Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | quaere alia! | qui sumus? | index auctorum | schola et auxilia | scribe nobis, si corrigenda inveneris! |
Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme. Bibliographic criteria: none (Omnes textus textus) Search criteria: christianos Quod quaesisti inventum est in 221 locis.
1 2 3
Loci 1-100:1. Pop Dukljanin. Regnum Slavorum, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] anno regni sui mortuus est. IV Cui successit filius eius Syllimirus in regno, qui quamvis paganus, et gentilis tamen cum omnibus pacificus fuit, et dilexit omnes Christianos, et minime persecutus est eos, iniit quoque pactum cum eis, et facti sunt ei tributarii. Replevit multitudine Sclavorum et quievit terra in diebus illis, genuit quoque filium, quem Bladinum vocavit. Vigesimo primo
2. Pop Dukljanin. Regnum Slavorum, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] VI Inter haec mortuus est Bladinus, et regnavit pro eo Ratomirus filius eius, qui inimicus nominis christiani extitit a pueritia, coepitque ultra modum persequi Christianos, voluitque delere de terra, et de regno suo nomen eorum, multas quoque civitates eorum, et loca destruxit, et alias in servitutem redigens resecravit.
3. Pop Dukljanin. Regnum Slavorum, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] cum gentilibus, et in eorum perdere animas. VIII Post mortem vero quatuor iniquorum regum natus est ex eorum progenie quidam Zuonimirus, qui accepto regno destitit Christianos persequi. Temporibus huius floruit, ut rosa ex civitate Thessalonica quidam philosophus Constantinus nomine, filius cuiusdam Leonis patricii vir per omnia sanctissimus atque in divinis scripturis profundissime a
4. Toma Arhidakon. Historia seu cronica Salonitanorum... [Paragraph | Section] fuit unus ex cubiculariis Maximiniani tiranni. Cum ergo iste Domnio maioris dilectionis aput imperatorem prerogatiua gauderet, ipse coronam imperii conseruabat et ipsam tempore debito super imperatoris uerticem imponebat, erat autem occulte christianus. Et cum uideret Maximianum adeo crudeliter in christianos deseuire, ut multos a sancto proposito deterreret, ipse utpote christianissimus et deuotus exortabatur martires in sancto proposito finaliter perdurare. Tunc fecit oportunitatem eis effugiendi tyranni rabiem et ad Romanam urbem diuertendi. Quod cum ad Maximiani deuenisset notitiam,
5. Toma Arhidakon. Historia seu cronica Salonitanorum... [Paragraph | Section] sed bonis omnibus expoliatus ad diuersa metalla et ad fodiendas arenas exul patria dampnaretur.
6. Toma Arhidakon. Historia seu cronica Salonitanorum... [Paragraph | Section] redactis posuerunt se in planitie illa, quia propter raritatem hominum abilis erat animalibus alendis, ex quibus maxime multitudo ipsa uictum habebat. Hec regio dicebatur fuisse antiquitus pascua Romanorum. Ceperunt ergo circumpositas regiones bellis assiduis infestare, ecclesias destruere, christianos affligere. Erant enim pagani crudelissimi, prius uocabantur Hunni, postea sunt Hungari nuncupati. Ante ipsa tempora dux Attila, ferocissimus persecutor christianorum, de predicta regione dicitur fuisse egressus.
7. Toma Arhidakon. Historia seu cronica Salonitanorum... [Paragraph | Section] deuastabant campos predasque, quas poterant, faciebant. Vnde factum est, ut Spalatenses obdurato animo cuncta proponerent sustinere pericula et dampna potius quam iugum susciperent Hungarorum. Cum ergo sic aliquantum temporis pertransisset, intellexerunt tandem per internuntios, homines esse christianos, et quod rex uellet cum eis benigne agere, si se eius ditioni adhuc pacifice subiugarent. Tunc Spalatenses, inter se facto consilio, miserunt Crescentium archiepiscopum ad regem Colomannum pacem postulantes ab eo. Quem ille benigne suscipiens, annuit omnibus petitionibus, quas
8. Nikola Modruski. Oratio in funere Petri Riarii,... [Paragraph | Section] possumus, laudibus persequamur . Itaque, ut propositus ordo postulat, nunc ipsius prudentiam contemplemur, quamuis eius excellentia iam per ea, quae narrauimus, magna ex parte potuit esse manifesta. Quamobrem tantum eam partem attingam qua ita sese inter principes christianos gessit ut, cum unius erga eum beniuolentiam consideres, credas ab aliis minime dilectum. Lex quippe amicitiae ita habet ut amicos inimicorum minime diligamus; hic tamen sua prudentia consecutus est ut aeque carus omnibus haberetur,
9. Cipiko, Koriolan. Petri Mocenici imperatoris... [Paragraph | Section] equis, uiris satis superque abundare; Persas quoque hasta, ense, sagittis ad pugnam idoneos, caeterum reliqui instrumenti bellici ignaros atque expertes esse. Proinde Pontificem Romanum, Venetos atque alios principes christianos se adire uelle dicit, oraturus uti regem suum tormentis, ad expugnandas urbes et ad summouendum eminus hostem necessariis, iuuarent. Cardinalis ac imperator cum reliquis principibus oratoris uerba benigne accipiunt, et ad impetranda quae petebat bene sperare iubent.
10. Marulic, Marko. Repertorium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Mundus spiritalis 435 . De statu animę purę 437 . De beatitudine. Nouem gradus in patria, nouem beatitudines in Euangelio. De statu animę purę secundu m Christianos. Quo pacto mens Deo coniungitur. Diuersi in patria gradus, et quod omnes omnia creata uident 439 . Status animę apud Deum immobilis. Singuli in Deo contenti. De corporibus beatorum 439 .
11. Marulic, Marko. Repertorium, versio electronica [page kk1_422 | Paragraph | SubSect | Section] Dum licet, et uultum seruat fortuna benignum 11 .
TERTVLLIANVS
12. Marulic, Marko. Repertorium, versio electronica [page kk2_11 | Paragraph | SubSect | Section] narratum de eo uiderunt, et qui non audierunt, contemplati sunt 163. Abraham nesciuit nos, et Israel ignorauit nos. Tu , Domine, pater noster, redemptor noster, a sęculo nomen tuum. Inuenerunt qui non quęsierunt me. Seruos suos uocabit nomine alio, id est Christianos 166. Prophetat pastores futuros et fideles inter gentes 176. Gentium conuersio 187. Siccaui lignum uiride, id est Iudeos, et frondem feci lignum aridum, id est gentes 188. Terra
13. Marulic, Marko. Repertorium, versio electronica [page kk3_155 | Paragraph | SubSect | Section] in hoc arguens temeritatem ultro se offerentium 159 . Calix martyrium 167 . Martyres mortem affectantes 190 . Iudei persequuntur Christianos, et carnales infensi sunt spiritalibus 208 . Stygmata Domini Iesu Christi portans 218 . Vicisisse est aduersarios in angustiis non cessisse 227 .
14. Marulic, Marko. Repertorium, versio electronica [page kk3_168 | Paragraph | SubSect | Section] Vitilitas persecutionum 107 . Martyr 105 . Necesse est malos esse per quos exercentur boni 115 . In Christianos persecutio 158 . Martyres orent, ut possint sustinere. Martyrium nomen habet baptismi 180 . Pauper. Negat Christus suum esse discipulum qui aliquid possidet
15. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 1_278 | Paragraph | SubSect | Section] possent. Neque ea in re ego, ut multi, priscos illos uel Romanos uel Gręcos uel alios inanium deorum cultores ualde miror, in quibus nihil perfectum esse potuit, uiam ueritatis ignorantibus, sed Iudeos primum, deinde nostros, id est, Christianos, qui soli Deo credentes neque impossibile factu esse duxerunt, quod ille pręciperet, neque implere dubitarunt. Sequantur igitur, qui uolent, Catones, Scipiones, Fabricios, Camillos, imitentur Socratem, Pythagoram, Platonem
16. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 1_423 | Paragraph | SubSect | Section] erat, nonne mox conuersus eorum, quos persequebatur, factus est socius, collega, coapostolus? Nonne synagogas ingressus prędicauit, quod Iesus esset Christus, Dei Filius? Denique, qui prius in gratiam Iudeorum uinciebat Christianos, idem deinde pro Christianis confundebat Iudeos, qui Damasci erant. Qui cum, quod responderent, non habuissent, in necem illius coniurarunt. Sed qui iam apertis mentis oculis Christum aspiciebat, nullis minis, ne
17. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 1_428 | Paragraph | SubSect | Section] non nisi fidelium fuit. Pręter hęc etiam, licet populus Romanus omnes reliquas nationes suo subiecerit imperio lateque dominatus sit, fidem tamen Christianam euertere (cum maxime conaretur) non potuit. Cędes passim in Christianos sęua atque horrenda peragebatur, sed interdum et ii, qui eos cędebant, repente mutati conuertebantur et iam credentes in martyrum numero censeri gaudebant. Ita unius supplicium conuersionis multorum causa erat.
18. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 1_433 | Paragraph | SubSect | Section] sepositis altercationibus uolentes fidem receperunt, ac si et ipsi Dominum audissent dicentem: Si mihi non creditis, operibus credite! Maxentius quoque imperator, cum esset Alexandrię et Christianos ad sacrificandum diis cogeret, Catharinam uirginem, ne eximium formę eius decorem sęuiendo deformaret, a fide Christi philosophorum suasionibus auerti cupierat. Igitur ex omnibus prouincię oppidis quinquaginta
19. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 2_446 | Paragraph | SubSect | Section] inimici impetus redderetur, quocum adhuc sibi superesse certamen sciret. Alterum ergo contemplandi amor, alterum peccandi timor ab humano submouerat consortio. Nunc uterque consortio fruitur angelorum. Paulus, primus inter Christianos eremi cultor, annos septem et nonaginta, Honophrius septuaginta hominibus inuisi incognitique fuere. Ac postremo, ne incogniti essent, tunc uisi sunt, cum de solitudine terrena ad celebritatem
20. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 2_481 | Paragraph | Section] simulatę sanctitatis tristitiam arguat. Vis igitur omnia prorsus, quę hic mandantur, implere? Hoc, quod ieiunas, quod abstines, totum Deo, nihil ostentationi offeras. Post Dominum Iesum primi inter Christianos apostoli ieiunio usi sunt. Ipse enim, ut in Euangelio legimus, cum in Matthei domo accubuisset, quibusdam interrogantibus, quare discipuli eius, sicut Ioannis et phariseorum, non ieiunarent, respondit: Nunquid
21. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_430 | Paragraph | SubSect | Section] tantum animi robor, tanta tolerationis vis, nisi quia Christi charitas, in quocunque fuerit, omnibus fortior est suppliciis. Hinc et Mammes puer septennis Cęsareę, Agapitus quindecim natus annos Pręneste audacter se Christianos esse prędicarunt neque ulla poenarum magnitudine ab ea confessione dimoueri potuere. Vita eos prophana tyrannorum crudelitas priuauit, sed non etiam fide. Si quem tali necessitate constrictum patiendi timor
22. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_431 | Paragraph | SubSect | Section] sagittis confoditur. Hyrene, mulier Christiana, ut corpus mandaret sepulturę, noctu uenit et ipsum adhuc uiuere comperit. Solutum domi fouit atque ille intra paucos dies curatus, rursum in publicum procedens principum in Christianos immanitatem arguere coepit. Ipsi mirabantur, quomodo uiuere potuisset, et cum eo miraculo ad credulitatem moueri debuissent, ad indignationem moti sunt atque eundem tandiu fustibus cędi iusserunt, donec
23. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_432 | Paragraph | SubSect | Section] uictorię palma migrauit ad cęlum. Et qui talia pro Christo pati optauit, nunc regnat cum Christo. Marium et Martham uxorem eius liberosque eorum Audifax et Abacum, natione Persas, Claudio Augusto Christianos persequente, Romę martyrium passos legimus. Cum enim deos gentilium demonia esse prędicarent et Martha eos hortaretur, uti confidenter pro Christo tormenta exciperent, fustigationem, equuleum, flagella, faces,
24. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_433 | Paragraph | SubSect | Section] »Venite benedicti Patris mei, percipite regnum uobis a constitutione mundi paratum!« — nihil cunctatus ad pedes martyris prouoluitur, baptismo lustrari petit, deinde patiendi cupiditate Laoditum prętorem de impietate in Christianos redarguere coepit. Se quoque Christianum confessus capitis tandem abscisionem gaudens lętusque sustinuit, eodem die martyr factus, quo et Christianus. At nos a natiuitate ipsa fidem tenentes Christi, si forte inter
25. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_435 | Paragraph | SubSect | Section] Lycia, cum militum cohors, ut ipsum comprehenderet missa, manum illi iniicere timerent, ultro se illis uinciendum prębuit et eosdem, a quibus uinctus ducebatur, a uinculis erroris exoluens, monstrata ueritate Christianos fecit, ita ut Christum confitentes capitalem sententiam libenter subirent. Ipse uero uirgis ferreis cęditur, galea sub prunis feruefacta operitur et igne supposito in ferreo scamno torrendus constringitur. Postremo
26. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_442 | Paragraph | SubSect | Section] contempsit. Laurentius uero, cum diuersorum tormentorum instrumenta sibi ante oculos proposita uideret, semper se optasse dicit ad eiusmodi epulas inuitatum ire et ad ipsas hauriendas accedere. Cumque Decius cęteros Christianos ab eo sibi prodi poposcisset, ut »quid — inquit — eos requiris, quorum conspectu es indignus? Nam nomina illorum scripta sunt in cęlo.« Iratus ille contemptorem suum fustibus pręlumbari iussit, laminis
27. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_447 | Paragraph | SubSect | Section] castitatis tum consummati martyrii reciperet mercedem. Catharina, uirgo sanctitate magis quam regia stirpe clara atque inter Alexandię puellas pulcherrima, plus tamen uirtutibus quam forma pollens, cum Maxentius cęsar Christianos ad idolorum culturam cogeret, prorupit in medium, cęsarem increpuit, martyres pręmii spe confirmauit, mundi sapientes disputando uicit, ita ut conuersi pro Christi nomine, quod impugnauerant, iam defendendo mori
28. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_591 | Paragraph | SubSect | Section] fuisse proximique uici indigenam respondit; nunc uero in foueam baratri infernalis tam alte retrusum angustiari, quam procul a terra distet cęlum. Sed etiam se inferius corruere Iudeos incredulos et ipsis inferius hereticos Christianos, qui reuelatam diuinitus ueritatem mendacibus peruertere sententiis moliuntur. Merito quidem ipsi heretici et gentilibus et Iudeis damnabiliores sunt. Nam utrique illi aperte cum Ecclesia pugnant, hi uero amicicię
29. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_591 | Paragraph | SubSect | Section] mendacibus peruertere sententiis moliuntur. Merito quidem ipsi heretici et gentilibus et Iudeis damnabiliores sunt. Nam utrique illi aperte cum Ecclesia pugnant, hi uero amicicię simulatione ex insidiis nocent et, cum se Christianos nuncupent, nulli Christianos perniciosius lędunt. Eadmundo, Cantuariensi archiepiscopo, die quadam in uisu apparuisse ferunt late patentem campum squalentibusque aruis uastum et in eo rustici cuiusdam
30. Marulic, Marko. De institutione bene vivendi per... [page 3_591 | Paragraph | SubSect | Section] moliuntur. Merito quidem ipsi heretici et gentilibus et Iudeis damnabiliores sunt. Nam utrique illi aperte cum Ecclesia pugnant, hi uero amicicię simulatione ex insidiis nocent et, cum se Christianos nuncupent, nulli Christianos perniciosius lędunt. Eadmundo, Cantuariensi archiepiscopo, die quadam in uisu apparuisse ferunt late patentem campum squalentibusque aruis uastum et in eo rustici cuiusdam sola uitę prauitate non ignobilis
31. Marulic, Marko. In epigrammata priscorum... [page 39v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] 79.1. Ita legendum: Et Marti auctori et cęteris diis omnibus immortalibus Vlpianus Martinus pro se suisque liberis ex uoto pecuniam uolens soluit libero munere. 79.2. Hic idolatra arguit illos Christianos qui uero Deo uota soluere negligunt, quum ipse soluat fallacibus diis. Et piis quidem, non impiis, lex pręcipit diuina: (Deuteronomium XXIII) Quum uotum uoueris Domino Deo tuo, non
32. Marulic, Marko. In epigrammata priscorum... [page 54v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] lib. 2, pag 158 M, lin. 6 120.3. Inferat, inquit, ecclesię Salonarum centilibras L. Ex hoc patet iam tunc Suprascriptum Christianos fuisse Salonis. Ecclesia enim Christianorum est, non infidelium. Centilibrę quoque nouitium monetę genus, non uetus. Sarcophagus autem (ut Plinius ait) lapis est fissili uena; corpora defunctorum condita in eo absummi constat intra quadragesimum
33. Marulic, Marko. In epigrammata priscorum... [page 58v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] Chron., ibid. Primus dominum se et deum appellari pręcepit. Cf. Euseb. Chron., A. D. 87 [= 88] Christianos persecutus est, Ioannem apostolum in Pathmos ipse relegauit. Cf. Euseb. Chron., A. D. 97 [= 96] Sicut Quintilis mensis a Iulio Iulius et Sextilis
34. Marulic, Marko. In epigrammata priscorum... [page 68 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] Ipse ex redissent correxit sua cum emeritis stipendiis salui in patriam redissent; hi pro salute, illi pro uictoria gratiam referentes. 138.3. Is mos etiam apud Christianos inoleuit: pendere uidemus nostris in templis uexilla, scuta, thoraces Correxi ex thoracas aliaque arma. Id iuuentuti bellicę uirtutis incitamentum est,
35. Brodaric, Stjepan. Epistulae, versio electronica. [page 72 | Paragraph | Section] rebus, in quibus Vestrae Maiestati servire potero et illa servitiis meis uti dignabitur. Quod ut facere velit, meque inter suos postremos servulos numerare, eidem humillime supplico. [2.] Nova hinc nescio, quae Vestrae Maiestati scribam. De pace sive induciis inter principes Christianos adhuc superest aliqua particula spei. His diebus venit novus orator a serenissimo rege Angliae, episcopus Bathonensis, 2 vir insignis et non parvae auctoritatis. Quid de pace attulerit – eius enim rei gratia venisse dicitur – nondum satis intelligere potui. Dicuntur et
36. Brodaric, Stjepan. Epistulae, versio electronica. [page 73 | Paragraph | Section] licet et pontificem et reverendissimos dominos cardinales multum turbaverit, tamen in rei veritate, Serenissime Princeps, ego nihil potuissem audire, quod me inter tot metus magis recreare potuisset et quod existimassem ad praesentem rerum nostrarum statum esse magis accomodatum. Video principes Christianos partim inter se digladiari, partim otio domestico torpere et nihil penitus de re Christiana pensi habere. In Sede autem Apostolica, vel quod sit mala Leonis pontificis 4 administratione, quod multi queruntur, penitus exhausta, vel quod in excusationem suam hoc utatur
37. Brodaric, Stjepan. Epistulae, versio electronica. [page 83 | Paragraph | Section] rebus in omnibus. Qua tamen de re brevi et diffusius et apertius scribam.
[2.] Nova alia non sunt. Galli nondum ex Italia excesserunt. Pontifex cum sua sponte, tum mea etiam exhortatione et precibus permotus dat omnem operam pro pace vel saltem treugis inter principes Christianos faciendis. Ad hanc rem in proximo consistorio III ex reverendissimis dominis cardinalibus deputavit, 3 qui hanc solam curam habeant. Quid sequatur, nescio. Ego, quod in me erit, nihil praetermittam. Utinam iam tandem aliquid consequi possemus.
diligentissimus certe servitor Vestrae Maiestatis. Neque tamen adhuc desistemus, sed parum, ut dixi, spero. Ecclesia Cracoviensis pro reverendissimo domino meo, domino Posnaniensi 4 in hesterno consistorio fuit expedita.
[2.] De pace inter principes Christianos facienda scripsi pontificem ad hanc rem adiecisse animum, delegisse ad hoc certos ex reverendissimis dominis cardinalibus, cum quibus ego fui iam saepe; video et pontificem et reverendissimos dominos ad id propensissimos. Sed et illud video, Princeps Sapientissime, parum in hoc spei
led by Marquis Pescara.
Vestram intellexisse de litteris Sophii, 7 ad caesarem et serenissimum dominum 8 meum, in quibus hortatur eos, ut principes Christianos in Turcam concitent, quarum exemplum ad Vestram Maiestatem mittam.
33 István Brodarics to Sigismund I Rome, 7 May 1524
Manuscript used: BN T. 5. fol. 85r. 1 Published: Acta Tomiciana
Interpretatio schedae oratoris domini regis Hungariae per cifram scriptae 1 Si Maiestas Vestra habet aliquam bonam occasionem faciendae pacis cum Turca, fortasse non erit malum, non pendere a spe istius pacis inter Christianos, quae parva est, immo nulla, neque credo aliquid secuturum. In causa est, quod rex Angliae ma nam partem Galliae petit, a quo non poterit separari. Caesar, licet his diebus exorti g fuerint quidam contrarii rumores, qui iam rursus non creduntur esse veri, de quibusdam alienationibus
reliquit. Hic patri natura ac
moribus longe dissimilis erat. Rex 2 Nam licet et ipse esset
gentilis, omnes tamen sibi subiectos perhumaniter ac perbenigne habebat, ius suum cuique
tribuens, neminem lędi permittens et in exigendis uectigalibus nullum inter Christianos et
gentiles habens discrimen. Plurimi itaque de coetu fidelium, qui ob persecutionem sęuitiamque
prioris domini dilapsi fuerant, rediere; breuique effectum est ut superior Delmatię pars, quę
Croatia nuncupatur, nunquam populosior fuisse existimaretur; tranquille inter
nouis cultoribus replenda curauit uectigalium
remissione inuitando immunitateque et libertate.
Interea Bladino rege Rex IIII uita defuncto regni gubernacula
filius suscepit Ratimirus qui, auitę humanitatis penitus expers, inimico animo in Christianos
erat. Non pauca regni oppida, quę ab illis habitabantur, euertit, ipsos uero in seruitutem
redegit, sed iis pręcipue infestus qui maritima Delmatię incolebant loca. Itaque quę aui
patrisque benignitas coli frequentarique fecerat uasta ac desolata illius reddidit
atque ingenii laudem tribuisti singularem, dignumque censuisti cui ipsum opus praecipue dedicares, eius nunc non minus commendes erga rempublicam Christianam studium atque curam, cum perspexeris qualibus ipse argumentis, quanta animi uerborumque concitatione totus in eo sit, ut bella inter Christianos principes exorta sedentur, ut unusquisque suis limitibus contineatur, ut heresis scysmataque extirpentur, ut pax reddatur ecclesiae, ut tandem aduersus communes fidelium persecutores Turcas, communia Christianorum arma sumantur. Talia tu cum legeris, putabis
et bonarum mentium
seductoribus perniciosa est conuersatio.
Per piscatorum quippe et uulgarium hominum prędicationem superauit
philosophos,
et per inermes martyres |
regum imperatorum-que potentiam.
Quidni? si iidem ipsi qui persequebantur
Christianos facti sunt Christiani,
et Ecclesię propugnatores,
qui Ecclesię hostes erant?
Seruire coeperunt Christo,
qui imperabant mundo.
Christus igitur (ut Apostolus ait) factus est nobis sapientia
et
quę ne uitę quidem nostrę parcere nos hortatur,
dum consultum uolumus proximorum saluti.
Et certe pręferendum est cuiusque hominis animę perenne bonum caduco et transitorio uitę nostrę bono.
exempli gratia:
sęuiente in christianos persecutione aliquis tormentorum necis-que
metu uidetur Christum negaturus;
tunc tu debes animum eius in spem uitę melioris errigere |
nec pati,
ut te tacente et mortis uitante periculum ille separetur a Christo |
iungatur-que diabolo |
et in ęternum pereat.
Mori tibi multo magis
minimum dissentire uelle?
Machumetus.
(!)
Sola quidem adhuc Machumetana heresis extat,
et uiribus aucta |
sęuit in Christianos,
ut qui Christi sunt,
calamitatum patientia probentur,
donec et illa sua corruat impietate ac dissoluatur.
Quemadmodum autem Iudeorum olim fuit in Deum ingratitudo ad idola conuerti,
ita nunc nostrorum par flagitium erit |
de Christo parum pie sentire.
extrema subeunda prius |
quam ut Christum desererent |
et cogitare cogebantur |
nequaquam uanum esse,
quod tormentorum patientia uitę-que impendio defendi cernebant |
miraculorum etiam magnitudine,
quę per illos fiebant commoti conuertebantur.
et qui paulo ante in christianos grassati fuerant,
cum christianis necari optabant.
Atque ita auctis ampliatis-que rebus christianitas pręualere coepit,
infidelitas dissolui et euanescere.
crux sancta adorari,
idola uana euerti.
Christus Dominus
adhuc Christiani orbis parte, pro fide ipsa, pro relligione, pro urbe Roma, terrarum domina, et uobis omnibus tanto tempore iam continuo bellum gerimus, sola hac parte uobis infaeliciores quod Turcis uiciniores sumus.
10. Magna est certe, ut uideo, ira Dei in principes Christianos, qui unius freti obiectu aut breuissimi tractus intercapedine tutos se diu esse posse ab hostibus arbitrantur! An non eadem haec olim mens Graecis erat et Thracibus, Macedonibus quoque et maiori iam Illyriae parti, quorum gloria et imperium tanquam aqua praeteriit? Sed quo ritu uiuant
uoluntatis. Vidisti, Domine, afflictionem populi Tui et, quod subsistere ante faciem inimicorum non possumus, Tu nosti. Illud denique nullo piaculo praetermittam et plusquam dici possit uereor, Pater sancte, ne pauperes illi nostri aegestate, inopia et desperatione ducti una cum Turcis bellare et caeteros Christianos depopulari cogantur. Cuius rei qui causam dederit, Deo omnipotenti rationem reddat! Dixi tamen id propterea uobis ut, cum factum fuerit – si credere nunc non uultis – reminiscamini quia ego dixi uobis.
|
51. Marulic, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph | SubSect | Section]
credentes consolatur et ait: Ecce super montes pedes euangelizantis et annunciantis pacem. Belial uniuersus interiit. Tunc enim pax reddita est Ecclesię, cum sublato mortiferę superstitionis cultu desiit in Christianos principum persecutia. ABBACUCH ABBACUCH Babyloniis minatur et, quemadmodum Naum Assyrios ex Domini sententia damnat, quod in captiuos
52. Marulic, Marko. De Veteris instrumenti uiris... [Paragraph | SubSect | Section]
perenniterque habitanda. MALACHIAS MALACHIAS, XII prophetarum postremus, ipse quoque diuinitus inspiratus prophetauit Iudeos in Esau primogenito reprobandos, Christianos uero in Iacob benedicendos: Iacob, inquit Dominus, dilexi, Esau autem odio habui. Hinc arguere coepit propheta sacerdotum uitia: in cogitanda cordis immunditiam, in operando
53. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph | SubSect | Section]
tuae Maiestati legendam venerabundus offero / Te Christianorum principum caput / ac certissimum terrarum numen atque tutelam Caesar obsecrans obtestansque / vt ruenti fidei Catholicae mature consulas / Te omnes sequentur Principes: tu vel sola tua florentissima Germania et oppressos liberaturus es Christianos / et omnem imminentis calamitatis metum dissipaturus. Hac via imprimis tui caesares inter deos recepti sunt: his tu summotis periculis / et fides nostra est verior et sanctior / eo certius recta in coelum es euolaturus.
annos circiter quadringentos subacta sunt. His supra triginta regnis Regna supra triginta thurcis subiecta. viris / equis et armis abundantibus tantas vires / tantam potentiam / consecutus est ferocissimus populus / vt non modo aliquem principem non expaueat / sed omnes Christianos sibi non esse pares arbitratur. Et quum incredibili flagret cupiditate dilatandi in diuersas partes nomen et fines imperii: aestuans inexpiabili odio aduersus Christianos Odium thurcae in christianos. id maxime per sanguinem et viscera nostra tutum atque
tantas vires / tantam potentiam / consecutus est ferocissimus populus / vt non modo aliquem principem non expaueat / sed omnes Christianos sibi non esse pares arbitratur. Et quum incredibili flagret cupiditate dilatandi in diuersas partes nomen et fines imperii: aestuans inexpiabili odio aduersus Christianos Odium thurcae in christianos. id maxime per sanguinem et viscera nostra tutum atque oportunum esse iampridem in animum induxit. Cuius odii causas tametsi difficile est affirmare: Causae odii. tamen plaeraeque consentaneae rationes
ferocissimus populus / vt non modo aliquem principem non expaueat / sed omnes Christianos sibi non esse pares arbitratur. Et quum incredibili flagret cupiditate dilatandi in diuersas partes nomen et fines imperii: aestuans inexpiabili odio aduersus Christianos Odium thurcae in christianos. id maxime per sanguinem et viscera nostra tutum atque oportunum esse iampridem in animum induxit. Cuius odii causas tametsi difficile est affirmare: Causae odii. tamen plaeraeque consentaneae rationes suapte se offerunt. Occurrunt sane primo
comparauerunt nostra scelera. Quaeso quid flagitiorum praetermisimus? quibus vitiis non obtemperamus? in quam infamiam non sumus deuoluti? O miseram temporum conditionem: O ruiturum saeculum: vbi est illa sanctitas / qua superioribus annis omnia laeta proueniebant? Quod venenum se immiscuit inter Christianos? a quibus furiis haec labes immissa est per luxum et libidinem pereundi perdendique omnia? Vnde haec orta est ambitio caput omnium malorum? Ambitio caput omnium malorum. quae lues non solum in priuatos homines longius euagatur: sed eos quidem / quibus generis
/ ac diu sibi parem pluribus memorandis proeliis superauit / attriuitque regno eius per vim occupato. Soldanus a Thurcis attritus. Quo quidem in bello cum maxima huius Thurcae cupido Thurcae cupido. totum orbem possidendi / tum execrabile in Christianos odium apparuit. Quippe quum esset initurus dubiam martis aleam / admonenti sacerdoti / qui eorum lingua Deruise appellatur / Deruise sacerdos Thurcarum vt voueret Machometo Machometus.
in Hungaria / alterum Romae. Nunc postquam arrisit fortuna / sedatisque rebus ad orientem / nihil aliud restat / quam vt impiis votis Impium Thurcae votum. satisfaciat / ac in residuum Christianorum capiat expeditionem. Apparatus Thurcarum in Christianos. quam rem non dilaturum esse timendum est: innumeras enim copias vndique cogit. Nos interim consilia differimus. Atqui vereor ne turbine quodam aduolantibus hostibus (falsus vtinam sim vates) pars per salus dilapsi / pars petamus vlteriores regiones sine vllo duce / aut consensu
est apud Thurcas / quod per tot annos semper in magna bellorum mole nemo rebellauerit, nullus proditor repertus sit: Quin omnes in fidem eorum ac nomen transeunt. Ibi praecipuus virtuti locus / ac certa redduntur proemia. Virtus apud Thurcas in precio. Vidi quosdam apud Christianos nullius conditionis / apud Thurcas ad summos honores prouectos. Proinde considerate si diu regnaturos timendum sit / siquidem ex captiuis prudentia / ac fortitudine insignibus Scythicam adhaec impietatem amplectentibus fiunt illi magni duces / quos Bassas vocant.
(relicta Italia) remigrauerint: Italia soluitur a Gottis. Thurcae vero quadringentos fere per annos in Asia atque Europa dominantes / in dies quoque propagantes imperium Thurcarum diuturnum imperium. inflammati sunt ad pessundandum reliquos Christianos / nedum quod parta iam dimittere velint, Quorum neque viribus / neque ingenio / neque animis deficientibus quid aliud futurum speramus / quam si toto Christianorum conatu non resistatur / quibusque proximis correptis per littora Hispanici et Gallici occeani victrices copias
quam pulchrum erit / quum dicetur / quum passim omnis vox / omnia ora hominum resonabunt / quum aethernis mandabitur monumentis: Germanos immanissimi Thurcam ante hac inuictum repulisse / attriuisse / deleuisse: a Germanis Rempublicam Christianam restitutam et conseruatam: Germanorum virtute Christianos in libertatem a miserrima seruitute assertos. Tunc non vestrae aures / non oculi / nullus denique sensus / ne ipse quidem animus huius laudis dulcedine satiabitur. Exemplum sane pulcherrimum
habetis. Praeter ennim Polonos et Lituanos Poloni et
Sicambri.
Batauos, Bataui. Cantabros, Cantabri. ac pene totam Galliam et Hispaniam,
ut magna pars eorum in Italia concideret. Parum erat solos Christianos inter se
depugnasse, iam et barbaris Barbari in Italiam
introducti. patefactum est iter in Italiam, quos Veneti deduxerant, ut melius
Gallorum impetus sustinerent ac repellerent. Deus quemlibet
maximam et precipuam esse, ut misera hec regna, que totius
Christianitatis propugnacula sunt, a spurcissimorum Christiani nominis hostium
incursionibus devastationibusque conserventur illesaque permaneant. Propter quod
nunc quoque apud Christianos principes et litteris et nunciis pro expeditione
contra eosdem hostes suscipienda proque modo habendarum pecuniarum ceterarumque
rerum ad ipsam expeditionem necessariarum sese instantissime egisse. Apud quos
si piis Sanctitatis
gentes, quibus prędicatum est Christi Euangelium, ut omnes in
Christo, qui secundum carnem semen Abrahę* fuit, benedicantur atque saluentur. Pręterea si
nosse uis, quomodo isti possederunt portas inimicorum suorum, uideas oportet, quod principes
terrę, qui persequebantur Christianos, qui delere nomen eorum nitebantur de terra, uicti
dederint manus et religionem ueri Dei, quam perdere uolebant, ipsi quoque susceperint.
Ad Isaac promissio
magis crescebat. Vnus occidebatur, et plurimi
ad Christum conuersi baptismi gratiam sibi postulabant, non interfectorum sanguine territi,
sed ad eadem pro Christo sustinenda supplicia magis animati. Eo demum res peruenit, ut etiam
ipsi Cęsares, quibus propositum fuit persequi Christianos usque ad internitionem, mutatis
mentibus susceperint Christianitatem. Quorum primus Constantinus apostolis ecclesias errexit,
Christum omnibus colendum proposuit, aduersus idolatras bella gessit, Iudeos quoque incredulos
oppressit seruitute, ut impleretur, quod per
data sunt signa hęc: de obsessis corporibus per inuocationem nominis Christi
demonia eiiciebant; Spiritu Sancto super eos descendente uariis linguis locuti sunt; Paulo
uiperę morsus nihil nocuit; Ioannes apostolus uenenum impune bibit; ęgrotos Petri umbra
sanauit. Nemo dicat Christianos illos non c redere, in quibus talia signa sequi
non uidet. Omnes in Christo unum corpus sumus. Quicquid membra egerunt, ad totum corpus
pertinet. Nostrę religionis signa sunt, quę per Christi discipulos facta sunt. Non aliud
credimus quam quod illi
negligentia recensere. Non possum tibi omnes
captis arcibus et Castellis praeficiunt qui sponsionibus et possessionibus Christianos subditos alliciunt ut sibi obnoxii sint. Proh dolor, Beatissime Pater, jamjam cum
desolationis
: ac tunc quidem futuram in Ecclesia Dei
tribulationem, qualis non fuit ab initio. Persecutiones autem fuerunt ab initio in Christianos
factę plurimę. Primam suscitavit Nero, in qua Petrus et Paulus martyrio coronati
sunt. Secundum exercuit Domitianus; ab eo Ioannes apostolus ad Pathmos insulam
in exilium est missus. Tertiam Traianus, in qua Symon Chleophę
Christum confitetur, martyrii meruit coronam.
Ad hęc M. Antonio Vero et Lucio Aurelio Commodo imperantibus Polycarpus et
Pionius pro Christi nomine interfecti et in Galliis plurimi per tormenta
absumpti. Seuero etiam imperante grauis in Christianos facta est persecutio.
Tunc et Origenis pater Leonides pro confessione Christianitatis mortem sustinuit
et uitam inuenit. Maximino quoque regnante persecutionem passa est Ecclesia. Non
pauci sacerdotalis dignitatis uiri tunc
Philippus cum filio
Philippo Romę imperauit, anno ab Vrbe condita millesimo; primus ex Romanis
imperatoribus (ut quidam aiunt) Christianus fuit. Philippis uero patre ac filio
interemptis regnauit Decius Pannonius, qui commota in Christianos persecutione
Laurentium diaconum Romę, Alexandrum Hierosolymitanum episcopum Palestinę
Christum confitentes interfici iussit. Valeriano autem et Gallieno imperantibus,
Cyprianus, Carthaginensis episcopus, martyrio coronatus
ab ęmulis imperii
occiditur. Quid pręterea dicam? Quanta Christianorum strages facta sit
Diocletiano Maximianoque imperantibus, quanta Maxentio, quanta Licinio, quanta
Constantio Arriana hęresi subuerso? Sapor quoque, Persarum rex, Christianos
persecutus est, et Romanorum Iulianus Apostata, et Gothorum Harmaricus, deinde
Radagasius, postremo Ataulphus. Post hos Vandalorum Alanorumque gentes cum
Genserico suo rege Arriana hęresi et ipso polluto, tunc ab Hyspania ad
sit, audi. Vnus occidebatur, plurimi
conuertebantur; deficere coeperunt interfectores, et multiplicari non cessarunt
confessores. A priuatis ad prętores, a prętoribus ad imperatores peruenit
notitia ueritatis; et qui persequebantur Christianos, facti sunt tandem
Christiani. Nullo modo id fieri poterat, nisi diuina uirtus pro Euangelicę
professionis assertoribus staret. Sicut autem ab initio persecutiones aduersus
orthodoxę fidei uiros desęuierunt, ita in fine in
Cuncta autem, quę in mundo sunt, in fine
seculorum igne dissolui oportere, etiam Heraclyto gentili philosopho placuit,
nequis ethnicorum assertionem nostram irrideat et Christianos talia confingere
arbitretur. Pręter hęc experimento discimus tantam uim esse ignis, ut ligna
consumat, petram conuincat, ferrum molliat, metalla liquefaciat, aquas assiduo
callore siccet. Nequis deinde incredulus miretur
et assessores in
throno sedentis. Restabunt adhuc alii minus perfecti, fideles tamen, quos in
dextera parte angeli statuent saluandos. Reliquos autem, hoc est, uel incredulos
Iudęos uel male credentes hereticos uel in peccatis perditos Christianos,
seorsum in parte sinistra stare compellent. Id futurum clare aperteque exposuit
Dominus, ut omnibus liquido pateat, qualis bonorum malorumque finis sit, et alii
de commisso scelere poenitentiam agant, alii in proposito uitę
(
peragere, ac
per sequelam fato functos infelicium sedes animarum apud inferos sortiri, quum certo sciamus Deum ab se condita summopere diligere? At qui sicut occulta, ita et iusta Dei iuditia esse fateri necesse est. Nec propterea Deum minus colendum esse, eo quod nunquam
fere ad hanc diem Christianos sine acerrimo hoste esse passus sit. Quum ipsi Deo uisum
fuerit, omnia Christi iugo subiicientur. Nunc ad incoeptum redeo.
expectat, quum antiqui
atque legitimi imperii desiderio, tum quia Scythicum iugum, ferum ac insociabile genus
hominum, quod sane inuita et accepit, et pertulit, fraeta iam nostris auxiliis magna ac
aperta fastidit indignatione. Turpe enim uidetur Alemanorum genti, qua quidem nulla est
inter Christianos rerum gestarum claritate nobilior, Hungaris seruire, qui plane, uel ipso
habitu oris ac moribus, seruis potius quam liberis sunt annumerandi.
Caeterum ab ipsis Hungaris nihil est timendum. Rex ibi paucorum consilio absque
ullo exercitu accersitus
facere conati
sunt, sed etiam Turcae, hostes Christiano nomini acerrimi, eodem tempore multa in
hunc regem, plane magis dormientem quam strenui principis munus obeuntem, moliti
sunt. Etenim Halis, inter Turcaicae gentis satrapas id temporis omnium bellicosissimus,
atque immanitate in Christianos ualde notus, perspiciens regem ab Hungaris in ordinem
coactum, regnique limites nullis copiis tutos omnibusque contemptui esse ― et erat
regionum Samandriae adiacentium praefectus ― adiunctis sibi duobus filiis, fortissimis
uiris, cum quinque et uiginti
capitur, uiuusque ad Bazethem Turcarum regem adductus est. A quo neque blanditiis, neque
crudelissimae mortis denuntiatione impelli ad perfidiam potuit, quum eum per se Turca
diu uerbis fatigasset, uti a Christiana religione ad Machometani ritus deficeret sacra, quo
eo milite aduersus Christianos uti posset. Itaque in custodiam ultra Hellespontum missus, ueneno, ut ferunt, ab hostibus est necatus.
Atqui inquirenti mihi, quanam potissimum causa, quaue nostrorum culpa praedatoria Turcarum manus, ab Hungaris fundi facile assueta, tantam ediderit
ponere, mandatumque duci ut,
si ex usu esse arbitraretur, Istrum traiceret, sed manum cum hoste haud prius consereret
quam fidem Getarum experiretur. Verebatur enim Turca, ne quam fraudem
Valachi molirentur, eo quod arbitrabatur eos, ut fere et caeteros Christianos, malo esse
in Turcas animo, et quia saepius illa gens, potius quo fortuna uocaret quam fides, inclinarat arma.
Igitur posteaquam Turca animaduerterit Carabogdanem ob uastatam regionem suam
iusta ira in Polonum accensum, opemque
prorsus mouisset, quae quidem lues multorum fons errorum regum
inuicem animos uel maxime dissociat atque in discordiam impellit.
firma societas esse potest, non modo gloriosum est,
uerum etiam ualde tutum. Etenim Turcae, si quando nobiscum foedere coeunt, haud
nostro illud, sed suo metiuntur emolumento.
Bazethes cognitis, quae in Moldouia gesta erant, animum in Christianos, diu metu
fraterno coërcitum, uehementer exacuit. Iam enim Gemius Otomanus, Bazethis frater,
ueneno necatus interierat. Quem Rhodiorum equitum princeps,
equitum princeps,
sese in scholis
declamando exercent, nostratium impendentes, simul et recens acceptas, deplorare
calamitates. Quas quidem nunc institutarum rerum ordo exigit commemorare, atque ea
stylo persequi, quae profecto neque sine graui moerore monimentis mandare queunt, et
in maximum essent Christianos principes odium inductura, modo id a lege historiae non
abhorreret, et uis ac facultas orationis meae rei gestae exaequare posset atrocitatem.
Equidem animaduertens, quum caeterorum Christianorum tum patriae meae periculum,
uix mihi temperare possum, quin eos principes, ne
quin eos principes, ne dicam immanissimos gentis sibi creditae praedones, qualicunque accusem oratione. Qui sane aurum, fragile emolumentum,
secuti, mortem, ut fama est, Gemio Otomano nefarie intulerunt, propterea quod illo
uiuente, ut paulo ante demonstratum est, nunquam ullam aduersus Christianos alicuius
momenti expeditionem Bazethes suscipere ausus est. Nam cum sexdecim prope annos
usque ad fratris obitum regnasset, nulla ferme arma in Christianos mouit, nec
quenquam de his locum caepit, praeterquam duo ignobilia circa Istrum
propterea quod illo
uiuente, ut paulo ante demonstratum est, nunquam ullam aduersus Christianos alicuius
momenti expeditionem Bazethes suscipere ausus est. Nam cum sexdecim prope annos
usque ad fratris obitum regnasset, nulla ferme arma in Christianos mouit, nec
quenquam de his locum caepit, praeterquam duo ignobilia circa Istrum castella, Cellias
Moncastrumque, quae quidem in Carabogdanis, ut dictum est, fuerunt ditione, magisque
ab incolis destituta sunt quam ab hostibus ui capta. Sed ante quam ad Christianorum
neque prouentibus, quos quidem nullos ex
decreto mittunt ad Bazethem cum his
mandatis oratores, ut scilicet, si uellet fratrem in perpetua teneri custodia, solueret
quotannis quadraginta millia nummum aureorum, arbitrantes eo consilio et regem
Turcarum sibi ualde obnoxium futurum, et apud reliquos Christianos id splendori fore.
Bazethes primo Rhodios, ut precium pro nece Gemii mallent accipere quam eum uiuum
custodire, tentauit, ratus, ut erat, eius morte regnum sibi stabilitum iri. Verum ubi aliquandiu fraternum caput necquidquam licitatus est ― haud enim Rhodiis e re sua
additamentum existimans in collegium cardinalium cooptari, accepta conditione hominem suae fidei comissum huiuscemodi facile
permutat magistratu. Itaque uidimus, si Deo placet, non pecunia modo, quod iam
solemne est, sed etiam perfidia atque humano sanguine sacerdotia apud Christianos
parari, si Christiani appellandi sunt qui nihil praeter nomen habent Christianorum.
Mortuo Innocentio Alexander Sextus, pontificatum pecunia adeptus, Gemium
in Caroli Octaui, Francorum regis, tunc Neapolitanum regnum
fratrem e medio tolli
magnopere optabat. Atque in hunc maxime modum Christiani, Turcis praesertim finitimi, a quibus minime oportuit, pene proditi sunt. Nam Bazethes, domestico metu liberatus, statim animo consilia uolutare coepit
Christianos aperte oppugnandi, atque
opportunitate rerum gerendarum, quae ad illam diem haudquaquam patuerat, uti.
accessisse, moxque Armeniam Maiorem occupasse. Deinde cum Persis et
Sarracenis, gente Arabica, diu uaria fortuna decertasse, tandem a Sarracenis pacem
sedesque in Asia quietas hac conditione impetrasse, uidelicet ut Machometani ritus
acciperent religionem atque aduersus Christianos, Gothifredum maxime, atque
Balduinum fratres, cognomento Bolionios, bellum gesturi secum arma coniungerent,
caeterosque Romanae religionis homines Asia arcerent. Qua quidem accepta conditione,
totius ferme Minoris Asiae imperium, praeter quasdam maritimas ciuitates breui sibi
imposito, atque Prusam ad sepeliendum ferri iusso,
Hadrianopolim proficiscuntur, haud tam regio casu tristes quam uictoria laeti. Eo
nouum quoque regem, quo ibi regnum iniret, ex Asia accersunt.
Ab hoc rege nihil fere dignum memoratu aduersus Christianos actum est, praeter
populationes et unum insigne Turcaica clade cum Illyricis regulis ad Drinum amnem
praelium. Huic successit Hysladimirus, qui Graecos, Macedones, Thraces, Moesos itidem populationibus ualde uexauit. Cum Sigismundo quoque Caesare ad Nicopolim, in
parum
purgasset, accusatorum instinctu sublatus est, hoc quidem consilio ne forte iudex, quem
rei oratione, utpote uera, haud parum motum esse apparebat, dilato supplicio accusatorum fraudem deprehenderet. Itaque praetor circumstantis metu turbae, ne scilicet iure
apud regem accusari posset, quod Christianos digniores fide quam Turcas esset arbitratus, confestim Mauerdinum, prius minis, modo precibus nequicquam fatigatum, uti in
sectam Machomethanam traduci pateretur, palo e medio lignorum strue eminenti
admoueri iubet, ac ferreis alligari catenis. Vbi flamma per
Hunc exitum uitae perditorum hominum scelere Hadrianopolitanus habuit, ne a
uera deficeret religione, sortitus plane mortem perpetuo celebrandam praeconio, et dignam eo Christiano, qui in coetu Romani ritus natus esset. Quamquam ad felicitatem consequendam, quae post hanc uitam Christianos manet, diuersitas ritus nihil obstat, modo
adsit ea religio, quam Apostoli diuino spiritu pleni per terrarum orbem tulere.
An autem huius uiri iniusta damnatio causa eius cladis, quam Turcae in Polonica
expeditione acceperunt, extiterit, nec ne, eius uiri iuditium sit, cui
Hungarorum rege foedus renouat,
et contra Venetos bellum parat.
mare
dederant atque ad Turcaicas biremes adnarant, ignem euasere, quarum aliquot hostili
metu abutentes a caetera classe seiunctae suos pariter et hostes recipiebant, hos quidem
ut spoliatos aut occiderent, aut in seruitutem abducerent, illos uero ut conseruarent.
Turcae enim Christianos, quos seruituti minus idoneos putant, prius diligenter excussos
subinde interficere atque in mare
iter Liburnos, Iapidiam, Istriam
emmensus est, Natisoneque transmisso amne non procul ab Aquilea substitit, quo et suos
quiete aliquantulum reficeret, et hostium consilia exploraret, quos ad obsistendum
Turcis circa ea loca collocatos accaeperat. Qui ubi Christianos praelium subterfugere,
nec morti sese credituros cognouit, dextrorsum in Carnorum montanam caesareae ditionis regionem iter flectit, atque inde aliquot millia passuum uersus Opiterginos montes
processit, Liquentiae fluuii, quem traicere cupiebat, uestigans uada, quo latius Venetum
successionem non admittere. Itaque decessoris regis sororibus praeteritis,
Gallorum nobilitas Lodouicum Aureliensem longa cognatione stirpi regiae annexum in
locum demortui regis sufficit. Qui quidem una cum regno, uxorem etiam ipsius regis in
matrimonium accaepit, prima coniuge nouo inter Christianos exemplo repudiata,
apud quos sane coniugium non nisi morte alterius dirimitur.
Ferunt autem Aureliensem hoc consilio tantum facinus Alexandro Sexto Romano
pontifice annuente admisisse, ne scilicet a Francorum
Toma Arhidakon (1200-1268) [1268, Split]: Historia seu cronica Salonitanorum atque Spalatinorum pontificum, versio electronica, Verborum 40426, ed. Olga Peric [genus: prosa oratio – historia] [numerus verborum] [thomas-hist-salon.xml].
Nikola Modruski (c. 1427-1480) [1474, Rim]: Oratio in funere Petri Riarii, versio electronica, Verborum 4115, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [modr-n-oratio-riar.xml].
Cipiko, Koriolan (1425-1493) [1477]: Petri Mocenici imperatoris gestorum libri tres, versio electronica, Verborum 16317, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio – historia] [numerus verborum] [cipiko-k-petri.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1480]: Repertorium, versio electronica, Verborum 315700, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - loci communes] [numerus verborum] [marul-mar-repert.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1496, Split]: De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica, Verborum 186963, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-inst.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1503]: In epigrammata priscorum commentarius, Verborum 25316, ed. Bratislav Lucin [genus: prosa oratio - commentarius] [numerus verborum] [marul-mar-in-epigr.xml].
Brodaric, Stjepan (1490-1539) [1505]: Epistulae, versio electronica., Verborum 166, ed. Petrus Kasza [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [brodaric-s-epistulae.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1510]: Regum Delmatiae atque Croatiae gesta, versio electronica, Verborum 4606, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio – historia] [numerus verborum] [marul-mar-rdcg.xml].
Niger, Toma [1512]: Doctissimo et integerrimo Marco Marulo nobili Spalatensi epistula, versio electronica, verborum 720, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa - epistula; prosa - dedicatio; prosa - paratextus] [numerus verborum] [niger-t-epist-marul.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1516]: Evangelistarium, versio electronica, Verborum 155872, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-euang.xml].
Kozicic Benja, Simun [1516, Roma]: De Corvatiae desolatione, versio electronica, verborum 1764, ed. Bratislav Lucin [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [begnius-s-corvatiae.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1517]: De Veteris instrumenti uiris illustribus, versio electronica, Verborum 29840, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - vita] [numerus verborum] [marul-mar-vir-ill.xml].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518, Augsburg]: Oratio Tranquilli Parthenii Andronici Dalmatae contra Thurcas ad Germanos habita, versio electronica, 35 versus, verborum 5015, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [andreis-f-thurc-germ.xml].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518, Leipzig]: Oratio de laudibus eloquentiae auctore Tranquillo Parthenio Andronico Dalmata in Gymnasio Lipsensi pronuntiata, versio electronica, Verborum 4822, ed. Neven Jovanovic [genus: prosa oratio - oratio] [numerus verborum] [andreis-f-eloq.xml].
Berislavic, Petar (1475–1520) [1518, Zlobochyna]: Petrus Berislavus episcopus Vespriminensis Leoni papae X, versio electronica, Verborum 746, ed. Bessenyei Jozsef [genus: prosa oratio - epistula] [numerus verborum] [berislavic-p-epist-1518-04-10.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1519]: De humilitate, versio electronica, Verborum 81625, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - tractatus] [numerus verborum] [marul-mar-humil.xml].
Posedarski, StjepanStephanus Possidarski (floruit 1520.) [1519, Rim]: Oratio habita apud Leonem Decimum, Pontificem Maximum, pro Domino Joanne Torquato Comite Corbaviae defensore Crovaciae (1519), versio electronica, 6 versus, verborum 766, ed. William Roscoe Thomas Roscoe [genus: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma] [numerus verborum] [posedarski-s-oratio.xml].
Marulic, Marko (1450-1524) [1520]: De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica, Verborum 16879, ed. Branimir Glavicic [genus: prosa oratio - sermo] [numerus verborum] [marul-mar-ult-iudic.xml].
Crijevic Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522]: Commentarii de temporibus suis, versio electronica, Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, ed. Vladimir Rezar [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [tubero-comm.xml].
54. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
55. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
56. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
57. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
58. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
59. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
60. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
61. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
62. Andreis, Franjo... . Oratio Tranquilli Parthenii... [Paragraph |
Section]
63. Andreis, Franjo... . Oratio de laudibus eloquentiae... [Paragraph |
SubSect | Section]
64. Berislavic, Petar. Petrus Berislavus episcopus... [Paragraph |
Section]
65. Marulic, Marko. De humilitate, versio electronica [page 506 |
Paragraph |
SubSect | Section]
66. Marulic, Marko. De humilitate, versio electronica [page 552 |
Paragraph |
SubSect | Section]
67. Marulic, Marko. De humilitate, versio electronica [page 673 |
Paragraph |
SubSect | Section]
68. Posedarski,... . Oratio habita apud Leonem Decimum,... [page 106 |
Paragraph |
Section]
69. Posedarski,... . Oratio habita apud Leonem Decimum,... [page 106 |
Paragraph |
Section]
70. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
71. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
72. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
73. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
74. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
75. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
76. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
SubSect | Section]
77. Marulic, Marko. De ultimo Christi iudicio sermo,... [Paragraph |
Section]
78. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 39 |
Paragraph |
SubSect | Section]
79. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 49 |
Paragraph |
SubSect | Section]
80. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 84 |
Paragraph |
SubSect | Section]
81. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 99 |
Paragraph |
SubSect | Section]
82. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 110 |
Paragraph |
SubSect | Section]
83. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 112 |
Paragraph |
SubSect | Section]
84. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 112 |
Paragraph |
SubSect | Section]
85. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 112 |
Paragraph |
SubSect | Section]
86. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 113 |
Paragraph |
SubSect | Section]
87. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 113 |
Paragraph |
SubSect | Section]
88. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 113 |
Paragraph |
SubSect | Section]
89. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 114 |
Paragraph |
SubSect | Section]
90. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 115 |
Paragraph |
SubSect | Section]
91. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 115 |
Paragraph |
SubSect | Section]
92. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 116 |
Paragraph |
SubSect | Section]
93. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 119 |
Paragraph |
SubSect | Section]
94. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 124 |
Paragraph |
SubSect | Section]
95. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 133 |
Paragraph |
SubSect | Section]
96. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 134 |
Paragraph |
SubSect | Section]
97. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 137 |
Paragraph |
Section]
98. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 143 |
Paragraph |
SubSect | Section]
99. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 147 |
Paragraph |
SubSect | Section]
100. Crijevic Tuberon,... . Commentarii de temporibus suis,... [page 157 |
Paragraph |
SubSect | Section]
Bibliographia locorum inventorum
Pop Dukljanin (c. 1149) [1149]: Regnum Slavorum, versio electronica, Verborum 12004, ed. Vladmir Mosin [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [presb-docl-regnum-sl.xml].
1 2 3
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se voditelju projekta.