Iam cecidit cornutus apex, quem nulla capessat
Näias, Autumni sed honore, suique replere
Veris ament Musae, MAVROCOENIque triumphi
Ad pompam nisae facunda in carmina gestent.
Ad te, SVMME Ducum, irreparabilis aemule Martis,
Dirus Hyperboreae cum cladis anhelat amore,
Quàm laetus sibi portat equus, longùmque minaci
Erectus cervice fremit, rabidisque furentes
Fert gyris oculos, in quas nunc hinniat urbes.
Tuque priore ferae veluti nil pulvere pugnae
Fessus adhuc, pavido rursus promitteris hosti
Turbidus, inque Scythas post bella nocentior ardes.
Ceu quando Tellus iuratâ in Sydera prole
Arma tulit, toto connisi sanguine Martis
Non primi fervore manus certaminis haesit,
Sed tumidis per agros oculis ad praelia saevos
Terrigenas quaerebat atrox, et damna novabat.
Iam mea fila tuâ melius virtute sonarent,
Non solito de more quidem, nec Apolline solo,
Sed simul ingenti cupidae conamine Musae,
Ast fessus tandem nostro sub corde rebellat
Commoto jam jamque deus moriturus in oestro.

Vade retro