Ac Deus. Inuitis alios nam denique census
Fortunae, duraeque rapit violentia mortis.
Vllane seu sortis, seu lethi iniuria possit
Hunc rapere, occiduo cui nunquam est limite claudi,
Quoque frui nobis haud tempore certiùs vllo,
Occidui quàm sub finem conceditur aeui? 43
43. At metuas forsan, ne nil tibi iuris in ipsum.
Parce metu: plùs ille tuus, quàm caetera, rerum
In censu quaecunque putas numeranda tuarum,
Fida licet domino, et nunquam peritura manerent.
Omnis Amans in ius sortemque euadit Amati,
Et tantùm iuris, quantùm vis crescit amoris.
Atquì nemo Tui, quàm Numen, amantior: haud sis
Carior ipse tibi. Quid enim vel fingere tantum
Noueris, aut optare Boni, quin plura Parentis
Aetherei immensus dederit, det, spondeat ardor?
Hoc, quodcunque vides, tam vastis vndique circùm
Diffusum spatijs, varijs tot partibus aptum
Ordine tam miro digestum, et foedere iunctum,
Hoc totum bonus ille tuos effinxit in vsus
Naturae communis opus. Tibi Caerula ponti,
Aethereosque orbes, infixosque orbibus ignes,
Regnaque terrarum, et, terris quaecunque, vel vndis
Sparsa meant, volucri findunt vel Nubila gyro,
Brutarum iussit famulari saecla Ferarum.
Hoc liquidum iubar, hic caeli spirabilis haustus,
Tot variae rerum species, tot Commoda vitae,
Illius omnia se testantur munus. Amanti
Quid deerat, nisi tantorum vt suprema coronis
Ipse operum foret, atque suis se denique donis
Adderet? Hoc etiam non enarrabile munus
Apposuit: totumque homini, post omnia, sese
(Nulla quod ausa forent, vtcunque capacia, vota
Poscere) inexhausto profudit amore. Nec illum,
Nominibus tantis, perque haec tibi pignora nexum,
Pleniùs esse tuum, quàm sis tuus ipse, fateris? 44
44. Hinc adeo, nemo cum nos impensiùs illo

Vade retro

Vade porro