Seu leo, siue alius Libycis par terror ab antris:
Tunc firmabo gradum contra, et venabula nixo
Tendam recta genu: tunc me virtutis egere
Atque animi credam. Quò nunc ea pectora? Tantus
Quò vigor? In foedam Venerem proiecta Iuuentus,
Expleat insani brutos dum pectoris aestus;
Censorum virgas, et nigrae sibila famae
Proterit. Vsuris et largo foenore sortem
Euclio dum geminet; qualis iactetur in vrbe
Fabula, collisis laetoque crepantibus ictu
Explodit digitis, quaevis ludibria, quosvis
Fortiter irrisus vulgi exorbere paratus.
Et Sapiens magno spernenda ad talia nisu
Indigeat? Vanum es, vanum, Sapientia, nomen,
Si minùs ad curas animo fers roboris, auri
Quàm scelerata sitis, vetitaeque libidinis ardor.
30. Ridenda haec igitur verborum spicula. Curae
Plus alij medicaeque manùs fortasse requirant,
Quos scelus, et grauior peperit violentia, luctus.
Nempe, ais, haud, intra fatuas iniuria voces
Constitit: illisus tergo quoque fustis: in ipsum
Irruit os foribunda manus, pugnoque trabali
Marcentes oculos, gingiuam liquit inermem.
Nec dolor hic mentem fodiat. Plagasque superbi,
Et turpes ignominias victoris multus
Dissimulem? Expleti successibus ille furoris
Iactabundus, ouans, indigno e crimine plausus
Colligat, erectâque hilaris ceruice triumphet:
Victus ego, contemptus, inops, nebulonis amari
Ludibrium vulgo ferar, insiliendaque colla
Subijciam tumido plusquàm seruiliter hosti?
Non patiar. Bene ais. Neque ego te probra subire
Ista velim. Sed, ne subeas, mentem erige, teque
Maiorem, quàm qui victus succumbere possis,
Concipe. Cur doleas, vulgo ceu spretus inerti?
Nec sperni potis est Sapiens, nec spernere vulgus.
Crede mihi, nimio fatuos dignaris honore,

Vade retro

Vade porro