Quàm ferus irrupit tunc in mea pectora maeror,
Quàm mea fundebant lacrymas tunc lumina amaras,
Cùm mea spectabam vexilla excedere Castris,
Et, patulas Thraci venturo liquere portas,
Egregiam pubem: quae vitam prompta fuisset
Antè dedisse hosti, et totum fudisse cruorem!
Ast utinam memor ille mali, cladumque priorum,
Exorata sacrae non spernat commoda Pacis
Antè diem, genio solitus peccare superbo;
Ocyùs haud qvisquam toto mortalium in Orbe
Erigit afflictam mentem, graviumque malorum
Immemor effringit tranquillae vincula pacis
Quàm gens Turca; animo cognata superbia Turco est.
Aut ideò mea sors, minùs ut provisa relinquar
Ad bellum fortasse novum: vel, ne mihi quenquam
Commemoratorem sineret superesse malorum
Pro Patria actorum, natis documenta daturum,
Principio pacis cum saecli fine peremit
Makarum insignem pietate et marte Strategum:
Qui cùm pro Patria, pro Rege, occumbere in armis
Non potuit; Regis celsam requievit ad Aulam.
Taliter ille fidem Domiuo testatus, in axe
Aetherio nactus meritis sua proemia gaudet.
In vita labor est: donat mors una quietem.
Haud forti metuenda viro: sit dummodo honesta.
Turbida tristitiae me vis molesque fatigat,
Dum nimiis vexata malis vel membra fatiscunt,
Vel conflictatur gravibus mens obsita curis,
Ut jam deficiant sensim de corpore vires;
Quid ventura mihi spondent solaminis aeva,
Quidve mali potiùs volvunt? hoc mente superna

Vade retro

Vade porro