Officiosa tumet: (praebebit vocibus istis
Indemnem te nulla fides:) facunda perorat
Ut placeat: non quo pulchri fert aurea veri
Semita, discretis linguam committit habenis;
Sed quo mendacis vanus lepor abripit oris
Incautas mentes, falsique tyrannide calcat.
Hisque modis torquendo fidem, vis aulica credit
Extorquere fidem: verum licet oderit aequa
Illa tamen fidei est, stultos qua ludit amantes
Hoc fidei externo seducta colore frequenter
Aula strepit, damnatque suos decepta labores
Nec fraudem experti sapiunt: res mira fatigat
Hic etiam pendentem animum; qui credere Coelo
Falsum dogma putant, certi fallacibus haerent
Pollicitis: quin imo aliquod qui credere Numen
Detrectant, quales atheos saepe educat aula,
Illis, verborum fucis non credere, labes
Est fidei: turgent ambiti melle favoris
Aularum vespae, donec tumor improbus illis
Viscera disrumpat: nec quod semel aula spopondit
Desperare valent, ut nil a Numine sperent.
29 Ut veri hanc larvam, sobolemque inspexit Averni
A patre mendaci, matre ambitione profectam,
Expavit Caietanus: verbosaque monstra,
Oris, inassuetis aulae, correxit habenis.
Verba uno solitus vero, non lance futurae,
Ut mos est, librare spei, sperataque linguae
Falsiloquae, certa damnabat lucra ruina.
Hunc probitas inimica aulae, communibus aulae
Exemit studiis: quem si non, certa propinqui
Utilitas, pietasque foro, vanisque solutae

Vade retro

Vade porro