Quae libertatis veteri praecincta corona
Vivit adhuc tam clara fide, quam septa periclis. 270
Libera sic utinam maneas, et pace fruaris,
Nota Ragusa orbi, caelo et dilecta potenti!
Pars regni Hungarici iam dudum, et Bosnia tota,
Colla iugo Odrysio subiecit, vincula sensit,
Te mediam hinc hydri fauces minitantur eoi, 275
Ungues Adriaci terrent ast inde leonis.
Finitimae Illyriae te cingunt undique gentes,
Quas grave servitium premit, et violentia Thracum,
Libera tu solum gaudes ditione beatâ.
Sic generi e manibus Princeps evasit iniqui 280
Ille meus proavus semper mihi rite colendus.
Tota e progenie nostrâ est haec sola superstes
Nata, meum columen, dulcis mea sola voluptas.
Haec ubi dux Kislar percepit dicta loquentis,
Linteolum auratum zonâ depromsit, et illud 285
Obtulit, aetherea solis quae luce nitebat,
Suncianizzae, aiens, fortunatissima virgo.
Te pulchram eous Caesar dignatur amore.
Illa pudica solo defigit lumina: ductor
Maurorum turbam se circum sevocat atram, 290
Quos dum virgo sequi renuebat, lumine cassi.
Vi, scelus horrendum, rapitur genitoris ab ulnis,
Frustra at luctatur solvi, velut alba columba
Correpta ex uncis Iovis alitis unguibus atrae,
At natam advertens sibi raptum fraude nefandâ, 295
Canos discindit longaevas fronte capillos,
Eripere atque illam manibus se posse scelestis
Desperans penitus conclamat voce dolenti,
Huic me servasti fato, aerumnosa senectus!
Haud sors dura satis regiones perdere avitas, 300

Vade retro

Vade porro