O nondum amplexu te nostro subtrahe! fors et
Extremis te nunc alloquimur lacrymis!
An non Helveticas satis est tentasse pruinas,
Praeter et Alpinos isse vagum scopulos?
Teutoniaque diu desudavisse palaestra
Artibus allectum pallados ingenuae,
Ni Fors ignotis te iterum populisque, plagisque
Avulsum nostro misceat e gremio?
Atqui clara suo cum te Germania Eoo,
Magnaque reddiderit Vindobona Illyricis
Nuper littoribus reducem, dulcique potitum.
Conjugio, heu! longe tunc aliam atque aliam
De te animo fovi spem credulus, et fore, dixi,
Ut patriis posthac te juvet in laribus
Exercere bonum tranquilla per otia amorem,
Felicem simili prole aliquando patrem.
Haec erat una mei spes pectoris, una voluptas,
Hoc desiderium dulce animi fuerat,
Quae nunc insani rapientes omnia venti
Nubibus, et surdo cassa dabunt pelago.
At tu, quae potis una animum flexisse ruentis,
Heu profugum retine, dia Neaera, virum:
Nunc age, nunc digitis vocale impellito buxum,
Et moestum querulis ede melos fidibus.
Olli blanditias, olli dic dulcia verba,
Si quae vis properum forte animum teneat.
Cui loquor? aut ubi sum? si conjurata marito
Vela dari ventis ipsa Neaera jubet.
Scilicet ipsa cupit longaevum visere patrem;

Vade retro

Vade porro