Ingemit, et caro querulus discedit ab Haemo.
Haec animum Phoebi longè lymphante tumultu
Fas cecinisse mihi, nec amicae stamina Clothûs
Per fulvam, sit certa fides, modò visa furenti
Dependere colum, patitur siluisse voluptas,
Et simul hoc ipsum moto deus ursit in oestro.
Et quis ab eventu, nullo nisi Apolline fretus,
Non fureret VENETIS bona per praesagia carmen
Classibus, et multae non spargeret agmina lauri
Augurio? quam crista DVCIS, quam militis hasta,
Et simul HADRIACAE gestent in pace secures.
Cesset in Herculei numerosâ laude lacerti
Monstrorum domitoris opus, Lernamque nocenti
Exemptam laetus funesti horrore veneni
Arcas, et insano saliisse furore vetustas.
Sint conficta procul, nec tantae debita famae
Sit procul et virtus, fractumque nec amnis Acarnan
Naïadum cornu sacris det, ut illud odori
Veris, et Autumni cumulent multiplice foetu.
Ecce recens veris tellus Pelopëia monstris
HADRIACI per tela DVCIS purgata benigno
Aëre perfruitur tanti secura veneni.
Quin etiam Odrysii circumolua fella Draconis
Detumuere minas, victores terga per ictus
Saucius, obsessas jamdudum lethifer oras
Deserit, Hebre, tuum VENETO casurus ad amnem
Vulnere, Saturni posituro in saecula Mundum.
Adde quod infestae per idonea praelia Lunae

Vade retro

Vade porro