Quid mihi cum lauro? laurum iam ponit et ipse
Caesar, cumque piis fratribus imbre madet.
Et suaves cantus, et fila sonantia, musae,
Indicia et laeti mittite nunc animi;
Solvite taeniolas, ac tristi tempora fronde
Cingite, dum tantas flemus ad exsequias.
Lux fugiat, lux ipsa polo tenebrosa minetur
Exitium, ac terras umbra maligna tegat,
Si iura ingratae rapiunt iam ferrea mortis,
Quae secli longum spes melioris erat,
Cedentem a nobis. cessit, devictaque morbo
Marmoreo posuit frigida membra toro
Regnatrix populorum ingens, quos ipsa beatos
Fecerat aequatis legibus imperitans,
Nec terrore ullo, sed dulci matris amore
Cunctorum in se animos verterat atque oculos
Aurea per terras spargens late undique iura.
Quid faciles aditus, mollia quid memorem
Pectora, et assuetos precibus mitescere sensus,
Sparsaque largifica munera magna manu?
Scilicet id propter solita est gaudere, quod esset
In magno reliquis ditior imperio,
Divitiis large ut multos attollere quiret,
Et duram a miseris pellere pauperiem
Non sibi sed populis dives. velut igneus ardor
Solis, ab immensa lampade qui radios,

Vade retro

Vade porro