Namque ubi moerentes sum coram affatus amicas,
Inque vicem ipsarum percitus alloquio,
Ut desiderio perii, luctuque! Habet in se
Communis quiddam tristius usque dolor.
Nam meus ut triplici est repetitus imagine moeror,
Asperiore ictus vulnere procubui;
Ut prorsus penito cum solus corde dolebam,
Non miserabilius me doluisse putem.
Et tamen hic longis aliquem me ponere curis
Speravi affatu, colloquioque modum.
Frustra heu! speravi. Sed cur ego congero plura
Ut miseri pandam cordis amaritiem?
Collectus longo sensim post tempore moeror
Imis erupit denique visceribus,
Intimaque exarsit subter praecordia febris,
Infando quae me straverat exitio [ERROR: no reftable :] *) Aeger Amicorum absentia Poeta Brenum ad luctum leniendum patierat, lectissimo illustrium feminarum convictu usurus. Sed contra evenit, nam ibi cum in amicissimas incidisset horum ipsorum, quorum gratia ille tam acerbe dolebat, aucto potius luctu, ex longo animi moerore in morbum Breni incidit, ibique periculose aegrotavit. *). 60
Et jam primaevo demessus flore juventae
Mergebar Stygiis ante diem tenebris,
Ni meus, ac vester pereuntem me Hygia solers,
Hygia Poeonii grande magisterii
Nomen, sollicite manibus fovisset amicis,
Funeris et certum praepedisset iter.
Hygia me vere vobis servavit, Amici,

Vade retro

Vade porro