Haud tulit auxilium soror impia, dignaque coniux
Murato: imperium stirpi quin tollere avitum
Cautibus asperior, brutisque ferocior ipsis,
Reddere dein caecos germanos impulit illum. 240
Huc si pergis iter, geminis Budae anxia in urbe
Occurres nuribus, quidnam de prole loqueris,
Pannonias inter matres iam mente revolve,
Vix, aies, gemini vivunt mea pignora nati,
Blandae deliciae cordis, mea sola voluptas. 245
At misera haec soboles caeca est, et compede vincta,
Othmanidum hanc rapuit, tenet et violentia captam.
Tristibus his dictis sponsae perculsus amatae
Palluit ore senex, voxque illi faucibus haesit,
Diriguitque fluens circum praecordia sanguis. 250
At postquam fractae rediere in pristina vires,
Depressis animis coepit sic ore profari,
Perdidimus postquam bona cuncta, aedesque paternas,
Effugisse iuvet longoevos barbara vincla.
Mecum fida comes pete moenia celsa Ragusae, 255
Hospes ubi infelix securâ in sede moratur.
At vix arrectas Murati venit ad aures,
Quod cum thesauris illam ad Gèorgius urbem
Iverit, et miserum libertas aegide servet,
Legatos misit eum donis protenus illuc, 260
Rectorem exposcens urbis, sanctumque Senatum,
Extemplo profugum legatis tradere vellent,
Atque secus minitans bellum, caedemque cruentam,
Stricto fulmineo gladio nam invaderet urbem.
Haec tamen haud illecta auro, nec territa bello 265
Est oblita fidem, constans servavit at illam.
Quod mirans Caesar clamavit voce tonanti,
Ceu tua firma fides, aeterna Ragusa manebis!

Vade retro

Vade porro