Abnuit, ac fragiles morituri corporis artus
Dum gestent miseri, se tantum attollere et ignes
Noluit audaci nisu spectare supernos.
Non ita cum sedes olim post longa beatas
Saecula et aetherei contingere limen Olympi
Jam dabitur coeloque frui mortemque resumptis
Artubus et functae ridere pericula vitae.
Accedet fibris vigor; immortale tuenti
Se pandet placidoque jubar (ceu mane nitentes
Sparguntur mollis flores aspergine roris)
Immensum aeternos mulcebit lumine visus.
Nonne vides, domito cum primum Acheronte triumphos
Victor agens patrium conscenderet arduus axem
Aeterni soboles, Deus ipse, aeterna Tonantis,
(Namque haec ipsa dies, qua cantum et rustica plectra
Castalio resonante jugo atque Aganippidos undae
Ad strepitum, numeros ripa reddente, movemus,
Haec olim, haec patriis victorem reddidit astris
Inseruitque polo et suprema in sede locavit)
Nonne vides, inquam, cum diam effundere lucem
Inciperet propior coelo ac rutilare per axem
Aetherium et pompam majestatemque Tonantis
Exerere atque Deo dignis effulgere flammis,
Ut suspectantes socios divamque parentem
Corpore mortali oppressos ne laederet ignis
Immodicus penitusque acies obtunderet aegras,
Candentem opposuit nubem ac protexit opaco
Se velo condens et apertum obduxit Olympum?
Coelicolis contra effusis veterumque parentum
Turmis pompa patet. Sunt immortalia membra
Qui dudum effractis in lucem educta sepulchris
Induerunt stipantque latus longoque triumphum
Ordine concelebrant promissaque regna frequentes
Jam subeunt. Ollis oculos aeterna beatos
Lumina divinumque jubar radiique perennes
Molliter illapsi irrorant aspergine dulci
Aeternaque animos demulcent luce beatos.
O mihi diffractos circum qui protinus artus

Vade retro

Vade porro