Nec pudor est vinci) proh quae noua funera, quasque
Infandas hominum, ah hominum furor extudit artes!
Quae natura dedit, pardi, libycique leones,
Stringitis arma. Procul torquendi insana voluptas:
Extremae quamvis, mors vnica sufficit irae.
Quin citiùs rabies, fuerit quò immanior, exlet
Illata se caede. Vtinam saeuire liberet
(Huc feritas quando iam tristia vota redegit)
Sic homini. Sed praecipitis compendia lethi
Muneris ille loco statuit, damnatque Ferarum,
Ceu mactare rudes, iras. Lasciuia tardi
Fúneris arridet virtus haec maxima, primus
Hic labor, et studium, Libitinae obtundere falcem,
Et, vitam quibus eripiat, suspenere mortem.
Mens adeo, brutum antêimus quo munere vulgus,
Nil super irato praestat, nisi degener vt sit
Hòc homini magis, et Brutis truculentior ipsis.
Ergo Alius (Pietas, Naturaque, parcite vati:
Impia, dira canam) ferrato pectine sulcos
Vndique sanguineos iterans pendentia carpsit
Corpora; damnatis alius potabile lethum
Miscuit ignito liquentis gurgite plumbi.
Hic pice perductos, insuêtae ad lampadis vsum,
Longa profanatis iussit dare pabula flammis,
Attonitamque rogo viuenti frangere noctem.
Quìd compulsa loquar saeuire cadauera, putres
Amplexus, vitamque neci per tristia iunctam
Foedera? Quid pelnos Natorum funere patres,
Et consanguineos tumultos? Non, si mihi centum.
Aenea Stentoreis resonaret vocibus ora,
Ingeniumque, fluens rapido torrentiùs amne,
Spumea Maeonijs in carmina fontibus iret;
Tot scelerum immanes ausus, tot barbara monstra
Expediam cantu, et dignis ploratibus aequem. 7
7. Nec tamen. Externis funestans caedibus Orbem,
Nullos dira lues casus, non vltima saepe
Fata sibi, pepritque Suis. Lectissima bello

Vade retro

Vade porro