Laetus connubium: simplex ut hypostasis ambas
Nectat naturas; Hominemque Deumque profari,
Quomodo communi possis idiomate, nosces.
Hic Christi merita, et quales dat Gratia menti
Humanae vires, velui septena favoris
Per signa aetherei, Charitum coelestis inundet
Pectora descensus: tum quo nos fine creatos
Supremum voluit Numen, quo marte mereri
Aeternas decrevit opes, quo tollere culpas
Iudicio, statuitque reis quae vincula, cernes.
Denique currentis vitae spes ardua quidquid
Sperandum Coelo dictat, Coeloque videndum
Proponit secura fides, licet abdita densa
Nocte, tamen vere totum ista scientia pandit.
Et licet a longe rerum hic videatur abyssus;
Excessiva tamen quaedam est, vel limine primo,
Ex rebus, speculoque Deum spectare voluptas.
His ita perspectis summus tua molliet ardor
Viscera: tantarum meditans mysteria rerum,
Authoremqe Deum extolles, purisque calesces
Ignibus; aeternoque petet pia flamma potiri
Numine, terrenis solvi optatura catenis.
Hinc bene cognosces qua proximus arte iuvari,
Et pasci quo pane queat: sit pectore fixum
Officiosa tuis erit ista scientia flammis.
Excepit non vena libens documenta Thiene.
Altius ista piae recolens oracula suadae,
Nil anceps animi, totus coeleste quod audit
Exequitur monitum: numeratque hac Pallade plures
Scrutandis rebus naturae expertibus annos.
Sic Deus agnoscens quondam praeclara daturos

Vade retro

Vade porro