Quae tibi vis superest, quae formidata potestas?
Fertur nec miles, ni longûm gesserit arma.
Civiles inter motus aerumna timenda, 175
Impete si externus subito ferus ingruat hostis.
Res etenim parvae concordi foedere crescunt,
Praecipitesque ruunt magnae discordibus iris.
Te pensare decet meritis nova crimina priscis.
Caesareae id sedis maiestas alta reposcit. 180
Adfert communem vindex ubi poena ruinam.
Haud levia impendent, regno sed grandia damna.
Olim Mustapham, fuerant prout agmina longe,
Parva manus procerum solio deiecit ab alto.
Quî modo non trepides, stat contra si exercitus omnis? 185
Quum mala bina premunt, horum minus elige solers.
Sit caput abscissum nobis, te sospite, Caesar.
Sedare hunc miti vellem ratione tumultum,
Arida cum viridi ne ligna crementur ab igne.
Qui mage se fortem minitatur vindice poenâ, 190
Incassum retegit damna ob perpessa pudorem.
Post haec conticuit, ter circum lumina volvit
Caesar, et e solio placidâ est sic voce loquutus:
Dicta ego percepi, fida et sat pectora novi,
Parcere mente sedet, meritas nec sumere poenas, 195
Urbis amor patriae, dilectae et gratia gentis
Dextrâ sponte movent vindex deponere ferrum.
Hoc equitum tribuo fidei, peditumque vetustae,
Totum ut mundum obeant pro Caesare bella gerentes.
Quaerite at interea, quanam ratione, modoque 200
Vosmet servetis tanto in discrimine vitae,
Sospite honore meo sedantes agmina mota.
Ardua res equidem, vestra at mage vota secundum,
Magnis nempe viris debentur grandia caepta.

Vade retro

Vade porro