Stirpitus aggreditur vigilans sine sanguine pastor.
Praesulis officium tale est, et tale verendum
Omni humero Pastoris onus: quicumque tiaram,
Ad luxum, vel segnitiem, vel ad ampla requirit
Lucra; suae timeat speciosa pericula mitrae,
Pernitiemque animae certam: tunc desinit esse
Res bona, non rectis ubi quaeritur insula votis.
Sanctum opus est Praesul; veniuntque a pectore pravo,
Nunquam operis si vota boni, putet inde necesse est,
Sese quisque bonum, curas qui praesulis optat.
Proh tamen humanae quanta est praesumptio mentis,
Arbitrio sanctum esse suo, si vita proborum est,
Non tenues, in non culpis agnoscere culpas.
Qui probus est, sanctusque probo, iubeoque tiaras
Quaerat; ego quem multiplicis mens conscia culpae
Vellicat, unum opto, flendo ut mea crimina tergam.
Quod vero electum Christi corrumpat ovile,
Erronum scabiosa lues, ut barbarus ista
Peste, vel a Scythia veniens, sit mitior ensis,
Et doleo, et ploro: iustam hic, medicamque Tonantis
Vindicis agnosco dextram, qui forte meorum,
Qui numero excedunt, scelerum iustissimos ultor,
Immodicis totum replet terroribus Orbem.
Has ego promerui paenas, vis inde reportem
Et decus, et lucrum? sacrum temerarius optem
Praesulis officium? potius mihi crimina quisque
Suaserit abstergi lacrymis, medicoque dolore,
Terrificum ut cesset, noxa cessante flagellum.
Dixerat haec, avidaque manu tormenta cruenti
Arripuit flagri, denudatique fatigat
Ieiuniam maciem dorsi, ferrataque fixis

Vade retro

Vade porro