2.
Ipse Theophilides, postquam sibi mira puellae
Gratia, donorum cumulus morumque venustas
Indole terrena maior rumore patebat,
“Numinis hoc,” ait, “est donum” magnumque parari
Hebraeis hac luce decus cognoscere felix
Terrenum hunc solem, de quo decernere caeco
Consilio “frustra est, inquit: qui protulit orbi,
Et templo inclusit, faciet comprendere quales
Hoc Charitum caeleste penu disponat ad usus.
Est generis fatum nostri, spem saepe fugacem
Feminea rediisse manu, virtute stetisse
Fortunam: aeternùm nostris ita Iuditha vivit
In fastis celebratque memor Iudaeus Edissam:
Audit adhuc animosa suos Debbora triumphos.
Vivit adhuc clavo non exanimata vetustae
Gloria Rachelis[ERROR: no reftable :]29 Rachelis : Iachelis, dulci quae lacte vigentem
Nutrit adhuc famam servatque audacia laudem.
Quis novit qua sorte recens nos nympha levabit,
Quanta potest nostris spes inde venire ruinis?
Hic arcana ergo mens est nutusque Tonantis
Expectandus”, ait. “Sortis vocale futurae
Consultum, quid pandat ephod, quid lumine clari
Ostendant onyches, veri responsa probemus!”