Nec tua straverunt hostes magis arma Polonos,
Quam tua percussit species me lumine divo.
Fulsit laeta dies, toti quae panderet orbi, 475
Longûm celatum flagrantis pectoris ignem.
Hinc simul imperium dextram, et tibi pectora dono,
Nam te Caesar ego sociabo foedere lecti,
Imperio inque meo vera ut dominaberis uxor.
Quin mihi erit, lex ipsa foret, tua certa voluntas. 180
Hac domus Othmanidum firmetur sorte secundâ,
Progenie heroum dum sic magis aucta vigebit.
Non gigni trepidum leporem scis namque leone,
Imbellem aut aquilâ natur obstante columbam.
At forti fortis soboles enascitur alma, 185
Quae generosa animis sequitur vestigia patrum.
Nostra erit haud umquam sic degener inclyta proles,
Heroum seriem virtute educta recensens.
His dictis virgo suffunditur ora pudore,
Auget qui speciem vultus, redditque decoram. 190
Libertatem unâ, propriumque amittere honorem
Haud magis illa timet, vera est nam Caesaris uxor,
Et curas temnit felix, passosque labores.
Laetis adparent oculis quae gaudia carpit;
Testatur facies expleta, antiquaque vota. 195
Ast ubi summus honos stirpi debetur avitae,
Haud humilem nimium, vel dixeris esse superbam,
Se gratam ut retegat, tenerum et fateatur amorem,
Exhibet OSMANO dextramque, et pectorâ fida,
Esse sibi in pretio magis, aiens, cara quod illi, 200
Quam quod Caesareo dabitur diademate cingi.
Pacto hinc coniugio solemnia laeta parantur,
Aulaque magnificis resplendet fulgida lycnis.
Undique fama volat memorandi nuncia facti,

Vade retro

Vade porro