Occultasque doce leges. tu carminis auctor,
Tu linguam informas vatum, praebesque colores
Verborum omnigenos; queis caeca atque horrida rerum
Cuncta nitent, ridentque novo perfusa lepore.
Nec minus; et vestras celsis de rupibus Echo
Si voces audit, Nymphae, auditasque remittit;
Ferte omnes Dryadesque pedem celeresque Napeae:
Ignarumque viae caeca in penetralia vatem
Ducite; ubi vestrae vestigia certa sororis
Inveniam pariter victor, visamque reperta:
Haud solus; mecum sed enim mea maxima cura
Ille adsit, primus qui me conscendere Pindum
Jussit, et Aonias trepidantem duxit ad undas,
Dulcis amore parens atque idem sanguine frater.
Ergo age sis, o Marce, sinit sed publica quantum
Cura, affer vacuam nostra haec ad carmina mentem.
Cum meat ac tenues tranat vox aëris oras,
Corpora si medio nacta est obstantia cursu,
Vi subito resilit, qua contra nititur, aequa.
Nec tamen hinc sonitus omnes vocemque remissam
Esse putes Echo; rauco cum murmure saepe
Pulsa sonant saxa, et gemitu nemora alta resultant,
Ingenti. ferit illa quidem vox ilicet aures,
Sed tamen indistincta venit confusaque gliscit,
Nec servare modos nec scit simulare loquentem.
Hoc sit ubi sonitus, latebrosa illapsus in antra

Vade retro

Vade porro