quoque in Croatico idiomate Sacri Sermones tam oríginarii, uti 1784 Joannis Mulih, quam ex aliis linguis traducti, uti 1770 Balthasaris Mataković, et 1796 noti libelli Josephi Matijević: nec absimiliter in lingua Slavonica praeclaris viris sua laus deest: qui Auctores elegantiori dicendi genere usi effecerunt, ut vires patrii sermonis pedetentim vigorem ac venustatem accipiant.

Attamen sive vocum significationes et mutationes, sive enunciationum expressiones hucusque adnotatas spectemus, restant adhuc, quae nec ex horum grammaticis, lexicis et sermonibus ac poematibus, nec ex scholasticis radicalium vocum syllabis depromi possunt: neque accipimus scriptores illos classicos, qui prout florente Imperio Romano evenerat, scribendi genere alios longe antecellerent: ut adeo pro aliquibus opportunum subsidium, si non fons, virtutis linguae Croaticae et Slavonicae etiam in communi tam foraneorum dominorum sacerdotum, quam ipsius populi usu latere videatur: sicut enim in cujusvis linguae vernaculae puritate, copia et elegantia prius usus, dein auctoritas dominatur; ita apud nos quod fors Romanis, aliisque ab initio evenerat, similem ornatum non solum ex impressis libris, sed etiam litteratorum et plebis usu repetere possumus: tam enim litteratus, quam plebs primo multas Illyricas voces bonas et aptas vel felici casu invenit, vel per alios sparsas fidelius custodit, quas etiam eruditi aut frustra quaerunt, aut non sic aptas inveniunt, aut praeter usum novas inducunt contra sententiam grammaticorum docentium: non esse opus, nova vocabula dare, ubi ab olim exstant: nisi sint res novae inventae: nec verbis applicare novas significationes, veteribus ignotas: sed rectam significationem esse, quae vocabulis prima illorum origine et vi convenit. Tam litteratus, quam plebs dein secundo multa adagia sive ab aptis exemplis, et similitudinibus deducta, sive ex aliis linguis ad sensum recte expressa conservat; Croatica certe et Slavonica lingua multis proverbiis sibi propriis abundat. Memorata quoque plebs tertio est fidelis custos multarum cantilenarum, culturae linguae deservientium; cum sicut ubique Poetarum authoritas in linguae cultura magnae semper fidei fuit; ita apud nos ejusmodi sacra et profana carmina multiplices praestent usus; nam non minus de bello aut pace, viris principibus aut militaribus ducibus; moribus item et consuetudinibus aut ritibus et indole populi memoriam retinent; quam etiam de vocum proprietatibus, syllabarum quantitatibus totiusque linguae genio ideam praebent.

Considerato itaque eo: quod lingua Illyrica in plurium deliciis habeatur; in ea quotidie quaepiam accuratius scribantur, et nunc per

Vade retro

Vade porro