Non exoratae surripuitque neci.
Ille etiam reduces me vos aliquando videre,
Ille hos posse dedit scribere versiculos.
Atque o! si quiddam nobis sperare liceret!
Carmina nimirum haec vivere posse diu,
Si mihi fas istud de me confidere, certe
Aeternis vivas, Hygia, carminibus.
Cernitis ut paene occubui crudelibus umbris
Candida constantis victima amicitiae?
Ergo quid a caris vos tamdiu abesse propinquis
Cogit, et antiqua distinet a patria?
An vos desidibus vitam traducere scenis,
Atque hominum fictis illacrymare malis
Arbitrer? Heu quisquam fletu male pravus abuti
Tam poterit, vera ut durus ad exitia
Effusas ficto lacrymas concedat Oresti,
Aut personatae condoleat Meropi?
Seu lubet ingenuas igitur trivisse per artes
Otia, lustrantes quidquid in Ausonia
Usquam est ad normam sculptum, pictumque Pelasgum,
Seu vitam, et mores dispicitis hominum,
Sive etiam illecebris, somnoque, epulisque beatos
Nec bona vos hominum, nec tetigere mala;
Denique quidquid id est pulcrumve, bonumve, quod estis
Amplexi vestris tantopere ex animis,
Quod mihi vos rapuit, sociumque a corpore corpus
Infando avulsit jam prope dissidio,
Quidquid id est, inquam, vos quaeso mittite, vestram
Oro perque fidem, perque et amicitiam;

Vade retro

Vade porro