Uranie spondet jam nunc: ubi denique nonus
Annus ab hoc, fausto intulerit sese omine, longum
Expectata dies roseis emerget ab undis.
Ardenti sub Sole Venus sese inferet atque
Ora means fusco distinguet fulgida naevo;
Nec fugiet visum et curas eludet inanes.
Credo equidem[ERROR: no reftable :]14 densae circum se quaque cohortes
Effundent late terris, quaque horrida tristi
Squalet humus glacie quaque ustis ardet arenis.
Nec tantas imo nubes alit Aeolus antro
Ventorumque ciet gens improba, possit ut omnes
Obruere immensos tractus atque omnibus axem
Aethereum velare locis et condere divam.
Fors et ego Irroquium sedes et inhospita regna,
Si tantum fortuna sinet, si vita superstes,
(Namque quid hae vires, quid non haec spondeat aetas,
Dum[ERROR: no reftable :]15 bis vicenis alter vix additur annus)
Transcurram procul et doctis comes ibo catervis.
Spero equidem nec me pontus turgentibus undis
Audentem terret glaciesque nivesque perennes.
Mecum[ERROR: no reftable :]16 aderunt, namque hos jam nunc servantur in usus
Oblongis inserta tubis purissima vitra,
Rarum opus Hugenidae magni; cui diva terenti
Adstitit Uranie ac dextram deduxit et ambas
Pulvere postremo subigens tenuique papyro
Ipsa suis tritae frontes dea sedula massae
Adspirans tersit digitis vittaque polivit.
Non illis fluvio certet Peneus amoeno,
Thessala qua placidus Tempe secat atque beatos
Foecundat late campos herbasque virentes
Ac vitrea irrorat teneros aspergine flores.
Non fons Blandusiae, non Pegasis unda, novato
Aonidum qua mane chorus, qua pulcher Apollo
Ipse suos viva mirari in imagine vultus
Et solet effusos lauro vincire capillos,
Non ipse, adversum ad Solem qui roscidus humor
Ardentem imbriferis pingit sub nubibus Irim.
Accedent et, qua certissima tempora signent,

Vade retro

Vade porro