Virgo, quae puerum Krunoslavam aestimet esse,
Obstupet, obtutu defixa atque haeret in uno.
Namque aurum, et baccas candentes optat habere,
At mage miratur comptos, flavosque capillos, 80
Qui nivei, et dentes, conchae velut, ore renident.
Illa his corripitur, tacito atque exaestuat igne,
Nescia fallaci quidnam sub veste tegatur.
Iamque animi vellet cupidos expromere sensus,
Verba at deficiunt, tentat quae lingua profari: 85
Lumina luminibus produnt, quid contegat imis
Mens animi latebris, pudor at proferre recusat.
Krunoslava dolet, quod fallitur altera visu,
Callida at ipsa satis nancisci haud segne iuvamen,
Molliter adspectat, vanâ et spe pascitur illam; 90
Quod mirans oculos extollit virgo pudica,
At rubet ore videns fulgentia lumina contra;
Hinc desiderio, quin aestu virgo coacta
Has pudibunda dedit suspirans pectore voces:
An queis ornatur Bekir tua dona fuere? 95
Talia si hic nactus, mihi quae pretiosa tulisti?
Aurum quod cupio mihi nunc largire, vel illud
Quod libare tuo sit fas ex ore venusto,
Et mage dulce foret, lasso quam somnus amicus.
Hinc tacuit, frontem demittens victa pudore. 100
Krunoslava illi comis sic rettulit ultro:
Virginibus, virgo quas inter prima renides,
Haud plura oblitus sum ditia munera ferre,
Gemmea dona, aurum, rubicunda corallia, baccas,
Quidquid opis est nostrae pro munere suscipe grato. 105
Mercedem haud aliam posco, ni discere, degat
Nunc Korevskus ubi captivo compede vinctus.
Laetitiâ exsiluit virgo perfusa, secundam

Vade retro

Vade porro