Ac Venerem coetu a superūm dea sevocat omni,
Seductam et blandis affatur callida verbis: 220
Dulcis nata, meis precibus flectere? negabis
An flecti? ac noles, quam nunc rem poscere mens est,
Largiri, irascens mihi scilicet, ipsa favere
Quod Danais; tu, diva, soles defendere Troas?
Cui Venus: o Juno, dea magna, o regia magni
Proles Saturni, quod versas mente, profare,
Quidquid id est: fieri possit modo, laeta volensque
Nam faciam, atque omnes impendam sedula curas.
Tum sic orsa loqui fallaci pectore Juno est:
Illecebrasque, tuosque mihi da, diva, lepores, 230
Queis polles, mentesque domas hominumque deūmque.
Nanque abeo extremas almae telluris in oras.
Oceanumque deūm patrem, Tethynque parentem
Visere, qui me ambo primaeva aetate suaque
Excepere domo, curaque aluere puellam
Ingenti; Rhea quam dederat, quo tempore caelo
Saturnum exegit, terrasque et fruge carentem
Sub pontum ad Stygias detrusit Jupiter umbras.
Hos abeo visura, queam si forte molestam
Adveniens blando affatu componere litem. 240
Nanque diu thalamo sejuncti mutua sese
Oderunt; quorum mentes si nectere vinclo
Dulcis amicitiae liceat mihi, magnaque, et omnes
Ante alios merito dilecta vocabor utrique.
Cui Venus: haud quidquam, quod poscas cunque, licetve,
Aut decet abnuere, o divūm regina, supremi
O soror, atque eadem conjux augusta Tonantis.
Dixit; acu et pictum solvit de pectore lorum,
Artis opus mirae, humanas mulcentia mentes
Cuncta ubi rerum inerant, amor, atque cupido, loquela 250

Vade retro

Vade porro