10.
Hic genetrix quamvis spectati certa fuisset
Alloquio nati propriaque a luce tulisset,
Ne dubia audiret viventis murmura prolis;
Cum tamen usa foret moderati semper honesti
Lege parens, suspecta novae praeconia vitae
Victricis sobolis fieri se authore profecta
Noluit; atque humilis tantum celavit amorem
Primùm apparentis nati, sat gnara potentem
Rectius immensa prout est virtute, daturum
Signa triumphatae mortis manifesta Tonantem.
Verba tamen matrum Zebedeidaeque repertum
Indicium vitale probat gaudetque sepulchri
Allata vacui fama tumulumque vetantis,
Sed procul humano, revolutae robore petrae.
Ipsa etiam nuruum socia pietate patentem
Laeta videre specum; non quo sibi certior esset
Intuitu quaesita fides, urgente sed antri
Religione, solum nati funebre requirit.
Nacta loci faciem, laetùm lacrymantibus orbam
Prole subit speluncam oculis et protinus illo
Fixa genu spatio, quod non animata sacravit
Progenies, flexos inclinat ad oscula vultus,
Et saxum labiis premit avellique recusat,
Aspera prolixo perfundens marmora fletu.
Atque ait: “O par sideribus Solymeia rupes,
Saxa beata, necem passi complexa Tonantis
Divinos artus! Spolium sortita quod unum
Huic mortale dedi, sed Numine plenum
Quamvis exanime humano sine flamine corpus
Servastis, triplicem numerans a stipite lucem.
Fortunate lapis, Iudaeae pectore petra
Mollior, humanis exclusam cordibus istam
Celasti quae fida facem: te muneris ergo
Perpetuus celebrabit honor, seu turpis Idumen
Vastabit Scytha, seu veniens sua fana Gradivus
Ausonia flagrare dabit face; sanctior isti
Stabit honor saxo, decus et reverentia stabit
Barbaricosque inter vivet sua gloria fasces.”