De infelicitate senescentium in aula regis, Tranquillus Andronicus
Bos iuuenis, ualide membris compactus et acer,
Pascitur et stertens instratusque accubat, at quum
Aetas et uires abiere neque aptus arando est,
Deseritur misere patiturque mala omnia, tandem
Carnifici lanio mactandus traditur insons:
Ingrato nihil est toto crudelius orbe.
Non secus in regum uersantibus euenit aula,
Quos distrinxit opum spes inproba, praua uoluptas
Quos agitat somnusque gulaeque profunda Caribdis:
Nil obstare putant, quin his potiantur in aeuum
Delitiis breuibus, quas perfida porrigit aula.
Quare securis nimium oblitisque senectae
Corporis atque animi uis denique frangitur omnis.
Tum uero inualidos, inopes et panis egentes
Nemo iuuat miseros, sed quisque immaniter odit.
Ipse etiam princeps, solitus laudare uigentis
Et studia et mores laeto inspectareque uultu,
Occulit ad lachrimas gemitusque immobile pectus,

-- 37 --

Nulla erumnosi rigidum miseratio tangit:
Vtile sectantur proceres modo, caetera temnunt.
Quin igitur, dum sensus adest uiridisque iuuenta,
Istum fallacem quamprimum defugis Orcum,
Tempestiua paras uirtute alimenta senectae,
Postea ne frustra doleas seroue queraris
Illisus scopulis desperataque salute?