesis - idyllium; poesis - metamorphosis; poesis - paraphrasis] [numerus verborum] [djurdjev-i-poe.xml].

Boskovic, Ruder (1711-1787) [1761]: De solis ac lunae defectibus, versio electronica, 5828 versus, 91294 verborum, ed. Branimir Glavicic [genus: poesis - epica; poesis - epistula; paratextus prosaici - commenta] [numerus verborum] [boskovic-r-dsld.xml].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1764]: Echo libri duo, versio electronica, Verborum 11422, versus 1535, ed. Petra Sostaric [genus: poesis epica] [numerus verborum] [zamagna-b-echo.xml].

Zamanja, BernardKunic, Rajmund (1735-1820; 1719-1794) [1768]: Navis aeria et elegiarum monobiblos, versio electronica, 3251 versus, verborum 26001; carmen epicum, hendecasyllabum 1, elegiae 10, idyllia 4, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - epica; poesis - elegia; poesis - idyllium; poesis - epigramma] [numerus verborum] [zamagna-b-navis.xml].

Kunic, Rajmund (1719-1794) [1776]: Homeri Ilias, Latinis versibus expressa, versio electronica, 18.330 versus, verborum 126.883, ed. Petra Sostaric [genus: poesis - epica; poesis - versio] [numerus verborum] [kunic-r-ilias-libri.xml].

HomerusZamanja, Bernard (1735-1820) [1777]: Homeri Odyssea Latinis versibus expressa, versio electronica, 13633 versus, verborum 95,658, ed. Petra Sostaric [genus: poesis - versio; poesis - epica; poesis - elegia; poesis - carmen; poesis - argumentum; prosa - paratextus; prosa - epistula] [numerus verborum] [zamagna-b-odyssea.xml].

HesiodusZamanja, Bernard (1735-1820) [1785]: Hesiodi Ascraei opera, versio electronica, 2747 versus, verborum 58425 [genus: poesis - versio; poesis - epica; poesis - elegia; poesis - carmen; prosa - epistula; prosa - commentarius] [numerus verborum] [zamagna-b-hesiod.xml].

Kunic, Rajmund (1719-1794) [1794]: Epigrammata, versio electronica, 20870 versus, verborum 170058, ed. Irena Braticevic [genus: poesis - epigramma] [numerus verborum] [kunic-r-epigr.xml].

Zamanja, Bernard (1735-1820) [1795]: Epistolae scriptae an. 1795. et 1796, versio electronica, 1960 versus, verborum 13466, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - epistula] [numerus verborum] [zamagna-b-epist.xml].

Stulli, Luko (1772-1828) [1804]: Vaccinatio carmen elegiacum, versio electronica, 254 versus, verborum 1548, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - elegia] [numerus verborum] [stulli-l-vaccin.xml].

Rastic, DzonoAppendini, Franjo MarijaZamanja, MarijaZamanja, BernardFeric, DuroAppendini, Urban (1755-1814; 1768-1837) [1816]: Carmina, versio electronica, Versus 6583, verborum 46647, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - satura; poesis - elegia; poesis - epistula; poesis - carmen] [numerus verborum] [rastic-dz-c.xml].

Preme hic ut KWIC videas