At geminos etiam, vix pubescentibus annis,
Inuida praeriput, nostrae suprema senectae
Qui requies, fuerantque domùs spes vnica, Natos.
Et nunc heu patrios, cinis immaturus, amores,
Venturumque simul genus, et promissa nepotum
Gaudia crudeles secum rapuere sub vmbras:
Nec mihi seu vitae columen, seu funeris haeres.
Canitiem auxilijs orbam, nomenque parentis
Funditus elatum miseror. Sed, num noua ludi
Haec miseri facies? An non, vel prolis acerbos
Ante obitus, vitâ poteras didicisse magistrâ,
Natorum quae conditio: qua lege parenti
Obueniant: quàm prona rapi, quàm labilis aetas
In tumulum, vanâ somni fallacior vmbrâ,
Mobilior folio, rapidoque fugacior Euro?
Haec adeo si nota vnus nescisse fateris;
Viuendi nae tu nimiùm peregrinus et hospes.
At, si certa sedent olim; perstringis iniquo
Communes Parcas, immotaque foedera questu.
En age, noctifero si quisquam vespere, pronum
Herculeas mergi aspiciens Titana sub vndas,
Indignum, nullâque nefas ratione ferendum,
Clamaret: Mundique vicem commotus, auarae
Iurgia Naturae tanti pro crimine furti
Diceret, immitem vocitans e matre nouercam;
Non illum capitis vacuum, et sine corde putares?
Quid? Si, nimbisonae per inertia tempora brumae,
Lugeat exutos hic idem floribus hortos:
Nec secus, immani quàm vulnere fixus, Iniquis
Heu me progenitum auspicijs, et Numine laeuo!
Ingemat. Vt semper nostris illudere gaudet
Votis inuida sors? Vt tristia quaeque malignis
In caput hoc radijs collimant sydera? Dulce
En decus hortorum, pictique superbia Veris,
Per sua deiecti folijs marcentibus arua,
Interiere, omni frustra quos sedulus arte
Nutrieram, flores: liquidam de fonte propinquo

Vade retro

Vade porro