Ilicet infelix, cumulo crescente Malorum,
Cum sua vix portet, damnatur et illa subire,
Vnanimum lugenda premunt quae, fata, sodalem!
Haud ita, supremo, tedis melioribus ardens,
Caelicolùm Regnatori qui iungitur. Ecquid
Scilicet in tali lugendum occurrat Amico?
Ecquid non penitùs felix, non vndique laetum?
Ipse sibi vita, et gaudî immortalis origo,
Totius mensura Boni, immutabile Pulchrum,
Externis nusquam causis obnoxius, vno
Naturae, sortisque vices, diuersaque nutu
Fata regit, nullis per tot labentia saecla
Siue minor damnis; siue auctior incrementis.
Penè Deum viues, diâ tibi lampade pectus
Si caleat: tot tam mirae, quêis ille beatus
Perpetuùm, dotes tua sors, tua gaudia fient.
Talis Amans, qualis suus est amor: accipit omnis
Hinc habitum formamque animus. Telluris opacae
Cur gremio caeli tam nobile pignus, honestum,
Eximiumque adeo, et generosum pectoris ignem
Defodis, ipse luto simul infodiendus eodem:
Illius audaci cum vetus in ardua nisu
Aeternae penetrare queas sacraria lucis,
Caelicolûmque auram spirare, et Numinis aeuum? 46
46. Nec labor huc nimius consurgere. Sponte suâ mens,
Ilicet vt sacri excepit primordia flatùs,
In Superos festinat, humum pertaesa, suoque,
Vnde genus trahit, exultans se iungere fini.
Quin etiam, vano quoties illusa decore
Corporeis haeret formis, sub imagine fictâ
Nescio quid magni vel tunc Genitoris anhelat.
Omnibus hic vnus stat votis terminus: omnis,
Deuius vtcunque, et varijs anfractibus errans,
Huc tandem redit, huc animi conuertitur aestus.
Singula quippe Boni tantùm ratione voluntas
Cùm petat, inque Bonum quovis se dirigat actu;
Haud pote, quin summi occultâ ratione Parentis

Vade retro

Vade porro