Continuo anxiferos oblitus corde labores
Haud meminit, quam dira tulit. sic tristia divae
115 Carmine damna suo longe divertere possunt.
Salvete, o Nymphae dium genus, et mihi dulce,
Quale decet divas, faciles concedite carmen;
Aeternoque aevo superos vitaque fruentes
Dicite, qui Terra, qui Caelo, et Nocte nigranti,
120 Fluctibus et salsis cepere exordia vitae.
Dicite, ut exorti primum sint; ut sola, et amnes,
Caerulaque undanti late ferventia motu,
Lucentesque ignes astrorum, et fulgidus aether
Exstiterint: ex his qui nati cumque bonorum
125 Auctores divi, qua se inter munera lege
Distinxere, polique alta sunt arce potiti.
Haec mecum vos, o superum caelestia templa
Quae colitis, memorate, et prisca ab origine mundi
Quid fuerit primum e cunctis, evolvite Musae.

119 Dicite, qui Terra etc. In hoc, et in sequentibus versibus videtur Hesiodus, quod saepe facit, Theogoniam cum Cosmogonia confundere. Immo quid aliud tota ferme eius Theogonia est, nisi quaedam rerum in mundo conditarum prosopopoeia, quae non ficta ab inani vulgo postea habita est, sed vera, quum maxima huiusmodi rerum atque nominum et in astronomia, et in scriptis hieroglyphicis vestigia expressa nec satis intellecta admiraretur.