Nominis egregium liuor subducat honorem,
Patris ab amplexu sobolem Libitina reuellat,
Nec mihi parcatur misero, sed forfice crudâ
Sors eadem Nati primos, mediosque Parentis
Praecipiat, damnetque rogis feralibus annos?
Quot subitis heu vita Malis obnoxia, nullae
Quae valeant hominum curae, aut defendere vires?
Esto: sed an certis Parcarum haec condita Fusis?
An plenum, quaecunque licet contingere, fati
Pondus habent? Nemo vatum mihi rite negauit
Euentura: sed et nemo euentura recepit.
Cur igitur, quae nulla dies fòrs vexerit, omni
Anxius opperiar? Dubij cur alea casùs
Attonitam certo defigat vulnere mentem?
Scilicet augurijs nunquam me talibus ante
Illusum memini? Quoties mihi tristia falsus
Praeciui vates? Quoties dira omina, versis
In melius mox auspicijs clusa, meosque,
Expertus vanos, risi mecum ipse timores? 35
35. Fac tamen, ex vero timeam, quae praescia longè
Mens canit; haud lacrymis ideo sua tempora deêrunt:
Vulnera sat misero praesentia flere vacabit.
An serus, qui tunc fodiet Vitalia, maeror;
Cessanti vt stimulos iuuet addere? Sortis acerbos
Haud lenit formido, eriam plùs asperat ictus.
Cur Mala fortuitis iunxisse vltronea damnis,
Bis tantùm doliturus, amem? Cur, mitia quando
Parcunt fata, mihi non parcam, saeuior ipse?
Cur, quia cras subeunâ infelix clade futurus;
Nunc quoque ne non sim, metuo? Quin, crastina quantò
Lux infesta magis; tantò propensiùs aequum est
Indulgere Bonis praesentibus: altera saltem
Temporis alterius lacrymas vt tempora pensent,
Et Bona venturos redimant hodierna dolores. 36
36. Talibus, ò, qui consilijs absentia victor
Praedomuisse Mala, et venturae sortis iniquos
Disceret exarmare metus, quantam ilicet vno

Vade retro

Vade porro