Et vitae miseros vnà demergere casus
Fas erit: hic portus curis, haec meta laborum.
Salue optata palus. Sic illi, et triste subibant
Iam littus, peritura cohors. Sed, parcere mitis,
Aequius ignaris, quàm, quod per fata vouerent,
Auxilij genus vnda tulit: vitamque relinquens,
Nil nisi sollicitae exhausit fastidia vitae.
Vosque adeo, molli quas tunc herbosa fouebat
Ripa sinu, taciti, ranae, gens garrula stagni,
Dum, sonitu impulsae venientûm, corpora notas
Praecipiti hinc, illinc saltu vibratis in vndas;
Vos rabiem miseris infixam, aegrosque dolores,
Ac lethi stimulos fluctu mersiftis eodem.
Hoc satis, haec Leporum gentem seruauit imago.
Mirantur, subitò refugas, seque esse timori,
Attolluntque animos. Iam non postrema videri
Sors sua: quaesitae iam deferuescere saeuus
Mortis amor: solùm iam deesse, atrocia primus
Qui reuocet Consulta, et viuere suâdeat, author.
Quis fuit is? Cupido egregium da noscere vati,
Calliope, Herois nomen: superesse nepotum
Da memori famae seruatoremque parentemque
Auriti generis. Praesens tibi tota Vetustas:
Saeclorum nos impliciti caligine: et atram
Letheaea ante oculos glomerant obliuia nubem.
Ergo animi prudens, nec seu genitore Podauro,
Milophago seu fratre minor, dubia agmina spectans,
Rhinomacer placido sic ore silentia rupit,
Sic sociam diris pubem reuocauit ab orsis.
At quae nos properae necis importuna cupido
Sollicitat? Nempe ibelles Natura creauit.
En Alios, trepido quêis plus sub corde pauoris,
Quêis minus attonito iseruit sub pectore cordis.
Cur sortem damnare libet, quam suspicit, et cui
Sese humili genus hoc impar terrore fatetur?
Viuamus Lepores, audent si viuere ranae. 18
18. Atquì maius adhuc, longèque potentius aegro

Vade retro

Vade porro