resuscitare adnisus fuerat, incidisti cum tu censoriam Libro 1-o pag. 187 adjicis notam: Quid nobis fieret? Si Croatae jus ab Alexandro ipsis datum, in effectum deducerent; nimirum essemus eorum subditi, et captivi, ita Alexandro M. decernente. Hoc omen Dii avertant. Quid, quaeso, Glossa haec ad eruditionem? Quem sensum potest habere dignum reliquo opere tuo, seu Litterarium seu moralem sensum? Nae tu injurius es in nostram gentem quae placido tot saeculorum cum Hungaria nexu satyram hanc se non promeruisse satius comprobavit. Nescis tu quam delicatam Cordem tangas; Aculeus hic ipsam Publici status Constitutionem petit. Ego sane majorem mihi a Viro ordinis tui aequanimitatem pollicebar.

Sed Tu non cessas. Eodem Libro 1-mo Pag. 208 commemorata Chehi et Lechi Fabula ita concludis: non argumentis impugnanda, sed sibillis excipienda; Eam certe praeclari rerum Sclavonicarum commentatores jam profligarunt frementibus licet Croatis, qui pro veritate Diplomatis Alexandri M. tanquam pro aris et focis decertant. Explica intricatam hanc tuam sententiam; dicerene voluisti quod ex ipsis Croaticis commentatoribus qui melius scripsere Fabulam hanc jam profligarint, corpus tamen Nationis pro Diplomate illo adhuc tanquam pro aris et focis decertet? Aut hoc statuere voluisti quod exteri, qui de rebus Sclavonicis scripsere, Authores fabulam hanc jam profligarint, gentilitii tamen Croatiae scriptores pro eadem tanquam pro aris et focis decertant? Utcunque statuas, palmarem aut genti ipsi, aut certis gentilitiis scriptoribus nostris injuriam intulisti. Si gentem intelligis, prome publicum aliquod Instrumentum quo doceas quod Croatica Natio Diplomate hoc unquam usa sit quodve aliquod Iurium suorum praesidium in eodem collocarit. Verum tu id quidem nunquam praestabis. Si gentilitios Scriptores nostros putas, cur, quaeso, laetis Lucii et Kerchelitii nostri manibus hanc labem falso appingis

Vade retro

Vade porro