Aggressus vitam, dicenda tacenda loquutus
Traduxi ad populum immeriti, aut meriti? Pater ecquis
Nati facta sui audiit ex me? Quis, rogo, furti
Damnetur me teste? Fabullam ego quando, ubi, dixi
Moecham? deprensum vulgavi ecquando ego Plancum?
Sermone effertis vos qualia quotidiano,
Nempe agitis cum inter vos jucunde atque jocose.
Nil nostris ergo nigrum reprehenderit aequus
In Satyris judex, nil cujus poeniteat me,
Qui vitium nulli objeci, tantum illa minora
Cautus delegi salse et ridenda facete,
Facta sibi quae nemo neget, quae imo sibi pulcre
Facta putet: qua de re ego multum discrepo ab illo,
Festivaque puto Satyra, sed non cruce, dignum.
Tota nec a me hoc, quanta est, porticus extorquebit,
Illum ego tantumdem ut sanus peccasse putem, qui
Olim Ephesinae igni succendit templa Dianae,
Et qui Luculli pomum decerpsit ab horto.
Dignus servari modus hic in moribus, inde
In Satyras dignus traduci, finibus et res
Quaeque notanda suis ita, ut admittentia risum
Libero et urbano risu exagitentur honesti;
At si quae excessere modum dignissima fletu
Judicibus potius sint, quam excutienda poetis.
Exulet hoc omne a Satyris genus: exulet, atque
Scurrarum in trivio pingues exerceat aures.
Regia scribendi fuit haec nobis via: ab ista
Trans versum digitum ecquando discessimus? Aut quid
Peccavi infandum, in Satyra si forte negavi

Vade retro

Vade porro