Hinc iuvat, obscuram post noctem surgit Eous.
Suncianizza viam patrias dum carpit ad oras,
Osmanus reliquas pergit spectare puellas.
Quaeque illi eximiâ tangit praecordia formâ,
At mage quae cultu placeat, mens fluctuat illi. 145
Legit dein geminas Danaûm de stirpe puellas.
Connubio et stabili decrevit iungier ipsis.
Caesaream lectas deduci iussit in aulam,
Vestibus ornari mage pulchris, plusque cupitis,
Longâ cessassent ut postquam ambage viarum, 150
Prodirent cultae geniale ad festum Hymenaei.
Haec dum solemni pompâ, rituque parantur,
Krunoslava manet tenebroso in carcere clausa.
Pulsae ubi aerato crepuerunt cardine postes,
Illi diriguit sanguis, timor ossa cucurrit, 155
Arrectaeque comae steterunt, quam gurgite nigro
Se mersam adspexit Risvani fraude scelectâ.
Arboris ut frondes quatit aura, et flectit aristas,
Haud aliter subitus, maiori ast impete casus
Perculit heu miseram, circum quae lumina volvit, 160
Anxia, siqua sibi transmittat rimula lucem.
At metus adparet tantum, loca sola, tenebrae.
Hinc ubi caligo cessit, tremulo igne lucernae
Visum illi pallens simulacrum cernere in umbrâ.
Sit mortalis homo vel monstrum, nescia pendet, 165
Progreditur, sistitque gradum, cor exilit illi,
Nec procedit adhuc, rata semper imagine falli,
At tandem agnoscit captivum compede vinctum.
Hispidus adparet, crines post terga soluti,
Pallens os turpat macies, et lurida barba, 170
Ferrea vincla manus constringunt, vincla pedesque;
Krunoslava pavens in vultum lumina figit,

Vade retro

Vade porro