Caucaseos intra montes horrentiaque antra
Abdidit includens, ubi rostro vultur adunco
Tunderet aeternum jecur assiduisque renatam
Morsibus appeteret, sed non consumeret escam. Cum in Arcadia 51 recitanti adessent cardinales amplissimi Franciscus Landius ac Joannes Franciscus Albanus, post syderum enumerationem haec adjecta ad versum 207:
Sed quid ego aethereis ardentia sydera campis
Persequor et sylvas inter pecorumque magistros
Tam longinqua cano atque oculis tam proxima nostris
Praetereo; arcadicis geminum dum nuper in oris
Emicuit jubar ac summi capita ardua montis
Et sacrum nemus et campos vallesque profundas
Collustrat late ac radianti lumine complet?
Magnanimi heroes, quos nobilitatis avitae
Grande decus, mentis vigor et super omnia mores
Ingenui atque ardens evexit ad aethera virtus
Sanctaque relligio coelo meliore locavit,
Nequidquam Latio saturatas murice vestes
Agresti tunica atque humili mutastis amictu;
Nequidquam vittas frontisque insigne decorum
Conditis; et famulum turba fluitante relicta .
Soli inopem subiisse casam incultumque mapale
Dignati, et duro praerupta sedilia saxo,
Pastorum in medio considitis agrestemque
Excipitis cantum faciles et rustica plectra.
Prodit divini majestas oris et istud
Aeternum augustae frontis decus; ipsa oculorum
Ista acies totoque erumpens aurea vultu
Flamma vel invitos prodit coeloque receptos
Commonstrat longe humanos transcendere fines.
Sic olim Admeti tauros armentaque Phoebus
Depositis pavit radiis lauroque virenti
Divinam obduxit frontem villosaque dorso
Indumenta tulit pastor. Sed novit agrestis
Turba deum, norunt Satyri Dryadesque puellae
Intonsasque comas tantoque os numine dignum

Vade retro

Vade porro