Cur dubitet quisquam Rectori, hominumque, Parenti,
Fata supercilij nutu qui condit, et aevi
Perpetuos certo deducit tramite cursus:
Quem nihil ex Mundi serie vicibusque futuris.
Praeterit, et dulci qui nos dignatus amore,
Quidquid seu furur hostilis, sive aspera vitae
Lex iubeat perferre, humana ad commoda flectit?
30. Certè equidem, nostri quanquam nil vsibus Orbis
Prospiciens mortale genus per tristia quaeque
Duceret; in iustas etiam tum nulla querelas
Suppeteret ratio. Mundi ille aeterna potestas,
Quidquid agat, nullo sub iudice reddere causas
Cogitur. An sua demoliri, perdere, iamque hos,
Si libeat; iam diuersos, si malit, in vsus
Artifici flexisse nefas? Si quisque suarum
Vindicat arbitrium rerum: diffingere nullo
Si figulus prohibente potest, quam condit, vrnam;
Quidnì iuris idem in sua regna, suumque Tonanti
Concedatur opus? Cur illi ex omnibus vni,
Produxit Domino quem vitae ad lumina nutu,
Haud liceat dominis moderari nutibus orbem?
Nunc placido summae rationis pondere fata
Cum regat, et nostrâ mitissimus omnia libret
Vtilitate Parens; tam dulcia iura subire
Quis renuat? Quis non patiatur, ametque regentem?
31. Dura iubet: sed enim Patrem, vel dura iubendo,
Se probat. An dulcem curare fatetur alumnum
Tunc genitor tantùm, cum pronus ad oscula tollit,
Aut gremio fouet, et blandis complectitur vlnis?
Non mage adhuc patrij sensum declarat amoris,
Ingressum tenerae, cum, iam lanuginis annos,
Praetextam mutare sago, castrisque penates
Imperat: vt, saeui per honesta pericula Martis,
Noscendum famae se praebeat, eximijsque
Testetur genus, ac tollat sublimiùs ausis?
Haec tua conditio: sic et tibi maximus author,
Vincenda obijciens discrimina, consulit. An tu

Vade retro

Vade porro