Laurentes agros, Latiae miracula pompae,
Tecta, theatra, fores vigili circumspicit ore;
Quaesitumque sibi quaenam dabit ara Thienem.
3 Anxia suspirat: tum venit ubi Arctica quondam
Nix cecidit coelo, septem cum maxima colles
Fax premeret, cum solem homines et bruta timerent,
Herculeusque Leo Laurentes ureret auras.
Illa palam nivei cernens vestigia roris:
Scilicet augustam peregrino e marmore molem;
Et sacra devotos accedere templa Quirites;
Crebraque Virgineos celebret quod purpura postes;
His forte adiunctum turbis, quem quaero Thienem
Inveniam, dixit: quae dum permixta frequenti,
Vult aditum tentare nuru, vehemente repulsam
Passa manu, sensit prohiberi altaria Matris
Virginis, inferni furiis: confusa recessit
Illa quidem, sed quos animo celaverat aestus
Iracunda novans, nisu maiore Thienem
Aggressura furit, frontisque exasperat angues.
Declinans placidis Phaebus cum cederet umbris;
Virgineos vidit festa solvisse Quiritum
Relligione lares, proprios dum quisque penates,
Accensis pictate animis, magnaeque Parentis
Igne calens repetit: mox explorare Thienem
Tisyphone statuit; primo hunc sibi visa notasse
Intuitu, casto quod rara modestia vultu;
Lumina quod terrae fixa, et ieiuna genarum
Concavitas, habitus simplex, oculique madentes
Iugibus a lacrymis, totoque in corpore virtus.
4 His ita perspectis, hic est, quem quaero, Thiene,
Ingeminat, tali quem protinus illa susurro

Vade retro

Vade porro