Damna canis; facilesque probis quoque mentibus orcus
Insidias, hoc hoste parat: sua retia rarus
Numinis evadit cultor: nisi provida syrtes
Pectora, solertis caveant temone magistri;
Vix dabit illaesas pelagi fallacia puppes.
Haec quoque solicitum tenuit laudata Thienem
Cura: suam dubiae ne tempestate procellae,
Luderet incautam Ditis vesania mentem;
Experti rectoris opem, quo praeside posset
Currere felici, vitae per lubrica, planta,
Strenuus admisit; proprii cui subdidit omnes
Arbitrii motus, animaeque remisit habenas.
Libertina etenim quamvis innata cuique
Fraena regat ratio, vindexque coerceat aequi
Flamma reos aestus; crebro tamen omnibus impar
Motibus, a vera morum deflectit amussi,
Cum proprius, ficti delusus imagine veri,
Praedominatur amor, pravus consultor honesti.
Hinc Caietanus proprii ne damna subiret
Arbitrii, pleno cuidam se iure regendum
Commisit mystae, quem commendabat Iberi
Ordo patris, cuius noctis sub imagine mater
Eniti sibi visa canem, qui luce rotatae
Ore facis totum radiis impleverat orbem.
Protinus agnovit, se subicientis alumni
Virtutes hic mysta sui; cui maior in imis
Qui latuit, mentis, patuit, penetralibus ignis,
Quam capiat natale solum: Vicentia tantis
Aequam materiem non est potis addere flammis.
Atque suis maior dum quaeritur area palmis,
Occurrunt Veneta extremis exercita semper

Vade retro

Vade porro