Primus Atlantaeis advena littoribus
Unde stetit; quaenam et serum sapientia fastis;
Vel qui sit Scythici fons et origo maris:
Ast haec insomni dudum evigilata labore
Num curis animos, corpora num senio
Expedient? Quid enim Dircaeo cantus olori
Profuit, extrema in morte? quid ingenium?
Hisce igitur studiis traducam tempora vitae,
Dicar ut indocto plus sapere in populo?
Utque aliquis parvo fors nostra exempla nepoti
Proponat stulta credulitate senex?
Ah! vos, o moniti, saltem ne credite, amici.
Ante ferae sylvis, ante suo volucres
Aere labentur, nec nabit in aequore delphin.
Quam dulcis nostro e corde recedat amor.
Ferreus at fuero, ferro immo durior ipso
Si morosa senum munia obire lubens
Sim potis, aut aequa curarum seria mente
Accipere. Heu vitae taedia vera meae!
Dulcia quin potius nocturnae furta Lyciscae
Arrectis quoties audiero auriculis,
Custodesque suos iterum lusisse Neaeram,
Haec iterum juvenis factus et ipse probem.
Et nisi, si possim, facturum me quoque jurem,
Aut fecisse negem dum potui facere,
Imprecor infernos Manes, regna horrida Ditis,
Tabescam ut gelida protinus invidia,
Et quaecumque senum cano est sententia vulgo,
Ipse quoque ut vere sentiam, et ex animo.

Vade retro

Vade porro