Rursus apud tardos gentis rediere nepotes.
Quod tu acer veteris per manca vocabula linguae,
Perque novas voces suadere negantibus audes;
Atque omnes ideo verborum immaniter artus
Discrepis misere, ac truncas, lacerasque, secasque,
Nec caput huic dubitas, mediumque abscindere ventrem,
Ast illi caudam ferro truncare, pedesve,
Littera si jussit, Busiride saevior. Immo
In nova semineces artus mox corpora rerum
mille modis mutare vafer, componere mille
Colchiaco Aesonem mactatum decoquis igne,
Littera Hyperboreae, Slavaeque ut originis index
Tibridis ipsius tibi deprendatur in alveo.
Quas tu nec salebras quidquam, nec caeca viarum
Formidans densis rem protinus eripis omnem
E tenebris, mediaque locas in luce diei,
Ut Labyrinthaeos cum flexus Atticus olim
Monstra subacturus Minotauri invaserat heros,
Ut thalamo exciperet vicotrem regia conjux,
Et patria urbs regnis quandoque locaret avitis.
Sed tibi post operis metam, cursusque peractos
Quae speranda, rogo, sunt praemia, quaeque labore
Defuncto exspectanda quies est? At tibi tute
Tempora mente animi fortassis praeripis illa,
Cum titulo aurato, et Sosiorum pumice mundus
Tranquillos poteris somnos jam carpere laudum
Securus populique placens volitare per ora.
Quos prius ac fortuna tibi pertingere fines,
Et viruts dederit, mecum, quae praelia paucis,

Vade retro

Vade porro