Implacato odisse odio: nec enim tibi parcet,
Sed non praevisa cor figet arundine. Quod si
Acrius intendas, mens haec sibi conscia culpae est.
Inde fit, illa statim ut coeant contraria in unum,
Quod Satyras maledictis dum ipse facis, tamen idem
Improbus odisti Satyras, latrasque poetas
Hostis et eversor, non censor et arbiter artis.
Vis triduo mecum rediisse in gratiam, amicus
Et fieri extemplo? Naturam, si pote, pravam
Helleboro expelle, aut furca. Sic fiet, ut olim
Odisti quaecumque probes mutatus, amesque,
Nam tua non illic agitur res amplius ulla.
Haec satis ad pravos. Verum est, quod me male torquet
Maecenas intus: quod nolim in publicum ego ullo
Adductus pretio exspuere... Atqui nescio quis clam
Irrepsit!... Nemo est... Sed acutas subrigit aures:
Num quid inaudivit?... Nil dixti. Qui audiat?... Ergo
Parva quidem, multi sed res est plena pericli,
Quam, dicam, quamque opto tuas demittere in aures.
Scribere enim Satyras adigit me magna voluptas
Scribendi, fateor, proprioque errore notandi
Singula, quae in vita culpa evenere magistra.
Hoc mihi deliciae. Hoc permitte, oro. Hoc placet unum,
Et melli est. Hoc ambrosiae, hoc mihi nectaris instar.
Quod si urgere voles me et cogere pluribus, illud
Ultro etiam puerile, atque esse fatebor ineptum,
Sed placitum defendam, et vi expugnabile nulla.
Quid mihi plus sapiat, teneras subeatque medullas
Mollius, occurit quam quod salis, atque leporis

Vade retro

Vade porro