Cuiusquam labor est, grati qui suadeat ignis
Accessum; cur tu gelidae par imbribus Ursae,¸
Divinae captare potens certissima flammae
Praesidia, ingrato vinctas algore medullas
Exanimas, lethoque animos disponis inertes?
11 Hunc inconsultum ratio excusare veternum,
Quae poterit? rerum centena negotia totum
Fors rapiunt pectus? quo se gravioribus angi
Mens cernit curis, superae magis indiga mentis,
Luminis aeterni non proluet arida rore
Viscera? quo praeter Charites quas pendit amori
Humano divinus amor; prudentia, lucis
Copia, consilium, pleno se fonte propinat.
Invitat Numen, suavem accedentibus offert
Hospitibus mensam, blando dignatur amicos
Vultu convivas; et tu excusare latentem
Desidiem, curis animum scindentibus audes?
Vidi olim quando tua Mundum heroica claustro
Postposuit virtus; mitramque stupentibus aulae
Romuleae mystis, nostrae communibus umbrae
Mutasti votis; quanto fervore tremendam,
Qua pietate, quibus lacrymis accesseris aram:
Urgebatque novos hodie libata Synaxis
Suspirare dies; divini panis orexis
Tanta fuit, tanta interno dulcedo palato.
Vis rear, externo Tyrii splendore laboris,
Pectoris occultum passus languescere lumen,
Quod Coeli ignitum Latio ostro extruseris aurum
Quis modo te cogit veteres extinguere flammas
Quin potius veteres augere potentius ignes,
Te gradus iste tuus, Latii te commonet ostri

Vade retro

Vade porro