Et nequit illa virum Korovskum agnoscere in illo.
Hinc iterum spectat, num sit, quem deperit ardens,
Gestit, et hinc vanâ formidat imagine ludi. 175
At quae non fallunt venturae praescia sortis
Pectora Korevskum portendunt motibus illi,
Imâ et voce aiunt, porro ipse est scilicet, ipse,
Coniugis illa sui ruit hinc in colla lacertis,
Gaudia at in luctum citius vertuntur acerbum, 180
Quum mala captivus, quae passus, comperit illa,
Et quantum infelix habitu mutatus, et ore.
Talis quae catulos amisit moesta leaena
Sylvarum latebras, montes, atque antra pererrat,
Parte ubi desertâ multos iam passa labores 185
Lethali invenit venantum vulnere laesos,
Fluctuat, anne magis laetetur prole repertâ,
An potius doleat miserandâ strage iacentem:
Interea oppositos nequeat quum vincere motus,
Gutture vox haesit, perculsam animusque reliquit. 190
Dulcis formoso species diffugit ab ore,
Procubuitque solo, cassum ceu lumine corpus.
Attonitus visu turbatur pectore captus,
Nec veste Hungaricâ contectum noscit ephebum.
Ast ubi carum acri dispexit lumine vultum, 195
Agnovit tandem ficto sub tegmine sponsam.
Sensibus ereptam spectans magis angitur ille,
Quam quod ferrato se vinctum compede cernit.
Quampotis, auxilium praesens fert impiger ipsi,
Ut fugientem animam vitae revocaret ad usus. 200
Reddita at illa sibi, pandens et lumina fessa,
Adstantem lateri sponsum dum spectat amatum,
Voce haec suavidicâ, placiduque effudit ab ore.
Anne es tu, Korevske, tua haec an dulcis imago?

Vade retro

Vade porro