Publica privatis commoda qui antetulit
Semper, et ille minor clara de stirpe Georgi,
Ille tuae, Sorgo, duxque comesque viae.
Et dubitatis adhuc alacri transmittere pontum
Abiete, amicorum protinus et ruere
Talium in amplexus, inque oscula? Proh! potuit vos
Tam caris quidquam vellere pignoribus?
Sed quinam hic subitus nostras allabitur aures;
Crebrescitque magis atque magis fremitus?
Nescio quid laeti mens augurat. Eja! Georgy,
Tempore post longo denique visus ades?
Salve animi, salve pars o carissima nostri,
Per pelagi salve multa pericla redux!
Jam datur alternis haerere amplexibus, atque
Usque diem optato ducere colloquio
Quam mihi nunc pulcre est, te, udlcis Amice, recepto!
Quidve usquam nobis laetius esse potest?
His ego deliciis, atque hac dulcedine sensim
Jam nunc illius temporis admoneor,
quo tu sollicitis evictus denique votis,
Reddite Sorgoides, excipiere mihi:
Tunc ego dilecti dum pendeo nexus Amici
Collo, eheu quantis disoluar lacrymis!
Non his jam, quales Elegeia flebilis imo
Nunc misere lacrymas exciit ex animo,
Sed quibus impatiens freni jucunda voluptas
Intima signavit gaudia lacrymulis
Hunc mutata diem nobis, Fortuna, videre
Da precor, et vitam protinus eripito.

Vade retro

Vade porro