Palladis, immensum decorum laudumque theatrum:
Clarior ipse vbi, quàm solio, tu Henrice, Britanno,
Enituit, sacrumque iubar, latèque micantes
Nobilis exempli radios, quà peruia Soli
Orbita, Memnonium, Hesperiumque refudit in axem.
46. Quid referam, quòd mens, Nostri pars optima, nullo
Seu stringi nexu potis est, siue aggere claudi?
Dura licet corpus Vigilum custodia seruet;
Terrarum quoscunque sinus, vndosaque regna,
Altaque stelliferi percurrit moenia Mundi.
Quin etiam rerum nunquam sic libera, nunquam est
Arbitrij sic tota sui; ceu, deuia lucis
Cum mediae à turbis scenisque forensibus intra
Arcani tacitum Veri penetrale refugit.
Tunc etenim, nullo sibi se rapiente tumultu,
Officijs vitae reliquis curisque soluta,
Aut varias rerum causas, penitùsque latentis
Inuia naturae rimatur semina; libris
Aut Veterum vacat; aut molitur et ipsa vicissim
Grandia quae seri voluant monumenta nepotes.
Sic Ticinensis carcer tibi, magne Boethi,
Inclyta Cecropiae referebat limina Stoae.
Scilicet hìc, strepitu semotus diuitis aulae,
(Arctior illa bonae quantò est custodia mentis?)
Libera dilectis sacrabas otia musis.
Hìc per inaccessos calles, humilique negatum
Vulgo iter ingenij pennis sublimibus acto,
Syderaque, et Superos adeunti pectore, totam
Praebebat sese rerum Natura videndam.
Hinc etiam, pars illa tuae non vltima famae,
Compositi Sophiâ coram dictante libelli
In medium venere diem, quos nectare dulci,
Nectare Pierio madidos informibus vmbris
Nulla vaporiferae fuscabunt Nubila Lethes,
Nullaque non memori celebrabunt saecula plausu.
47. His igitur tanta saturis dulcedine cures
Tu quoque si mentem studijs assuescere; tristem

Vade retro

Vade porro