Vulnificusque chalybs lethalia vulnera spargit.
Tollitur ad caelum nigrâ caligine pulvis, 110
Praecluditque diem saevis luctantibus almam.
Sanguinis effusi rivus decurrit in aequor,
Turgidiorque Tyrâ convolvit corpora caesa.
Sic Vladislavo dum ridet adorea laeta,
Exiit Osmanus vix sospes strage cruentâ. 115
Nunc te conspicuum victorem, maxime Princeps,
Te quocumque sequi iubeas, sumus ecce parati,
Non vis, neve metus servos in praelia ducit,
Lectus sponte tuus miles tua iussa facessit.
Longius haud sistas, clamant cuncta agmina, ad Istrum, 120
At patriae, diumque studens extendere nomen
Progreditor, lustrat Phoebus quâ lampade terras.
Sic cecinit vates. Princeps coetusque reversus
Varsoviam excipitur spectantum plausibus altis,
Virgineique chori, queis celsa palatia splendent, 125
Florenti nimbo conspergunt strata viarum,
Principis et laudes populus canit undique fusus,
Dum tenero amplexu natum Rex excipit ultro.
Pinguia at interea trans Russa et rura Polona
Osmani venit legatus ad arva Mazova, 130
Kamenizaeque dies permultos degit in urbe,
Cossaca errabat circum nam bellica turba,
Immanes cuius metuebat iure rapinas,
Legato esse viam quamvis sciat usque patentem.
Krunoslava ruens ex quo illum invaserat hastâ, 135
Extimuit, timet et, ceu tunc, sub imagine falsâ
Ne quis eum haud noscens saevis nunc ingruat armis.
Ad Regem hinc donec praemissus nuncius illi
Responsum ferret, lecta, in statione manebat:
Ast ubi Kosaceum ductorem sponte datarum 140

Vade retro

Vade porro